Afscheid nemen van one gezinswens.

Laast las ik een blog van een mama met 1 kindje die naar een psycholoog ging voor ongewenste kinderloosheid en dat werd als vreemd ervaren. Ik snap haar. Ik zou hier zelf misschien ook wel baat bij hebben. Want ja, we hebben 1 prachtige dochter via de natuurlijke weg mogen krijgen. Maar daar gaat het helaas bij blijven.

Rouw, pure, rauwe, diepe, oneerlijke rouw. Dat is waar je in komt als je hoort dat je 2e poging met hulp van het ziekenhuis niks heeft opgeleverd. We deden PGD ivm een translocatie op mijn DNA. Je hebt op dag 0 een punctie. Je hoort dan voordat je in de auto naar huis mag hoeveel eitjes ze gevonden hebben. Helaas maar 11. Pfoeh, tegenvaller. Op dag 2 of 3 krijg je telefonisch te horen hoeveel eitjes er bevrucht waren. Van de 11 waren dat er geloof ik 10. Ik vond 11 al weinig want ja, hoeveel kans hebben we dan dat er 1 gezonde tussen zit. Om vervolgens op dag 7 of 8 te horen dat er van die 11 er geen 1 meer over is gebleven. Geen enkele embyryootje heeft het gered tot in de vriezer. Mijn angst word waarheid. Dit was het dan. Einde van onze kansen om nog een kindje te krijgen. Mijn man is die dag op kantoor werken op de dag dat het telefoontje binnenkomt en mijn lieve mooie meisje ligt langs me in bed want we zijn net wakker en liggen even lekker rustig wakker te worden. Wat een begin van de dag. Pff...... Op dat moment huil ik niet, ik moet er zijn voor Lisa. Ze weet ergens wel wat er speelt maar ik wil op dat moment vooral een fijne dag met haar hebben en deze niet in het teken van verdriet laten staan.

Soms kan ik het nog niet beseffen dat het klaar is voor ons. Dat we nu, ongeveer een jaar geleden aan het wachten waren op de uitslag van het bloedprikken om te kijken waar al die miskramen toch vandaan kwamen. En dat we een jaar verder dus na heel veel gesprekken, ziekenhuis bezoeken met echo`s en bloed prikken en vreselijke puncties met lege handen staan. Wat een jaar was het, wat een rollercoaster. Voordat we daadwerkelijk startte was ik in juli en augustus zwanger. Het was bijna onwerkelijk om zwanger te zijn, een miskraam te hebben en de maand erop weer zwanger te zijn. Op de dag van de intake in het ziekenhuis vertelde we nog dat op dat moment ik zwanger was. Wat toen we thuis waren in de middag dus weer in een miskraam eindigde. Ik heb die middag meteen gebeld dat ze de plek konden bevestigen omdat we het toch echt nodig hadden. Twee maanden voor de start waren we nog hoopvol en dachten dat we dan misschien al die ellende niet nodig zouden hebben. Little dit we know. Ik kan en wil soms niet geloven dat het voor ons niet vanzelf gaat. Ik blijf toch iedere maand hoopvol. En dat kost energie. Dat wil ik niet. Ik wil dit rouwproces door. Want dat is het. Je moet afscheid nemen van iets wat je graag wil dat er nooit meer gaat komen. Want ondanks dat ik ergens ook weiger te geloven dat ik maar 1 gezond eitje in mijn lijf had wat een prachtige mooie gezonde dochter heeft opgeleverd, wil ik ook verder. En verder betekent ook blij zijn met wat ik wel heb. Niet blijven hangen tussen hoop en vrees. Want dat betekent me vastklampen aan iets wat geen zin heeft. Vechten tegen de bierkade is een uitdrukking die hier bij past geloof ik. En die hoop zal ergens wel blijven maar ik kan niet tegen spullen aan blijven kijken voor wat als...........? Dus alles moet weg. Dat helpt ook in mijn rouwproces. Ik kan het niet beter uitleggen dan dat ik het rouwen juist toe wil laten nu door alles te verkopen. Stukje bij beetje afscheid nemen van je wens, je diepe verlangen, je oergevoel om moeder te zijn. Om die babygeur weer op te mogen snuiven, om zo`n klein mensje in slaap te mogen wiegen, te mogen dragen, te mogen voeden. Niks van dat alles meer en dat doet pijn. Vreselijk veel pijn, die niet te omschrijven is. Het is een soort rouw. Het is zo oneerlijk dat steekt en maakt soms boos, soms onverschillig, soms zo enorm verdrietig. 

Ik heb 46 chromosomen net als iedereen maar die van mij waren eigenwijs en zitten niet allemaal op de juiste plek. Waarom? Het betekent dat het zwanger worden geen probleem is. Want ik heb netjes iedere maand een eisprong maar ja, is dat eitje gezond of niet? De meeste dus niet. Tel maar even mee, 6 miskramen, 17 eitjes van de eerste punctie, 11 van de tweede en nog geen resultaat. Dat is heel heel heel verdrietig. En niet alleen voor onszelf maar ook voor de prachtige dochter die we al hebben. Dat lieve mooie zorgzame meisje dat ik zo hard een broertje of zusje had willen geven. Om samen kattekwaad uit te halen en avonturen te beleven. Dat zal ze met virendjes en vriendinnetjes ook wel kunnen en ze voelt gelukkig aan alles dat hier alles kan en mag en dat iedereen aan mag schuiven en mag blijven slapen maar het is toch anders dan met iemand een band hebben voor het leven. Een bloedband via je ouders. Dat zal zij nooit mee maken. En ik zal nooit meer een zwangerschap voldragen en mogen bevallen, voetjes voelen trappelen in mijn buik. 

Ik kan vertellen dat ik sommige dagen best blij ben met wat ik heb en dat ik soms overspoeld word met een geluksgevoel omdat we ook zoveel mooie dingen hebben samen. We hebben  allebei een baan, verdienen genoeg om regelmatig lekker op vakantie te gaan, leuke dingen te doen en om Lisa alles te kunnen geven om haar een goede toekomst te bieden. We wonen in een fijn huis, hebben onze beide ouders nog. Ja , soms ben ik best blij en voel ik me goed, maar er zijn ook momenten dat ik het allemaal even niet meer zie zitten. Dan ben ik onverschillig wat mijn werk betreft, wat selfcare betreft en hoeft het van mij allemaal even niet meer, dan wil ik wegduiken in mijn verdriet en ellende. Ik prijs me gelukkig dat ik in ieder geval 1 keer een kindje mag op zien groeien tot nu al een slim, knap, lief, zorgzaam meisje. Wat ben ik ongelooflijk trots op haar en blij met haar. Zij is echt the centre of my world. Mijn werreld draait om die van haar en ik ben ontzettend blij dat ik haar moeder mag zijn.