Alleen vs Eenzaam

En niet zomaar mensen. De mensen die het dichtst bij me staan... Mijn kinderen, mijn vriend en mijn ouders. En toch voel ik me eenzamer dan ooit.

Enorm gefrustreerd ben ik als het papierwerk voor de nieuwe hypotheek wéér niet klopt. Ik voel het in mijn hele lijf. Het kriebelt en wil naar buiten. Hoe harder ik het probeer te negeren, hoe harder het kriebelt. Ik probeer er vanaf te komen door het te uiten en mezelf innerlijk tot rust te manen. Totdat mijn vader zegt dat ik erover op moet houden. Om de boel niet te laten exploderen sta ik op en zeg dat ik naar huis ga. Mijn moeder maant me tot rust en dan komt, alles wat ik zo hard probeerde tegen te houden, los..

Ik roep tegen haar dat iedereen eens moet ophouden zich met mij te bemoeien. Oftewel, LAAT ME MET RUST!!! Ik snak naar een moment voor mezelf. Ik wil eens alleen zijn. Echt alleen. Ergens. In één hutje op de hei ofzo. Waar iedereen me met rust laat....

Ik pak mijn spullen, geef de kindjes, die blijven logeren, een dikke kus en zeg dat ik van ze hou. Dan loop ik weg zonder wat te zeggen.

En ik weet donders goed dat ik onredelijk ben, en dat ik degene ben die niks kan hebben, en dat ze het alleen maar goed bedoelen, en dat ze me willen helpen, en, en, en... Ik weet het allemaal. Maar ik kan er niks aan doen, terwijl ik zo mijn best doe.... Weer is mijn masker keihard afgevallen en ik weet dat als dat gebeurd, er een versie van mezelf naar voren komt die mensen niet begrijpen. Zelfs niet degenen die het dichtst bij me staan. En dat maakt me zo enorm eenzaam. 

Mijn tranen lopen in de auto, synchroon met de regen buiten, hard over mijn wangen. Eenmaal thuis geniet ik van de rust en begin ik keihard te huilen. Alweer....

Ik begin te googelen naar een forum voor mensen met een depressie. Ik lees verhalen over mensen die al jaren vechten, 6 jaar, 23 jaar. Mensen die een hele waslijst aan hulp hebben geprobeerd. Mensen van rond de 20 met ernstige depressie. Allerlei verhalen en dan bedenk ik me dat bij mij nog wel meevalt. Het kan erger, houdt ik mezelf voor. Het kan erger...

Ik raap mezelf op, zet mijn masker weer op en hoop dat ik snel naar de nieuwe psycholoog kan. En dan één die me wél kan helpen. Daar ga ik voor! Terwijl een piepklein stemmetje in mijn hoofd fluistert, maar stel dat....