Als je niet weet wat je moet zeggen dan kun je DIT beter niet zeggen!

In de periode dat ik net was bevallen van Benjamin leefde ik het liefst in mijn eigen bubbel. Ik wilde me het liefste opsluiten in huis en niemand tegenkomen maar ja dat zit er gewoon niet in. Je moet toch naar de winkel voor een boodschap (bezorgen van boodschappen was toen nog niet zo gewoon als nu) en midden in de zomer leef je nou eenmaal ook veel buiten dus ook buurtgenoten kom je al snel weer onder ogen.

Mensen die weten wat jou is overkomen kun je grofweg indelen in 4 catagoriën: 

1. De "ik wil alles van je weten zodat ik weer een verhaal te vertellen heb" types

2. De "ik duik nog liever in een struik dan dat ik je onder ogen kom" types

3. De "ik heb ook van alles meegemaakt" types

4. De "ik wacht wel tot de er zelf over begint" types

Ik ben iemand die altijd probeert om positief maar mensen te kijken en ga er echt niet vanuit dat mensen bewust jouw pijn willen doen of aan willen vallen maar er zijn echt dingen voorbij gekomen waarvan ik echt dacht hoe kun je dit uit goed fatsoen tegen een moeder in de rouw zeggen!

Ik zal een aantal voorbeelden geven per catagorie waaraan ik die mensen kon herkennen en wat de fijne en minder fijne ervaringen waren.

1. De "sjaan kleefaan" dat zijn mensen die een stortvloed aan vragen aan je blijven stellen zonder dat ze echt doorvragen naar je gevoel. Het is meer een interview dan een gesprek en het blijft heel feitelijk. Je houdt geen bevredigend gevoel over aan het gesprek. Het voelt als een monoloog en als ze de info hebben stopt het gesprek. Dan krijg je vragen als: Hoeveel weken was je zwanger? Hoe oud ben je ook alweer? Was het een jongen of een meisje? Je krijgt ook hele rare opmerkingen die ontzettend pijn doen zoals: Ach je bent nog jong je kunt het gewoon opnieuw proberen. O dus je hebt een miskraam gehad? Nou dan ga je zeker snel weer aan het werk als je lichamelijk hersteld bent.

2. De vluchters zijn mensen die schrikken als je ze tegenkomt. Ze proberen te ontwijken, doen alsof ze je niet gezien hebben of lijken ineens heel druk met hun telefoon te zijn. De situatie is voor beide erg ongemakkelijk en ik voelde me op dat moment genegeerd, in de steek gelaten alsof je ineens niet meer meetelt. Alsof je een soort unicorn bent en ze niet weten wat ze met je aan moeten en dan uit zelfbescherming maar weglopen. Dat is super pijnlijk zonder dat daar woorden aan te pas komen.

3. De ervaringsdeskundigen. Mensen die je verhaal aanhoren en dat eigenlijk ,heel goed bedoelt, overspoelen met hun eigen verhaal. Dan krijg je verhalen van o ja ik heb ook ooit een miskraam gehad en ik vond dat toen ook zo erg. Of de vriendin van mn zus en daar de achternicht van hebben ook ooit een kind verloren maar die was al ee paar maanden oud. Dat is nog erger want dan heb je er echt al een band mee opgebouwd en ben je er aan gehecht. Ik heb ook opmerkingen gehad vanuit mijn directe omgeving die echt goed bedoelt waren maar heel rot over zijn gekomen. In een soort wanhoopspoging om bij mijn gevoel te komen werden er dingen gezegd als je moet niet vergeten dat het voor ons ook een enorme impact heeft gehad allemaal. Wij denken er ook nog heel vaak aan terug en hebben het vaak over jullie en Benjamin. Dit kwam voor mij heel erg over als een soort van competitie van welke pijn is voor wie het ergste. Dat vond ik zo moeilijk en werkte voor mij als een lap op een stier. Want ik was toch degene die het moet ondergaan? Jullie zijn allemaal buitenstaanders.

Ik heb bij deze groep ook heel veel verhalen gehoord van vrouwen die hun kind waren verloren waarvan ik het niet wist. Dat heeft me echt heel erg verbaasd. Er is dus blijkbaar zo'n taboe dat daar niet over gesproken wordt en ik herkende de pijn en het verdriet van die vrouwen. Het was heel bijzonder en fijn want dan heb je aan een half woord genoeg om elkaar te kunnen begrijpen.

4. De "voorzichtige dierbaren". Dit zijn mensen de mensen in de directe omgeving die het heel erg moeilijk vinden wat ze er mee aan moeten. Die zien dat je niet jezelf bent en willen er voor je zijn maar weten niet hoe. Die willen wel 100× naar je verhaal luisteren maar durven er niet zelf over te beginnen omdat ze denken dat jij er misschien niet op zit te wachten als je een betere dag lijkt te hebben 

Die zeggen dingen als: Ik ben er voor je. Je mag me altijd bellen als ik iets kan doen. Als je je verhaal kwijt wil dan zal ik altijd luisteren. Het geeft ruimte en ze laten hun gevoel niet op de voorgrond treden en geven jouw gevoelens een podium en dat is superfijn. Het lastige hieraan is dat ik niets liever wilde dan de hele dag over mijn kind praten maar ik voelde heel vaak een drempel. Wie zit er nou op mijn verhaal te wachten, wat moet een ander wel niet denken. Snappen zij wel wat ik bedoel? Ik wilde een ander geen ongemakkelijk gevoel geven en mijn emoties wilde ik niet tonen dus ik was bij deze mensen ook niet echt op mijn gemak.

Dit is een kleine greep uit mijn ervaringen. Ik heb er nu bewust voor gekozen het algemener te houden uit bescherming van degene die deze situaties mogelijk kunnen herkennen. 

Ik wil heel graag een oproep doen aan iedereen. Elke moeder wil het dolgraag over haar kind hebben want dat is haar grootste liefde. Als je ooit iemand treft die een kind verloren heeft noem dan eens de naam van hem of haar. Stuur een kaartje of appje op de geboorte of sterfdag. Er is namelijk niets zo pijnlijk dan wanneer het kind, voor het gevoel van de moeder, vergeten wordt. Alsof het nooit heeft bestaan.

En als je niet weet wat je moet zeggen volsta dan met deze zin: "Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om mee te maken wat jij meegemaakt hebt maar ik wil je laten weten dat ik aan je denk." Of "Ik weet niet goed wat ik moet zeggen maar ik wil je laten weten dat ik met je meeleef."

Namens alle rouwende moeders bedankt! 

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️