3 jaar geleden
Bang voor de grote, boze wereld
Wat leer jij je kids over inclusiviteit?
Ik schreef al eerder een blog over mijn Angsten. Toen vaak nog puur medisch. Nu merk ik dat mijn angsten van andere aard zijn. Soms totaal ‘onnodig’ maar vaker wel weer ‘gegrond’.
In de zomer waren we 2 heerlijke weken in Italië. Op een kleinschalige glamping met alleen Nederlandse gezinnen. Alle kids kwamen in de avond bij elkaar. Verstoppertje spelen, klimmen, keten. Megan zag dat en wilde natuurlijk meedoen. “Ga maar, doe je voorzichtig?” Oef, lastig dat loslaten maar het hoort erbij.
"Nee, ik wil niet bij haar!"
Al gauw worden er groepen gemaakt voor het verstoppertje spelen. En het eerste wat ik hoor: “Nee, ik wil niet bij haar!” Megan kan natuurlijk niet rennen, dus als je haar in je team hebt, dikke kans dat je verliest. Ik snap die kids helemaal. Maar toch het deed zeer. Ze werd vrijwel meteen buitengesloten. Nu heeft ze dat nog niet echt door. Maar er komt een tijd dat ze dat wel inziet. Ik heb wat tranen gelaten op dat moment en kan er weer om janken bij het idee dat Megan buitengesloten wordt of eenzaamheid zal ervaren.
De grote, boze wereld
Natuurlijk is het aan ons om Megan klaar te stomen voor de ‘grote, boze wereld’. We moeten haar leren omgaan met de dingen die op haar pad zullen komen. Maar het zou zo fijn als er aan de andere kant meer gedaan wordt aan inclusie. Waarom schrikken mensen nog als ze Megan in een rolstoel zien (of nog erger: kijken vol medelijden naar haar en ons)? Waarom mogen andere kinderen niet vragen waarom ze in een rolstoel zit? Waarom worden mensen met een beperking als zielig of minder gezien?
Mijn grote angst op dit moment is die grote en boze wereld. Ik alleen kan die wereld niet veranderen. Maar als er moeders zijn die dit lezen: misschien kunnen we samen een begin maken? Wat leer jij jouw kids over inclusie?
CPmama.Nathalie
Mooi geschreven Mama! Heel herkenbaar. 🤗
Dymiri
Ik snap zo ontzettend goed je gevoel, ook al is dat op een ander vlak. Dylan is homo, Mitch heeft grote problemen, Riley is niet een hele stoere jongen, maar juist heel zachtaardig en wat meer op zichzelf. En alledrie horen ze ergens niet bij, worden buitengesloten door mensen die denken dat ze meer en/of beter zijn. Ik heb ze alledrie altijd geleerd dat iedereen uniek is op zijn of haar eigen manier, dat iedereen zijn eigen talenten heeft. En ik ben trots dat dat gelukt is, alledrie zijn ze zo der grote vooroordelen en sluiten ze mensen niet uit vanwege waar ze vandaan komen, hoe ze eruit zien , op wie ze verliefd worden enz. Maar ik ben bang dat het echt vanuit ouders zelf moet komen dat kinderen dat leren. En ook de school waar ze heen gaan speelt daarin een grote rol. Helaas zie je het toch nog veel te vaak gebeuren dat ouderen een opmerking maken of kijken als Riley met zijn lange haar en met ring die hij prachtig vindt gewoon naar school gaat. En dan ben ik trots op dat hij dat toch gewoon doet! Ieder mens heeft zijn of haar beperking, zichtbaar of niet. Verdrietig dat er zoveel mensen vinden dat er een standaard moet zijn. En kinderen zijn keihard, maar ik hoop dat alle ouders hun best doen hun kinderen te leren dat niet ok is . Dikke kus voor jullie, ben mega trots op jullie alledrie ❤️