De 1e IUI poging icm mijn werk

Het is september en ik ben weer aan het opbouwen met werken. Ik ben, in overleg met een arbo arts die naar mijn idee ook vrij weinig empatisch vermogen bezat, begonnen met het opbouwen van werk. Mijn leidinggevende in die tijd was op zn zachtst gezegd nog tig x erger dan die arbo arts. Die regeerde de afdeling waarvoor ik werkte met een ijzeren hand, haar wil was wet en je mocht vooral niet van de reeds uitgestippelde route en formats afwijken. In die tijd was ik nog erg bleu ( het was mijn 2e baan) en ik had nog geen idee wat een normale manier van omgangsvormen waren in het bedrijfsleven. Het was absoluut een harde leerschool en dat heeft me in het hele proces van zwanger worden, verlies en weer doorgaan heel erg vaak dwars gezeten. Ik werd gedwongen in een keurslijf te passen die mij niet goed lagen en elke vorm van creativiteit werd erin doodgeslagen. Hoe ik het met haar 8 jaar lang heb uitgehouden weet ik ook oprecht niet!

Maar goed om een voorbeeld te geven vrij krijgen was daar iets wat je in 8 voud ongeveer 6 maanden van tevoren moest aangeven en je moest een goede reden hebben. Ook in het traject voor Benjamin heeft ze mij ertoe gedwongen aan de afdeling te vertellen waarom ik morgenochtend ineens later was omdat ik naar het ziekenhuis moest voor een IUI behandeling. Ik wilde dat eigenlijk helemaal niet delen maar ik voelde me onder druk gezet en deed dus wat er werd gevraagd. Toen ik meldde dat ik dus weer het traject in zou stappen stond ze daar niet bepaald om te springen want dat was toch wel heel onhandig! Die uren die ik daarvoor er niet was waren overigens gewoon vakantieuren die ik moest opnemen!

Maar goed poging 1 vond in september 2012 plaats. Ongeveer 2 maanden nadat ik was bevallen van Benjamin had ik een positieve ovulatietest in mn handen en belde ik het ziekenhuis en de dag erna konden we komen.. Mijn man mocht zich in de ochtend weer in zn eentje vermaken om een potje naar het ziekenhuis te kunnen brengen en ik bereidde mentaal voor op het lege echobeeld wat ik straks weer zou zien.

We gingen samen naar het ziekenhuis en hij bracht de "zwemmers" naar het lab om bewerkt te worden. Hij kwam terug en na een tijd wachten waren we klaar voor poging 1. We namen plaats in DE wachtkamer met dikke buiken en ik probeerde het te negeren. We werden binnen geroepen en na wat gepraat over wat ons was overkomen met de vaste gezichten van de afdeling die we kenden werd de echo gemaakt en werd de ovulatie bevestigd en het zaad ingebracht. 

2 weken later, ik kon de klok erop gelijk zetten, brak mijn menstruatie door. Ik was zo verdrietig en boos op mezelf waarom niet! Tuurlijk dat kon er ook nog wel bij! Weer een maand wachten.

De tussenliggende periode tussen poging 1 en 2 stond in het teken van opbouwen van werkuren en weer langzaam terug naar een "normaal" leven. Dat het leven nooit meer zou worden zoals het voor juni 2012 was daar was ik inmiddels wel achter. Ik voelde me anders, volwassener, ik heb krassen op mn ziel die ik nooit meer weg kan en zal poetsen en dat zorgde voor een nieuwe versie van mijzelf en daar moest ik enorm aan wennen. Maar tijd om daar rustig aan te wennen gaf ik mijzelf niet want we moeten door!