De alles beslissende keuze: zijn vader of zijn gezin?

In een van mijn vorige blogs schreef ik over mijn schoonfamilie, onder andere over mijn schoonvader en alle problemen en moeilijkheden die daarbij komen kijken.

Mijn schoonvader is alcoholist en trekt mijn vriend al jaren mee in zijn ellende. Wat ook weer zijn weerslag in onze relatie heeft. Vaak zorgt de zorg voor zijn vader voor veel stress en woordenwisselingen tussen ons. Ik ben het vaak niet eens geweest met de manier waarop hij zijn vader wil helpen maar dat hij daarmee eigenlijk ook de problematiek in stand houdt. Maar ja om hem nou zomaar te laten vallen, was tot voor kort absoluut geen optie.

Twee weken geleden was het weer zover. Voor de zoveelste keer was hij zijn bankpas kwijt, dit keer gestolen door mensen die hij zelf toe heeft gelaten in zijn huis en waarvan hij zelfs weet dat die mensen dat doen. Dit maakte dat er voor de 6e keer dit jaar een nieuwe bankpas aangevraagd moest worden. Gelukkig hoeven wij dat niet zelf te doen maar doet zijn bewindvoerder dit. Maar er kwam wel direct de vraag: "hoe krijgt hij zijn leefgeld dan?" Nou ja uhm.. Normaal ging dat altijd naar ons toe en ging mijn vriend (met grote tegenzin van mijn kant) dit naar hem toe brengen, elke keer weer. Met dus ook alle gevolgen van dien binnen onze relatie..

Met heel veel tegenzin heb ik toegestemd dat het geld naar ons mocht komen, maar wel op één voorwaarde.. Als hij zijn geld wilde hebben moest hij het komen halen en ik wilde niet dat mijn vriend weer heen en weer zou gaan vliegen op het commando van zijn vader. Zo gezegd, zo gedaan. Dit ging gelukkig wel wat beter. Maar nog steeds stress in huis.

Voor mij was daarmee echt de maat vol. Dat heeft voor mij gemaakt dat ik uiteindelijk mijn vriend voor het blok heb gezet. Daarbij heb ik gezegd dat ik wilde dat hij zou gaan kiezen:

"Lieverd, je weet dat ik onwijs veel moeite heb met de manier waarop en het feit dat jij je vader zo blijft helpen en steunen. Vooral het feit dat dit ten koste gaat van onze relatie, ons geluk maar nog meer dat het ten koste gaat van jou. En ik heb besloten dat ik weiger om nog langer toe te kijken hoe je vader jou mee sleurt de afgrond in. Ik wil dat je een keuze gaat maken: of je kiest ervoor om voor mij, de kinderen en vooral jezelf te kiezen, of je kiest ervoor om ten koste van alles je vader te blijven helpen maar dan ga ik zo direct je spullen pakken en wil ik dat je vertrekt. Want ik kan dit niet meer aan zien en ik wil ook niet dat dit is wat de kinderen moeten zien van hun vader!"

Dit kwam natuurlijk niet als donderslag bij heldere hemel, het is al eens vaker ter sprake geweest. Maar nooit zo serieus.

Zijn antwoordt was snel, eerlijk en duidelijk: "Dat is een makkelijke keus, ik kies voor jullie."

Ondanks dat ik dit eigenlijk wel wist voelde ik een last van mijn schouders vallen. Misschien was dit wel de last van de zorg en zorgen om zijn vader, dat dit nu echt klaar is.

Zijn vader is nooit vader voor hem geweest en heeft nooit aan hem gedacht, wat hij nodig had of wilde. Maar altijd aan zijn behoeften en noden, ten koste van mijn vriend. En dit heeft hem zo beperkt in wat hij wilde doen, zijn geluk en het genieten van het leven en zelfs in het volgen en afronden van een opleiding. Want daar had hij simpelweg te veel ellende voor aan zijn hoofd en zijn meerdere opleidingen voortijdig gestopt. En dat is nou juist wat ik zo graag voor hem wil, dat hij zich gelukkig voelt, innerlijke rust heeft en kan genieten van zijn leven. Hij is nu 31 jaar en ik hoop dat deze keuze gaat maken dat hij deze dingen gaat ervaren. Of in ieder geval een begin gaat zijn hiervan. Want dat verdient hij zo.

Eerst zal hij gaan werken aan zichzelf, verleden verwerken en deze, toch ingrijpende, keuze verwerken. Maar hij ziet en weet wel dat ik hem voor deze keus (heb) zet omdat ik het beste voor hem wil, nog niet eens voor mezelf (wel een beetje ook voor mijn gezin natuurlijk), maar hij staat voor mij hierin echt voorop. Hij heeft nooit echt genoten van het leven of kunnen doen wat hij wilde of waar hij zich goed bij voelde omdat hij altijd paraat moest staan voor als zijn vader weer eens iets wilde/nodig had. En het wordt echt tijd dat hij nu zelf gaat leven en zijn leven gaat leiden!

De keus was nu twee weken geleden en sindsdien gaat het het eigenlijk heel goed, er is meer rust in huis, hij voelt zich rustiger en hij geeft nu zelf ook aan dat dit nodig was. Ondanks dat het soms ook best moeilijk is. Niet even bellen hoe het gaat, want daar kwam vaak de ellende achterweg waarmee hij dan weer moest helpen. Niet even bij hem langs wippen als hij ik de buurt is, wat hetzelfde resultaat had als bellen. En toch soms van mensen in de omgeving horen hoe het gaat, wat vaak niet heel positief is helaas. Maar zo is het altijd al geweest...

Natuurlijk is in één klap alles loslaten moeilijk dus ik heb aangegeven bij mijn vriend en de nodige hulpinstanties dat daar waar (écht) nodig is, in geval van nood of bijzondere beslissingen, dat ik bereikbaar ben, maar dat het tevens heel erg belangrijk is dat mijn vriend hier niet meer mee belast wordt. Gelukkig was iedereen het hier mee eens en werd dit ook op prijs gesteld.

We zullen gaan zien wat dit alles en deze keuze voor onze toekomst gaat brengen. Ik verwacht een hoop goeds.

To be continued...