De op één na grootste transformatie?

Ik ben nu moeder, van het mooiste meisje wat ik ken, uiterlijk en innerlijk. Jullie moeten haar eigenlijk allemaal leren kennen, ze is geweldig! Uiteraard is ze bewerkelijk, zit er een eigenwijs hoofdje op en botst dat met mijn eigenwijze hoofd, maar toch… zo mooi. Regelmatig kijk ik vol bewondering en liefde naar haar. Als mijn man erbij is doen we dit samen, hardop benoemen we dan ook naar elkaar dat ze echt bijzonder is. Bijzonder mooi met een bijzondere persoonlijkheid, zo eigen al. Ze maakt ons regelmatig aan het lachen door dingen die ze doet en zegt, heerlijk genieten met haar. (Ik weet dat vele van jullie ook zo naar jullie kinderen kijken. Fijn hè, om zo te dromen bij/van je kind.)

Mijn schoonouders waren al opa en oma, die vinden het ook heerlijk met onze dochter. Dit wisten we op voorhand, want ze zijn ook gek met onze twee neven. Mijn ouders hebben wij met onze dochter opa en oma gemaakt, en wat genieten ze daarvan! Zou dit de op één na grootste transformatie zijn die je als mens mee kan maken? (Ik heb mijn ouders op slag zien veranderen.. hun blik naar mij, naar onze dochter..)

Deze week heeft mijn tante de strijd tegen kanker verloren. De strijd was kort en heftig… Mijn tante was het jongste zusje van het gezin van negen van mijn vader. Een man en twee zoons (incl. vriendinnen) laat ze achter.. Ze heeft de vijftig niet mogen halen.

Haar jongste zoon heeft net als mijn dochter ‘rood’ haar. Ik weet nog als de dag van gisteren dat mijn tante hier op kraambezoek was (ruim twee jaar geleden). Toen ze haar vasthield smolt ze en zei lachend dat het precies haar zoon op die leeftijd was. Ik herinner me nu zo goed haar gezicht toen ze hier zat met mijn dochter… zo zacht… vol liefde voor haar zoon, voor mijn dochter.

Zij heeft geen oma mogen worden… ze zou het geweldig hebben gevonden…