DIS: schaamte

Op TikTok staat het er vol mee. Mensen die filmpjes maken onder het mom van 'meet the alters'. Mensen die van alles laten zien over DIS, maar daarmee het belangrijkste aspect weg laten.
DIS is een traumastoornis. DIS is een groot PTSS klachtenfestijn.
Een hele hoop mensen hebben door de media een vaag beeld van wat DIS (of 'meerdere persoonlijkheidsstoornis') inhoud. Alleen: van dit beeld klopt vaak he-le-maal niks. 

En al zou het wel wat meer kloppen, dan nog neemt dat de schaamte niet weg. De gedachte dat 'mensen er een mening over hebben' en daardoor 'negatief over mij kunnen denken', maakt dat ik er alleen al misselijk van word. Mijn doel is om het systeem over te laten komen als een zo 'normaal mogelijk persoon'. En bij 'zo normaal mogelijk' hoort DIS niet. Want DIS is een trauma-stoornis. En ik heb een normale jeugd gehad dus hoezo DIS? 
Aan alle kanten kleven er voor mij schaamte aan het zijn wie ik ben. Of beter gezegd wat ik ben. 
Ik? Ik ben een alter. Een alter van het [Mama.Systeem]. Ik ben even belangrijk als welkander alter van ons. Ik maak een even belangrijk deel uit van ons als geheel. Maar ik schaam me ervoor. Voor het zijn van een persoon met DIS.

Op dit punt in mijn leven staat het systeem zó onstabiel dat ik wel moet vertellen dat ik een dissociatieve stoornis heb. Intern is er weinig communicatie tussen alters, waardoor ik me niet kan herinneren wat andere alters hebben gedaan. En als een van ons de interactie met de moeders op school doet en ik ben niet diegene dan kan ik me niet herinneren met wie welke interactie is geweest. Ik waarschuw mensen van tevoren. Want ik vind het zo ongemakkelijk als ik verward naar je kijk omdat ik wel de herkenning op je gezicht heb gelezen. Aan mensen hun gezicht weet ik dat ze me kennen. Het is de lichaamstaal, de verwachting van interactie, de herkenning. En als ik nog nooit vanuit mij, dit alter,  interactie met mensen heb gehad, dan ken ik ze niet. Dan zijn ze een vreemde voor me. 
Het vooruitzicht dát ik mensen tegen kan komen en ze dan niet herken, is eng. Weten dát het kan zijn dat ik ze vergeet. Frustrerend ook, omdat ik er totaal geen controle over heb. 

De presentatie van DIS op social media helpt daarin niet mee. Er zijn zoveel filmpjes te vinden waar zogenoemde 'systemen' hun alters voorstellen. Filmpjes met overduidelijke switches tussen alters. Filmpjes die discussies tussen alters als een soort toneelspel tonen. Filmpjes die de indruk wekken dat schakelen tussen alters alleen op  'vrijwillige basis' gebeurt. En een van de dingen die ik nagenoeg nooit zie in deze vormen van media is de nadruk op het hele traumastoornis. Switches tussen alters die als een soort 'clickbait' gebruikt worden. Überhaupt, alters, die als een soort clickbait gebruikt worden. Doordat het switchen in filmpjes vaak zo gereguleerd over komt, valt het hele 'getriggerd door een trauma' weg. In een veilige omgeving een jong alter op de voorgrond hebben zitten is niet erg. In een veilige omgeving de hele tijd overschakelen tussen alters en daardoor gaten over de herinneringen van de dag hebben, is niet erg. Mild vervelend, absoluut. 
Maar de ongecontroleerde switches, wanneer er een alter op de voorgrond kan komen die het gedrag en de gedachtepatronen van een 17-jarige heeft, die dus absoluut niet met de kinderen om kan gaan, dáár wordt niet over gesproken. Wanneer er een alter naar de voorgrond komt omdat deze getriggerd wordt door een man die een beetje lijkt op een van de abusers. Waardoor je in één gesprek misschien wel 3 verschillende meningen hebt gegeven over precies hetzelfde onderwerp. Omdat in dit ene gesprek 3 alters vonden dat ze het systeem veilig moesten houden.

De schaamte zit het er ook in dat DIS niet door iedereen erkent wordt. Dat DIS door buitenstaanders als fake overkomt. Dat zelfs niet alle zorgverleners in de mentale gezondheidszorg weten wat DIS is en geloven in DIS. De schaamte voor mij zit ook in het feit dat ik zo op het oog 'verander van mening', maar dat mijn meningen beide waar zijn, alleen niet persé op hetzelfde moment. De schaamte dat ik het gevoel heb niet geloofd te worden en maar iets verzin. De schaamte dat ik er geen sturing op heb. De schaamte, omdat ik echt wel weet dat ik geen 17-jarige ben, maar ik voel me wel zo op dat moment. De schaamte omdat ik me zó ongepast kan gedragen ten opzichte van de leeftijd van het lichaam. 

Ik neem op dit moment automatisch aan dat mensen niet weten wat DIS precies in houdt. Dus om mezelf in te dekken waarschuw ik ze altijd. "Ik heb last van een dissociatieve stoornis. Meest complexe vorm van PTSS. Dit houdt dus in dat het kan zijn dat ik je op sommige momenten niet herken. Dit ligt aan mij, niet aan jou. Dit is niet omdat ik je niet belangrijk vind, maar omdat mijn geheugen soms zo werkt."

Ik schaam me voor mijn DIS. En ik weet dat dit niet nodig zou moeten zijn, immers kan ik niks doen aan alle trauma die me is overkomen. Maar de schaamte uitzetten voor iets wat niet volledig te begrijpen is voor iemand zonder DIS, is heel erg moeilijk. Ik schaam me voor het moment dat ik van alter switch. Ik ben de draad kwijt, het voelt onveilig om te switchen bij iemand anders in de buurt en ik voel me zo incompleet. 
Ik schaam me niet voor mijn alters. Zij zijn wat er is gekomen om te kunnen overleven. Ik schaam me voor het ongecontroleerde switchen. Ik schaam me dat dit misschien als aandachttrekkerij  over kan komen. 

In het geval van mijn systeem/mijn lichaam/mijn geheel valt het switchen tussen alters niet heel erg op. Het gebeurt subtiel, waardoor ik het vaak pas door heb dat ik er niet was omdat ik me de situatie van eerder op de dag waarover mijn gesprekspartner vraagt niet kan herinneren. 

Ik hoop dat er gauw voor mij een periode komt dat ik de schaamte kan los laten. Dat ik alle alters die ons systeem heeft, kan laten zijn in het hier en nu en me er comfortabel bij voel. 

Voor een trauma-reactie hoef je je niet te schamen. Voor DIS hoef je je niet te schamen. 
en toch... 

- C.