DIS: Supportpersonen kwijt

Supportpersoon zijn van iemand met een zeer complexe traumastoornis is zwaar.

Er zijn alters die boos zijn. Die met spullen willen gooien, gemene dingen willen zeggen die niet kwetsend zijn tegen de persoon in kwestie en getroost willen worden.
Ik ben op dit moment niet meer boos. Ik ben gekwetst. Geraakt tot in het diepe deel van mijn gevoel. Ik heb pijn door diens afwezigheid, pijn door diens ontkenning. Ik weet niet waar ik nu moet staan in mijn leven. 

Ik wou beginnen met 'in 2018', maar mijn relatie met deze specifieke supportpersoon gaat veel langer terug dan dat. Mijn supportpersoon en ik zijn haast opgegroeid als broer en zus.
Maar niet de broer en zus relatie die ik met mijn bio broer heb - no   t h a n k  y o u
We hebben samen gegamed. Heel veel gegamed. Dat was waar wij onze relatie mee gestart zijn. In 2018 werd deze band veel sterker. Toen ging shit de waaier in. Toen was er een moment waarop er iets van mij verlangd werd te doen in mijn eentje en diegene er als enige was. Normaal vraag ik niet om hulp, of in ieder geval, in de tijd dat ik veel op de voorgrond zat vroeg ik niet om emotionele hulp. Maar nu was de situatie zo dat ik deze last niet alleen kon dragen. En toen ben ik diegene gaan benaderen. Of ik bij diegene kon zijn, omdat alleen zijn me niet veilig leek. 
Sindsdien is onze relatie sterker geworden. Ik ben emotioneel kwetsbare dingen met diegene gaan delen. Over mijn angsten, over mijn verdriet van het verlies van mijn beste vriendin. Over de problematiek waar ik toen tegenaan liep. 
Maar in 2022 heb ik iets gedeeld met diegene wat diegene zo onwerkelijk vond dat diegene gezegd heeft me niet te geloven. Dat maakt niet dat ditgene wat ik deelde niet waar is. Maar - het gaat om zoiets moeilijks dat de erkenning hieraan geven vanuit deze persoon betekent dat diens leven helemaal overhoop gaat. 
En dan is het makkelijkste om de waarheid als niet geloofwaardig te bestempelen en het op mij te leggen. 

Ik snap de persoon. De offers die gebracht moeten worden vanuit diens kant om mijn waarheid te accepteren is gigantisch. De persoon moet diens familie uit elkaar gaan trekken. De persoon gaat ineens diens hele jeugd in een ander daglicht zien. 

Maar ik ben nooit écht aanwezig geweest bij de breuk tussen mij en de supportpersoon. En nu we in een eenzame situatie staan waar we het gevoel hebben alleen te zijn, wil ik diegene om hulp vragen. Om emotionele support. Omdat de keuzes die ik nu maak zó heftig zijn. Omdat ik weet dat diegene begrijpt hoe het is om een ouder te zijn, om je leven volledig te willen offeren voor het welzijn van je kinderen. 
En nu moet ik ineens de realiteit realiseren. Sta ik ineens in een situatie waar ik leer dat diegene me niet geloofd. Terwijl mijn hart nog steeds zit bij de persoon van 2018. De persoon waar ik mijn hart kon luchten, waar ik pizza mee kon eten, waar ik mee kon gamen. Waar ik kon zijn zonder ingewikkelde dingen. Waar ik gewoon mentaal kapot mocht zijn, omdat diegene niks anders van me gewend was. 

Ik moet het nu zonder diegene doen. En ik mis diegene. Ik wil diens steun hebben, maar niet enkel voor mezelf. Het liefste wil ik diegene in het leven van mijn partner en kinderen hebben. Ik ben de factor waardoor contact niet mogelijk is. Dus op het moment dat de scheiding rond is en ik niet meer hier woon, kan deze persoon wel weer een relatie vormen met mijn partner/ex. Kan deze persoon een plek hebben bij het leven van mijn kinderen. 
Het allerliefste wil ik diens steun hebben zodat ik nu niet alleen ben met mijn gevoelens. Maar ik ben niet de enige alter in het systeem en er zijn er heel erg veel die het heel erg niet met me eens zijn. Die absoluut niet willen dat ik diegene als supportpersoon gebruik. Omdat diegene me niet gelooft. 


En die strijd tussen alters is heftig. De mix tussen eigen behoefte, belang van mijn partner en kinderen, behoeftes van mijn supportpersoon. Het vermoeid. Ik ben helemaal op. Het liefste zou ik met diegene bellen. Maar ik realiseer me dat ik de situatie van 2018 voor ogen heb. Waar het mogelijk was om support te krijgen. Waar diegene niet met een eigen gezin zat. Waar de situatie totaal los van diegene stond. 

Ik heb diegene een bericht gedaan. Dat ik diegene nodig heb. Intern is het een discussie, wat zouden we van diegene gaan vragen? Ikzelf zou het liefste horen dat ik nu de goede keuze maak voor mijn kinderen en man. Het allerliefste hoor ik natuurlijk dat diegene me gelooft, maar geloof kan je niet afdwingen en die route hebben we allang gedaan, dat is absoluut niet meer een route die een van ons af wilt leggen. (+ hoe gebroken je eindigt van het niet gelooft worden.. laat ik dat maar over slaan.)

Op dit moment trekken we onszelf terug. De zwaarte van het proces dat ons nog te wachten staat, de zwaarte van de jeugd, de onoplosbaarheid van de problemen waar we tegenaan lopen.. Niemand van onze supportpersonen kan daarmee helpen. Ze kunnen ons hooguit aanhoren, maar zoals Sol al gezegd heeft, ze kunnen niks doen en zo onwijs veel alters die dan ditzelfde verhaal willen delen maar dan met hun visie erop. Niet helpend. 
We zijn moe. Enorm moe. Ik mis diegene. Had nooit verwacht in het proces van scheiden te staan, maar diegene zou mij en/of mijn partner zoveel mentale steun kunnen bieden. Een beetje normaalheid in het absurde wat nu realiteit is.

Maar dit gaat niet. En mijn hart zou breken als ik mijn gevoel toe zou staan. Ik hoop dat de toekomst in ieder geval een positief perspectief voor mijn partner en kinderen brengt, als het gaat om vriend van de familie zijn. 

- Lau