Druilerig

Het is veel te vroeg. Ik ben geen ochtendmens, nooit geweest, ja, als baby misschien, maar ochtenden zijn voor mij echt hel. 

Ik loop met mijn meisje op mijn arm richting fiets, ze gaat vandaag weer naar de opvang. Dikke regendruppels vallen op onze hoofden en zij heeft inmiddels haar capuchon alweer afgetrokken (ze wil echt NIKS op haar hoofd).

Terwijl ik, goed chagrijnig, doorstap, zie ik vanuit mijn ooghoek haar guitige bekkie. Ondeugende glimlach en pretoogjes. Ze kijkt voor ons, dan weer naar mij, dan weer voor ons en nog een keer naar mij en als ik op dat moment mijn hoofd naar haar toedraai, krijg ik ineens een dikke zoen van haar (met snot, want ze is weer goed verkouden, maar dat neem ik voor lief). Mijn hart smelt en de dag is ineens een stuk mooier ❤️