Gebroken van verdriet

De tranen blijven maar komen.

Dikke tranen over mijn wangen.

Tranen op het bed, tranen op het kleed.

Dikke dikke tranen, ik hoor ze vallen naar beneden.

Ze raken niet op, ze zijn nooit ten einde.

Ik kijk in de spiegel en zie een ander gezicht.

Een gezicht met pijn, een gezicht met leegte

Zit daarachter nog mijn ziel?

Het lijkt alsof je mijn hart hebt meegenomen.

Er vandoor bent gegaan en mij meenam.

Wat er overblijft is alleen maar leegte,

en een weg die niet verder gaat.

Ik kan niet keren, ik kan niet terug.

maar vooruit is er ook geen weg.

Alleen maar hier zitten kan ik,

op deze weg van pijn en verdriet.

Ik kijk naar de bomen en voel de wind

de bladeren dansen maar het doet me niks.

Het is een lied zonder muziek,

een gezang zonder geluid.

Lieve Oskar ik kan niet meer zonder

en toch weet ik dat het moet.

Ik wil je vasthouden, je wiegen en bij je zijn.

Maar heb alleen maar de leegte om me heen.

Is dit het nu?

Is dit nu wat het is?