Goedbedoelde maar pijnlijke opmerkingen na een stilgeboren kindje

Binnen een week ná de geboorte/overlijden van Edson kreeg ik al de eerste goedbedoelde, maar niet minder pijnlijke opmerking om mijn oren. Het was de buurvrouw van mijn schoonmoeder die midden in de supermarkt zei: “Gelukkig zijn jullie nog jong”. Ja, klopt. Jong, en nu al zoiets hebben moeten meemaken. Niemand, ook al ben je 'oud', zou dit moeten hoeven meemaken.

Of mensen die ik ken, en goedbedoeld en geïnteresseerd, vragen: “Ben je nog niet (volledig) aan het werk?”. Dat voelt alsof ik nu wel lang genoeg verdriet gehad heb en ik maar weer door moet gaan. De opmerking: “Het komt wel goed”. Nee, het komt niet goed. Mijn kind is overleden. En ja, ik heb er zelf voor gekozen, maar dat betekent niet dat het het minder zwaar maakt. Vaak hebben we het erover dat het misschien makkelijker was geweest als de natuur had gekozen voor ons. Want ook al weten we dat we rationeel de beste keuze gemaakt hebben, het knaagt áltijd aan je. Zeker als iemand zegt: “Het is beter zo” of “Ik weet hoe je je voelt”, want wat weet jij er nou van? 

Een aantal keren hebben we ook te horen gekregen: “Mijn moeder heeft ook een miskraam gekregen”. Onze reactie in ons hoofd is dan: “Was het maar een miskraam, dan was deze verschrikkelijke keuze ons bespaard gebleven”. 

“Ik hoop dat je snel weer zwanger bent”. Ja dat hoop ik ook. Echter is zwanger worden niet voor iedereen zomaar gemakkelijk weggelegd. En ik hoop het niet, omdat ik dit kindje dan kan 'loslaten' of 'vergeten'. Vergeten zullen we hem nooit, het allemaal een plekje geven? Misschien, ooit.

Ik reageer tegenwoordig niet eens meer op deze opmerkingen. Ik weet dat ze (vaak) goedbedoeld zijn en mensen gewoon niet weten hoe ze met de situatie om moeten gaan. Veel 'flappen' het er ook uit, maar het neemt niet weg dat dit pijnlijke momenten zijn.