Het is niet meer mijn verhaal

Rustig verteld een vriendin over het traject waarin ze gaan beginnen, IUI staat op de planning.

Enthousiast ga ik in gesprek met haar, dat hadden wij ook!

Ik vertel over hoe mijn prikinstructie ging, hoe ik onder de hormonen was, over de pogingen die mislukte, over de geschiedenis ervoor.

Mijn vriendin luistert aandachtig en verteld ook over haar ervaring tot nu toe.

Het voelt een beetje of we verbonden zijn, omdat we allebei lUI hebben gehad/ gaan doen.

Ik merk dat, iedere keer als ze over haar IUI begint het mij triggert om ook mijn verhaal en ervaring te delen. Tot ik mij een paar dagen geleden realiseerde dat het niet meer mijn verhaal is.

Onze IUI is geweest, is voorbij en het resultaat daarvan is alweer bijna 2.

En ondanks dat, merk ik dat ik dus blijkbaar nog heel veel emoties over ons traject heb. Want het is mede door dat traject dat wij altijd een gezinnetje van 3 zullen blijven. 

Het doet mij beseffen dat het voor ons écht klaar is, klaar. Er komt nooit geen tweede kindje, nooit geen broertje of zusje.

En ondanks dat dat mij vreselijk verdriet doet moeten mijn emoties plaats gaan maken voor een luisterend oor, want het draait niet meer om onze kinderwens en traject, het gaat nu over hun en hun emoties en gevoelens. 

Wij hebben tenslotte ons resultaat al.