Het is zover: Nooit meer zwanger…..

Al die jaren en al die behandelingen weet je dat de kans bestaat dat je buik en je armen leeg blijven. 

Ik weet dat ik me gezegend moet voelen met mijn prachtige dochtertje, maar zo voelt het niet. Dit is helemaal niet wat ik wil… Ik heb/had nog maar 1 grote wens in de dit leven en dat was weer leven voelen in mijn buik. Heel vaak heb ik een positieve test gehad, maar helaas ging het keer op keer mis. Inmiddels heb ik meer sterretjes dan vingers….

Mijn dochtertje heb ik vanochtend klaar gemaakt voor school en weg gebracht. Het was vandaag zo moeilijk om haar te laten gaan. Om haar uit te zwaaien. Ze krijgt al zoveel mee van het ziek zijn dat ik haar hier niet ook mee wil belasten. Wat als ze straks denkt dat ze niet goed genoeg is. Dat ik daarom zoveel verdriet heb dat ik niet opnieuw blijvend zwanger kan raken. 

Vandaag heb ik besloten om op de bank onder een deken door te brengen. Gisteren heb ik een spiraal laten plaatsen. Omdat ik niet iedere maand wil blijven hopen. En dan die teleurstelling en dat verdriet iedere maand voelen. Dus nu hoef ik daar niet over na te denken… Op zich viel de plaatsing reuze mee. Mijn eigen gynaecoloog heeft hem geplaatst. Gelukkig, want ivm covid moest ik alleen komen. Ze haalde me op uit de wachtkamer en ik kon niet om haar buik heen. Hoogzwanger…. Ze voelde zich opgelaten, want ze heeft het hele proces, al die jaren, met mij samen doorlopen. De tranen lopen over mijn wangen. Zo definitief… Mijn aller aller grootste wens gaat nooit meer uitkomen. 

Na de plaatsing loop ik richting mijn auto. Mijn dochtertje is bij mijn ouders dus die ga ik zo even ophalen. Ik check even mijn instragram en zie dat mijn broertje en zijn vrouw een dochtertje krijgen. Fijn dat ik daar zo achter moet komen. Mijn schoonzus en ik liggen elkaar niet zo. Onze kids zijn ongeveer even oud en hun zoontje blijft heel erg achter in zijn ontwikkeling, terwijl mijn dochtertje voor loopt. Wat het contrast nog groter maakt. Ik slik mijn tranen maar in en stap in de auto. Mijn dochtertje moet immers opgehaald worden. 

Sinds gisteren heb ik meerdere zwangerschapsaankondigingen gehad. Wat mijn gevoel van falen alleen maar versterkt. Ik heb zo veel verdriet. Ik wil wel huilen, maar dat lukt niet. Mag ik me wel zo verdrietig voelen? Ik heb een super leuk klein meisje. Ik ben ernstig ziek en mijn levensverwachting is helemaal niet zo lang. Ik heb mijn werk moeten opgeven, mijn gezondheid, mijn sociale leven, het sporten, het eten en drinken… Maar echt niets heeft zoveel impact als het opgeven van mijn zwangerschapswens. Ik spreek vrouwen die 70 zijn die nooit kinderen hebben mogen krijgen en die hier nog dagelijks verdriet van hebben. Ik ga de 70 niet halen, maar ik denk wel dat het duidelijk maakt hoe groot de impact is. 

Ik ga nu proberen een weg te vinden… Ik merk dat soms hier mijn verhaal delen opluchting geeft. Ik hoop dat ik mensen vind die (h)rekkingen vinden in mijn strijd. Mensen die me misschien kunnen helpen om ermee te leren leven. Vrouwen die snappen dat ik veel van mijn dochtertje houd en haar nooit wil verliezen, maar dat zij niet het antwoord is op mijn verdriet  

Dank voor het lezen van mijn verdriet. Ik sta altijd open voor lieve reacties. Voor nu klinkt slapen en niet hoeven voelen en nadenken heel fijn! 

Heel veel dikke knuffels voor dames in een vergelijkbare situatie.