Hoe het begon.......

Het begint in het Paasweekend van dit jaar. Eigenlijk al in de week ervoor. Steeds ongeveer 2 uur na het eten krijg ik een zeurende buikpijn boven in mijn buik vlak onder mijn middenrif. Zo'n pijn waarvan je denkt, nu even rustig aan dan trekt het wel weg. Dat doet het ook, na 2 uur ongeveer. Ik denk niet meteen het ergste en kom tot de conclusie dat mijn nog niet zo lang gestarte dieet met veel avocado mij slecht valt. Avocado's zijn vanaf nu geschrapt van het menu! 

Het weekend breekt aan en de zaterdag is een leuke drukke dag in en om het huis met de kids. Beetje aankeutelen. Na het eten kids onder de douche hun laatste energie laten verbruiken, om ze daarna lekker fris in hun bedje te leggen. Wij gaan voldaan op de bank zitten en ik overweeg net om een wijntje te pakken. Maar dan komt die vervelende buikpijn hoog in mijn buik weer opzetten. Het wordt alsmaar erger en ik besluit op bed te gaan. Eenmaal op bed komt manlief even bij mij checken en vindt mij kronkelend van de pijn op bed. Koliekpijnen noemen ze dat. De Huisartsenpost bellen en die vinden het toch verstandig om te komen. Wij snel de buren van even verderop  (de namen Monique en Andre zullen nog vaak voorbij komen in mijn blogs) vragen om even bij ons op te zitten. 

Eenmaal op de Huisartsenpost verdenken ze mij al snel van galstenen. De pijn trekt intussen naar rechts en in de rug en rechter schouder. Met een dicoflenac spuit proberen ze het te temperen. Dit doet niks voor mij. Door naar de spoedeisende hulp. Vanaf nu SEH genoemd. Daar zetten ze mij flink in de pijnstilling en word ik opgenomen. Intussen is mijn moeder vanuit haar woonplaats 40 km verderop in het ziekenhuis aangekomen om mijn man af te lossen. 

Daar lig je dan. Je 2 kinderen weten van niets en zijn de volgende ochtend dan ook een beetje in de war. Die dag ga ik voor een echo om te kijken of er galstenen zitten. Die zijn er niet. Ik blijf 4 nachten in het ziekenhuis zonder verdere onderzoeken of diagnose. Daarbij zit ik constant aan stevige pijnstillers. Na die 4 nachten mag ik naar huis. Fijn! 

Helaas loopt het allemaal anders. Woensdag ontslagen uit het ziekenhuis, donderdag middag er weer in. Dit is het begin van een langslepend traject waar ik nog steeds in zit. 

Natuurlijk lijd ik eronder, maar mijn gezin ook. Om maar niet over werk en sociale activiteiten te hebben. Mijn leven staat stil....

Graag wil ik dit verhaal verder vertellen en met jullie delen. Lezen jullie verder mee?