Hoe is het nu met je?

Wat als het antwoord op deze vraag nooit meer “ja, goed” is?

“Goed”, dat kan het leven na de het sterven van Oskar, onze zoon niet meer worden.

Ik merk aan anderen dat ze willen horen “het gaat beter”. Of is dat meer een wens van mezelf, dat het beter zou gaan?

De persoon die ik was voor Oskar, die is niet meer.

Ze stierf samen met Oskar in mijn armen.

Ik hoor anderen zeggen “dat het ooit minder zal worden”.

Maar het verlies van Oskar zal nooit minder worden.

Het gemis wordt alleen maar meer.

Het verdriet wordt alleen maar meer.

De leegte wordt alleen maar meer.

Want alle dagen dat ik op sta.

Is hij er niet.

Rouwen is een werkwoord heb ik geleerd.

Je gaat nooit “verder”.

En je geeft het ook geen “plekje”.

Het plekje van Oskar is er al.

Maar aan tafel, daar ontbreekt een stoel.

En toch.

Vervuld mijn hart zich met liefde.

En huilt mijn hart nog elke dag.

En ook vandaag mis ik je….