Hoe voel je je nu?

12 dagen geleden ben ik met precies 12 weken zwanger bevallen van een prachtig kindje. Helemaal af. Ik telde vingertjes en teentjes, zag een gezichte, een lichaampje. Maar het kindje was pas zo'n 5cm lang. 

Een week lang heb ik gewacht en gehoopt dat de miskraam vanzelf op gang zou komen. Een week lang was ik nog altijd ziek van wat ze zeiden een HG zwangerschap. Een week lang stond ik elke ochtend op met de gedachte dat ik dit wilde stoppen. 

Wat was ik blij dat na het inbrengen van de cytotec de 'bevalling' vlot op gang kwam. Bevalling; ik zeg het maar gewoon. Ik heb een miskraam gehad met 5 weken, maar dit wat ik nu heb gehad met 12 weken valt moeilijk onder hetzelfde te vatten. Mijn vliezen braken, ik kreeg weeën en moest echt persen om er vervolgens een heel klein kindje uit te krijgen. Een half uur later werd het kindje gevolgd door de placenta. Zelfs de navelstreng ontbrak niet. En hoewel het me verteld was; ik was hier zo NIET op voorbereid...

Elke dag na de miskraam leer je weer wat nieuws, een nieuwe stap in de verwerking. De ene dag zeg je nog vol zelfverzekerheid dat er vast ooit nog een 3e komt. De volgende dag stort je wereld in omdat je je realiseert dat je al een 3e kind hebt gehad. Toch? Want ik had een kindje vast, ook al was het pas 5cm lang. Iemand merkt op dat je niks veranderd ben en er nog goed uitziet. Stilletjes in een hoekje huilen, want wat zeg je dan eigenlijk? Dat het net zo goed nooit gebeurd had kunnen zijn? 

En dan die HG... die vreselijke misselijkheid die zelfs NU nog niet voorbij is. Die vreselijke rot hormonen die nog veel te lang in je lichaam rond blijven zwerven...

Ik denk dat ik tot op het moment dat ik het zelf meemaakte, een miskraam met zo'n termijn altijd vreselijk onderschat heb. Elke dag leer ik bij en moet ik ontdekken wat dit voor mij betekent en hoe ik dit een plekje ga geven. Ik sta elke dag stil bij dit onderwerp, terwijl het leven doorgaat in het sneltreintempo waarop alles altijd maar voorbij vliegt.