1 jaar geleden
Hop naar huis....
En dan?
Drie lange dagen voornamelijk geslapen, mega misselijk en amper op de benen kunnen staan.
Huisarts tussendoor gebeld die een beetje moest lachen omdat ik te snel wilde want ik smeekte hem om iets tegen de misselijkheid en ik voelde mij zo vreselijk beroerd. Drie dagen.... toen belde de neuroloog met maar 1 vraag 'hoe gaat het met je?' Het gaat niet... en dat bracht haar toch op het idee een MRI te doen want ze vertrouwde haar oordeel niet.
Die MRI zou na het weekend op Woensdag plaats vinden en ik ben dus weer gaan werken. Zelfs op de fiets naar mijn werk gegaan zodat ik toch weer wat beweging had want ik durfde nog niet te sporten.
MRI was lang, en drama met prikken voor de vloeistof - je kan meekijken met zo'n spiegeltje en zag ook van alles gebeuren in dat kamertje. Het prikken werd uit eindelijk gedaan in de kamer bij de OK na het hebben van een warmte pad zodat mijn aderen het weer deden. Nogmaals MRI en pas een week later zou ik de uitslag krijgen.
Dag daarna zit ik in een thuis afspraak met onze thuiscoach en de telefoon gaat. Of ik die donderdag 22 april toch ajb naar het ziekenhuis wilde komen voor de neuroloog. Fout in de agenda, dus ik kon gelukkig mee rijden naar Hoorn nadat ik eerst had gezorgd dat ik het ging redden voor de kindjes en het moment dat ik binnenstapte zegt ze; Sorry, we hebben het niet gezien u heeft toch een infarct gehad.
inclusief de scans en het verhaal wat ik allang niet meer hoorde - twee weken ervoor was mijn contract verlengd en ik had er uitzicht op vast mijn werk en mijn kindjes. Ja bel je werk maar, jij gaat voorlopig niet aan het werk en ik wil je per direct opnemen en onderzoeken.
je bent jong, gezond en wij moeten de oorzaak achterhalen.
Mijn wereld stortte terplekke in - ik had geen idee wat dit in zou houden. Huilen werk gebeld - mijn man was met een cliënt ook in het ziekenhuis en kon overgenomen worden.
Nog steeds was ik mij niet bewust wat dit zou inhouden en wat volgde...
