Ik heb nog een dochter

Er gaat veel tijd en energie naar Nienke. Er loopt een therapie-traject en gaat voor het eerst naar school. Waar ook de nodige begeleiding nodig is.

Maar.... Ik heb nog een dochter, een baby nog.

Amber is een pittig meisje, die ook (terecht) haar aandacht opeist. Toch moet ze regelmatig wachten. Achteraf voel ik me vaak schuldig. Ze staat nu soms al op de tweede plek. Dat gun ik haar niet. 

En ook nu voel ik me een soort oppas...niet de moeder. Terwijl ik van Nienke wel al mama ben. Ik had zo gehoopt nu wel te kunnen genieten van zo'n hummeltje op mijn borst. Maar het raakt me niet, het blijft ver weg. Ik wil warm worden als ik naar mijn kindje kijk, maar het is er niet. Hier ben ik echt heel verdrietig om, teleurgesteld in mezelf... maar ik heb geen tijd om er iets mee te doen. Want er is zoveel dat mijn tijd opslokt. Werk, Nienkes therapie, Nienkes emoties, Nienkes school...en ik heb ook nog zelf bekkenbodemtherapie vanwege een verzakte blaas door de bevalling em alle consequenties die daarbij horen.

Amber was nog geen 2 weken oud toen we al bij een gesprek zaten over Nienke. De trein raast door en ik heb het idee dat ik zoveel mis.

En hoe groot is mijn schrik wanneer ze met 4 weken oud een rood en geïrriteerd oog heeft. Flashbacks naar de eerste tijd in het ziekenhuis met Nienke. 

We mogen meteen naar het ziekenhuis en ze bekijken Ambers oog. Alle emoties van toen komen nu weer op. Maar nu ben ik alleen. Nienke is bij mijn moeder en Dave zit nog op zijn werk. Ik heb hem gezegd daar te blijven, dat ik wel bel als er echt iets is. Het voelt nu namelijk wel anders. Niet zo dringend als bij Nienke.

En inderdaad...er zit wel een krasje op Ambers oog. Waarschijnlijk door een nageltje. Ze druppelen er een klein beetje antibiotica in om een ontsteking te voorkomen. Dus mogen we (3 uur later) weer naar huis.

***

Al snel zijn we weer terug in de dagelijkse bezigheden.

Ineens draait Amber zich om en ik besef me weer dat ik met Nienke in ieder geval nog klaar stond met een camera, maar hier ook achter de feiten aan loop. Ik voldoe niet aan mijn eigen eisen.

Oké, ze is de tweede, dus het is allemaal niet zo nieuw meer ofzo? Maar toch vind ik dat ik moet zorgen voor momenten moet vastleggen. Juist omdat ik het niet zo voel, wil ik er voor haar zijn. Ze moet zich niet onbelangrijk voelen. Niet nu al!

***

Zoals ik al zei, is Amber een pittig ding. Met 7 maanden staat ze al naast een stoel. En met 10 maanden doet ze haar eerste stapjes. En ze kijkt erbij alsof het niks is.

Met 11 maanden word ik gebeld door het kinderdagverblijf. Ik schrik meteen,  ze bellen eigenlijk nooit. Niet schrikken, zegt de stem aan de andere kant...jaja, dat helpt niet. Ze willen even overleggen. Amber gaat namelijk zelf de glijbaan op en af...mag dat? Wat een vraag! Hoe moet ik dat nu door de telefoon inschatten..eh...gaat het goed? Ja dat wel, het ziet er niet wankel uit. En Amber wil nu gewoon niks anders doen. Als ze het niet mag, moeten we haar binnen houden. Nou ja, laat dan maar gaan. Gelukkig blijft het ook goed gaan, maar het is geen gezicht. Amber wil zo graag alles mee maken. Dat wordt nog wat.

***

Kortom, Amber ontwikkeld zich precies zoals je zou verwachten. Ze is een echt voorbeeld van Hollands welvaren en doet het goed. Eet lekker en ook motorisch gaat het goed. En ze wil constant bij me zijn. Dat benauwt me, ik heb al zo weinig ruimte voor mezelf. En nu claimt Amber ook dat laatste stukje 'rust'. Het erge is, dat ik het wel begrijp. Ze moet wel. Anders gaan we te snel aan haar voorbij.

Het enige dat ik kan denken als ik naar haar kijk, is dat ik bewust echt tijd voor haar moet maken...straks dan.