Ik wil mijn gastouder niet kwijt!

Sinds een paar maanden ben ik op zoek naar werk.

Ja ik heb er een soort van zelf voor gekozen, maar niet voor niks!

Ik zal bij het begin beginnen. in 2018 heb ik een nieuwe baan gevonden en was hier zeer blij mee. Het werk was leuk, mijn klanten waren leuk en de directe collega's kon ik het ook goed mee vinden. Het ging goed, mijn team was zelfs het "voorbeeld-team" van de afdeling. hoe mooi wil je het hebben.

Nu hebben jullie allemaal kunnen lezen wat er begin vorig jaar allemaal op mij is afgekomen en wat een slag dat is geweest. Daar bovenop zijn wij in de zomer ook de (laatste) oma van mijn man verloren en zijn er ook nog eens 2 baby's dood geboren in onze omgeving. Dit soort dingen gaan je niet in de koude kleren zetten en natuurlijk wil je dat ook weleens ventileren en waar beter dan bij die leuke en begripvolle collega's. Dit was nooit een probleem en het werk bleef goed gaan, we waren nog steeds het voorbeeld van hoe de leidinggevenden vonden dat het moest.

Waar hing het dan mis denk je? Het leek allemaal mooi en goed en ik was inmiddels in mijn 2e contract. Nou, eind van de zomer vertrok mijn 1e collega (team van 3) en een paar weken later ook mijn andere collega. Je snapt het wel: alles wat zij deden kwam op mijn schouders terecht + dat van een andere afdeling, omdat daar niemand meer over was gebleven. En nu? Ik heb meerdere malen aangegeven dat het zo niet kon, dat er dingen bij mij weg moesten. Dan gaan we erover praten en blijkt dat er niks bij mij weggenomen on worden. Ja eindelijk kreeg ik er 2 collega's weer bij, maar 1 werdt volledig opgeslokt door weer extra werkzaamheden en de andere moest op maar 1 klant ingewerkt worden. Jullie begrijpen het beeld: Alles lag nog steeds bij mij.

Contractbespreking: Ja, want mijn 2e contract liep ten einde. Hier viel de spreekwoordelijke druppel: Ze wilden mijn contract wel verlengen voor 8 maanden, maar onder strikte voorwaarde dat ik naar een psycholoog zou gaan!!!!! Anders gingen ze niet verlengen. Ze waren van mening dat de achterstand en de toename van (door hun nooit eerder gemelde) fouten te wijten waren aan mijn mentale toestand, gezien wat er gebeurd is in het afgelopen jaar (wat ik grotendeels al lang een plek had gegeven, maar als je er steeds over begint, ga ik huilen ja, niet heel gek). Ik heb gevraagd of ik even mocht wachten met mijn antwoord geven, dit moest ik even verwerken. De tijd heb ik gelijk genomen om het een en ander uit te zoeken, wat mij niet verbaasde: Het mag helemaal niet zonder dat mijn mentale toestand aantoonbaar getest en geëvalueerd is geweest voorafgaand aan de contractbespreking. Dat was de druppel. Ik ben naar huis gegaan en heb er met een aantal mensen over gesproken die verstand hebben van HR,P&O en juridische kennis hebben. Hierbij zijn ook de vragen gesteld of ik na het horen van dergelijke aantijgingen ik nog wel in staat ben terug te keren naar mijn werkplek enz. Antwoorden bleken: Nee. Ik heb mij ziek gemeld en aangegeven dat ik verdere correspondentie laat verlopen via HR op het hoofdkantoor.

Het hoofdkantoor schrok ook van wat er tegen mij is gezegd en is verhaal gaan halen en niet geheel onverwacht: Het verhaal werdt gedraaid en afgezwakt. Ik heb de HR medewerkster duidelijk uitgelegd dat het verdraaien van mijn woorden al vaker is voorgekomen en zelfs al had ik alles zwart of wit genoteerd, zat ik nog fout volgens de leidinggevende, dus ik heb aangegeven dat ik op deze basis niet kan terugkeren en mij ziekmeldt voor de rest van de contractsduur. Uiteindelijk ben ik in overleg met het hoofdkantoor op goede basis uit dienst getreden.

Het is heel hard en onzeker om op deze basis een werkgever te verlaten, zeker omdat ik het er eerst zo leuk heb gehad en dacht echt mijn plek te hebben gevonden.

Nu: Ik wil mijn gastouder niet kwijt... Ik heb nu nog 2 weken voordat ik geen recht meer heb op kinderopvangtoeslag. Ik solliciteer me nog een ongeluk! Er zijn genoeg banen, maar ik wordt vaak afgewezen om onbenullige redenen, dat ik bijvoorbeeld niet genoeg ervaring heb op een specifiek gebied volgens mijn CV, terwijl het er wel gewoon op staat! Als moeder en vrouw heb ik natuurlijk inmiddels een aantal eisen die ik tijdens mijn sollicitatie moet stellen:

1. Voldoende salaris (ik krijg namelijk pas een aanvullende uitkering als ik ongeveer 1000 euro onder mijn oude salaris ga zitten).

2. Ik werk geen avonden en weekenden. Deze zijn gereserveerd voor mijn gezin.

3. Ik ga niet verder dan 30 minuten rijden werken. Waarom? Omdat ik niet ook nog eens de halve dag in de auto zitten (want in de spits is een rit van 30 minuten al snel een uur).

Ik blijf uiteraard hopen dat ik op tijd toch een plekje kan vinden. Ik wordt wel gebeld en ik heb ook weer gesprekken staan en ik hoop dat er eindelijk een serieuze partij tussen zal zitten, Maar dit soort zaken maken het leven van een ouder niet makkelijker. Waarom kunnen bedrijven dan ook niet eens een keer sneller reageren op de sollicitaties. Allemaal frustraties.

Pfff. Ik moest het even allemaal van me af schrijven. Voor degene die alles hebben gelezen, dank hiervoor. Voor alle moeders die in dezelfde situatie zitten: Never Give Up!!. Blijven duimen.

Hopelijk snel weer inspiratie voor een nieuwe (positieve) blog.