Illegale dingen denken

Bijna 6 jaar. 6 jaar. Ongeveer 1/5 deel van mijn leven. Opgegaan, weggegooid, door het putje gespoeld. Verloren.

Bijna 6 jaar verloren aan de verkeerde man. De man die zulke mooie verhalen had. Die alles op een rijtje leek te hebben. De man die wat pech had gekend maar inmiddels zijn leven weer op de rit leek te hebben.

De man, verdient hij die titel eigenlijk wel? Het figuur, de sukkel en al die andere benamingen die echt niet netjes zijn. Laten we het voor het fatsoen op een man houden.

De man, de man die mij overtuigde dat alles goed was en anders goed zou komen. De man, die zo mooi kon praten dat zijn leugens pas na het huwelijk ( natuurlijk in gemeenschap van goederen) boven water kwamen. De man, de schaamteloos mijn DigiD gebruikte in de uren dat ik hard aan het werk was om ons hoofd boven water te houden. De man, die schuld na schuld maakte. De man, die dat op zo'n slinkse wijze deed dat ik er jarenlang geen erg in had.

Dom? Misschien. Blind? Zeker weten. Naief? Nooit meer.

Die man. Die man, die, nu ruim 2,5 jaar na de scheiding het lef heeft te zeggen dat ik het zelf maar op moet lossen. Die man die ervoor zorgt dat er hier een brief op tafel ligt dat ze beslag komen leggen. Waarop? Inkomen heb ik niet. Spullen? Het hoognodige voor de kinderen. Kleding. Bedden. Meer niet. Mijn auto is het enige van waarde. De rest, het huis, de inboedel enzovoort? Niet van mij. Alles heeft hij me indirect al afgenomen. Duizenden euro's aan problemen heb ik voor hem opgelost. Niet vrijwillig, zeker niet, maar met het oog op het belang van mijn kinderen heb ik me tot op het bot laten vernederen en kaal laten plukken. Zodat zij er niet onder zouden lijden.

De man die zijn eigen voorkomen belangrijker vindt dan de (geestelijke) gezondheid van zijn dochter(s). De man die zijn misbruikende zoon het hand boven het hoofd houdt uit angst voor gezichtsverlies. De man die mij beschuldigt van het hem zwart maken. De man die liever zijn kind laat verkrachten door zijn andere kind dan dat hij haar beschermt. De man die de nieuwste mobiel belangrijker vindt dan het betalen van zijn rekeningen.

Die man, die man is nu te ver gegaan. Steeds weer wist hij de boel op te rekken. Steeds weer wist hij een manier te vinden die op een uitweg leek. Steeds weer ging het net goed.

Ze komen beslag leggen zeggen ze. Ik heb ze mijn trouwjurk aangeboden. Ze mogen hem hebben. Samen met de schoentjes en de sieraden. Waarde? Zo'n 1600 euro. Veel plezier met de 1100 euro die je erop verdient. Ik hoef ze niet, maar blijf dan alsjeblieft weg. Ik wil rust.

Morgen ga ik aangifte doen. Alweer. Een aangifte met een minime kans van slagen. Een aangifte om te laten zien dat het menens is.

Een aangifte van fraude. Een aangifte van 3 jaar achter elkaar mijn DigiD gebruiken voor het onterecht aanvragen van toeslagen. Een aangifte om te zorgen dat er in ieder geval op papier komt te staan wat hij me aan heeft gedaan.

Deze aangifte gaat niet om 500 euro. Deze aangifte gaat niet om het terugkrijgen van mijn geld, al zou dat natuurlijk heel mooi meegenomen zijn. Deze aangifte is om de boel recht te zetten. Aan te tonen dat hij niet ongestraft zijn gang kan blijven gaan.

Ongetwijfeld ga ik de vraag krijgen waarom nu pas? Waarom niet al in 2014, toen je er, per ongeluk, achter kwam? Simpel. die man werkt notabene bij justitie. Die man mag geen strafblad hebben. Die man raakt zijn baan kwijt op het moment dat hij omkoopbaar lijkt. Die man betaalt een klein beetje alimentatie, net genoeg om mijn kinderen te eten te kunnen geven. Als die man zijn baan kwijt raakt kan ik fluiten naar de alimentatie. Maar ik fluit wel. Ik fluit dat het een lieve lust is. Voor mijn part ga ik voor zijn deur staan fluiten.

Morgen is het zover.

6 jaar huwelijk, waarvan 3 gescheiden geleefd. 2,5 jaar nasleep van doffe ellende waarin hij kennelijk niets meer om handen heeft dan mij het leven zuur te maken. Morgen is de dag. De lang geplande aangifte gaat gebeuren. In plaats van al die andere dingen die door mijn hoofd gaan, want dat mag ik niet doen, die zijn illegaal...