2 jaar geleden
It's oke not to be oke
Bijna 11 maanden geleden werd ik moeder
Mijn zoon is met een keizersnede ter wereld gekomen toen mijn ontsluiting niet vorderde terwijl ik onder narcose was. Ik heb een sterk schuldgevoel omdat ik er niet voor mijn baby was toen hij ter wereld kwam en de weken erna, was ik er ook nog niet helemaal. Ik was lichamelijk niet in staat om voor hem te zorgen en geestelijk nog verdoofd van de medicatie. Daar voel ik mij nog steeds regelmatig verdrietig en schuldig over.
Maar vertel dit maar eens aan iemand die zoiets niet heeft meegemaakt. Of iemand die niet begrijpt hoe en waarom je je zo voelt. Het beeld dat mensen en vooral vriendinnen hebben dat alles koek en ei moet zijn als je een baby hebt is soms best moeilijk. Het wordt niet altijd goed begrepen waar je door heen gaat als je ‘bevallen’ bent. Nog steeds heb ik momenten waarop het voelt alsof ik nog steeds in een droom zit. ‘Ben ik wel echt zwanger geweest.’ Ik heb genoeg foto’s van mijn zwangere buik, maar zelfs als ik daar naar kijk voelt het alsof ik dat niet ben. Terwijl ik heel goed weet dat ik dat ben. De hele periode van mijn zwangerschap is een soort van langs mij heen gegaan, tel daar bij op dat ik de hele ‘bevalling’ niet echt als bevalling zie omdat ik er niet bewust bij was. Het allemaal totaal anders is gelopen dan ik ooit gehoopt had en ik mijn baby niet ter wereld heb zien komen, wat nog altijd het aller moeilijkste is. Het blijft voor mij iets abstracts denk ik. Kan dat? Snap je wat ik bedoel? Ik kan het niet anders uitleggen, maar zo voelt het voor mij. Aan de andere kant denk ik soms, wat zit ik nou moeilijk te doen. Je hebt een gezond kind, er zijn genoeg mensen waarbij dit niet zo is, doordat het bijvoorbeeld niet lukt om kinderen te krijgen of door een stil geboorte. Ik weet ook dondersgoed dat ik geluk heb. Dat maakt het ook zo moeilijk om er over te praten, helemaal met mensen die niet begrijpen wat je doormaakt en wat je voelt, voor hen is het niet te begrijpen.
Ik weet heel goed dat ik een kind gekregen heb en hij leek bij zijn geboorte als 2 druppels water op mij. Ik geniet intens van hem, van zijn schaterlach, zijn gekke streken, zijn ondeugende blik, en als hij met mijn papa stoeit. Maar af en toe heb ik van die momenten dat ik naar hem kijk en denk ‘Wat is er in godsnaam het afgelopen jaar allemaal gebeurd??!! Is dat gek?
Het stomme is dat ik weet dat je je niet totally HAPPY hoef te voelen wanneer je een kind gekregen hebt. Het blijkt juist best wel normaal om onzekerheid te voelen en je soms verdrietig of hopeloos te voelen. Waar ik vroeger altijd dacht dat mijn leven compleet zou zijn als ik een kind van mijzelf had om voor te zorgen, ben ik uit die droom wel wakker geworden. Het is niet dat ik niet gelukkig ben, want ik prijs mijzelf elke dag gelukkig met het heerlijke kind dat wij op deze aardkloot hebben gezet. Alleen voel ik mij anders dan ik altijd gedacht had. En is dat verkeerd? Nee, maar toch voel ik mij er schuldig over. Vooral de laatste weken denk ik vaak terug aan de periode in het ziekenhuis en daarna. Er komen veel vragen naar boven, maar ook verdriet, schuld en ook boosheid. Waarom moest het bij mij zo gaan? En daarbij komt de angst voor een 2e kind waarbij hetzelfde zal gebeuren. Maar ik probeer veel te lezen over Zwangerschapsvergiftiging en zo informatie te verzamelen die mij enigszins gerust kunnen stellen. Nou hoorde ik laatst een geruststellend verhaal namelijk, dat er echt best wel veel vrouwen bij een eerste kind Zwangerschapsvergiftiging oplopen en zij dat bij een tweede kind niet hadden en dat ook de bevalling heel anders was dan bij de eerste. Ook ben ik van plan komende maanden met een professional te praten zodat ik dit hoofdstuk kan 'afsluiten' en voor mij de onrust, angst en boosheid hierover weggenomen kan worden. Zodat ik het echt een plek kan geven en weer het normale leven kan oppakken met energie, want vooral dat laatste ontbreekt er de laatste paar maanden heel erg aan. Tuurlijk ben je met een klein kind altijd wel een soort van moe. Maar ik heb mij zelfs in het begin, toen onze klein man nog maar een paar weken/maanden was, mij niet zo moe gevoeld.
Natuurlijk weet ik ook heel goed, dat het net zo goed heel anders had kunnen aflopen. Daar ben ik mij ook zeker heel bewust van en ik wil ook niet klagen. Ik wil alleen mijn kant van het verhaal vertellen, mijn gevoel uitdragen en misschien, heel misschien dat andere mama’s die dit lezen hier wat aan hebben, al is het alleen maar herkenning.
Door alle vragen die de afgelopen weken naar boven kwamen, denk ik dat ik op het punt ben om het trauma echt te gaan verwerken.
Odin the little viking
♥. Ja ze waren heel makkelijk met dingen 😔 als ze dat anders hadden gedaan was alles hoogstwaarschijnlijk niet zo gebeurd. Dat word nu wel steeds duidelijker, nu ik een 2e x weer zwanger ben. Nee ik heb geen psychologische hulp hier gekregen in het ziekenhuis. Ze hadden het wel 1 x aangeboden dat ik het zou kunnen krijgen. Maar verder dan dat is het nooit gekomen. Ik heb na 2 weken thuis om hulp gevraagd maar dat heeft nog maanden geduurd voor ik het kreeg. En ik heb nog steeds de juiste behandeling niet gehad. Ik heb inderdaad heel erg het gevoel gehad dat ik niet goed genoeg was als moeder. Hopelijk gaat het dit keer beter met de bevalling en hopelijk kan ik het dan beter een plaats geven. ♥
Manana21
Bedankt voor je lieve reactie op mijn blog. Wat verschrikkelijk wat jij hebt moeten meemaken. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Als je het leest lijkt het een hele slechte film, zo veel heftige dingen die gebeurd zijn in zo'n korte tijd. Maar wat ik niet begrijp is dat het verplegend personeel zo laks is omgegaan met jouw klachten, toen je aangaf dat het niet goed met je ging deden ze er heel coulant over alsof ze je niet serieus namen. En dat je in het ziekenhuis een kilometer verwijderd ligt van je baby snap ik ook niet. Hebben jullie in het ziekenhuis al wel psychische begeleiding gehad? Ik weet niet hoe de zorg in Noorwegen is. Hier in Nederland kreeg ik nog voordat we ontslagen werden een psychische check up, gepraat met een maatschappelijk werker en een psycholoog, ook als ik erna nog vragen had, legde ze uit waar ik dan terecht kon. Dat neemt niet weg dat het verschrikkelijk blijft en het je voor altijd bij blijft. Wat het voor jullie nog heftiger maakt, denk ik, is dat de kleine er cp aan overgehouden heeft en jij zelf er ook schade aan opgelopen heb, wat denk ik normaal is na het meemaken van zoiets heftigs. Het schuldgevoel dat je achterhoud herken ik heel erg. Dat gevoel knaagt aan je. Mensen die zoiets niet hebben meegemaakt snappen dat niet en zeggen 'wees blij dat je een kind hebt', wat een rot opmerking is, want daardoor voel je je dan nog schuldiger omdat je denkt dat je geen goede moeder bent omdat je niet gelukkig bent. Maar dat is niet zo, het is niet dat je niet gelukkig bent, maar je hebt gewoon een hele nare gebeurtenis meegemaakt die je moet verwerken. En praten erover helpt en schrijven ook, maar geen beschuldigen blikken of vingers die wijzen. Ik hoop dat je het beetje bij beetje kan verwerken en het een plekje kan geven. Mocht je de behoefte hebben er met iemand over te praten, doe dat.
Odin the little viking
Ten eerste wil ik zeggen wat erg dat je dit hebt mee moeten maken. Ik begrijp hoe je je voelt, hier een soort gelijk verhaal. Niet echt kunnen genieten van de zwangerschap, daarna geprobeerd opgestart te worden door het ziekenhuis, die weigerden. Uiteindelijk ging bijna alles mis bij de bevalling, 9 cm ontsluiting, spoedkeizersnede onder volledige narcose. Mijn zoontje is gereanimeerd en gestabiliseerd, zijn vader heeft hem even kunnen zien en zijn handje vast kunnen houden. Voor die over werd gevlogen naar een ander ziekenhuis. Ik heb hem pas een dag later mogen ontmoeten. Hij heeft aan alles cp overgehouden, ik zit al bijna 2 jaar in therapie met traumaverwerking. En ze proberen heel erg aan mijn schuldgevoel te werken. Ik voelde me een slechte moeder, ik kon mijn eigen kind niet beschermen terwijl ik wist dat er iets niet goed was. Zijn vader zegt van dat moment dat die vocht wou je niet mee maken. Ik voel gewoon ik had daar moeten zijn, ik ben zijn mama. Maar door de narcose was ik er niet voor hem. En je hoort zo vaak maar nu is toch alles goed? Wees blij dat alles goed afgelopen is. Maar je mist gewoon stukken, en veel mensen begrijpen niet hoe moeilijk die dingen kunnen zijn. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je een goede behandeling krijgt die jou kan helpen.