Krie duu wat?! (8)

Het komt wel goed met Noah en Sophie. Het komt echt wel goed, geloof mij nou maar. Al kost het me al mijn tijd en aandacht, ik zal er voor zorgen dat zij op hun pootjes terecht komen. Dat is mijn plicht en mijn doel als moeder. Ik zal nooit klaar met ze zijn, tot in mijn graf zal ik zorgen voor en zorgen maken om. Dat is het lot van een ouder. 

Op vele momenten vind ik het moederschap geweldig, toch ben ik de zorgen soms wel eens zat. 

‘Ja, had je maar geen kinderen moeten nemen. Eigen schuld, dikke bult. Niet klagen, maar dragen. Wees blij dat je überhaupt een kind hebt om voor te zorgen. Die zorgen horen erbij, deal with it’. 

Zomaar even wat lompe cliché uitspraken die je je naar je hoofd geslingerd kunt krijgen als je toegeeft het ouderschap zwaar te vinden. Kennelijk is het een schandaal om je taak als moeder -of vader- niet altijd een piece of cake te vinden. Ik vind de term ‘kinderen nemen’ sowieso al heel raar; alsof je naar de winkel gaat en een exemplaar uitkiest waar jij je het prettigst bij voelt. Alsof je zowaar een kind kunt kiezen zoals je vroeger een barbiepop koos om mee te spelen. Aan al die mensen die die term in hun mond wensen te nemen: nee, een kind is dus geen product dat je uit de schappen pakt. Je krijgt een kind niet kant-en-klaar met een doorkijkcellofaan aangeleverd, je weet verdorie gewoon niet waar je mee te maken hebt. Want als dat wel zo was, geloof me: dan hadden gezinstherapeuten en kinderartsen geen werk meer. 

Een kind neem je niet, je krijgt het. Of je het nou leuk vindt of niet, daar moet je het mee doen. Geen gebruiksaanwijzing, geen productinformatie, geen reviews, geen instructiefilmpjes: gewoon helemaal bloot en zonder verpakking. Is het dan werkelijk zo slecht om het grootbrengen van je kind af en toe moeilijk te vinden? 

Ik vind van niet en ik zeg het gewoon lekker nog een keer: ik ben de zorgen soms zat en ik vind het hebben van kinderen niet altijd makkelijk. Noah en Sophie ontwikkelen zich allebei in hun eigen tempo en hoewel dat verder prima is, ervaar ik het af en toe als ronduit vervelend dat ik geen standaardexemplaren heb gekregen. Die waren uitverkocht denk ik -we waren te laat met bestellen of zo-, en nu hebben we deze twee limited editions gekregen. 

Regelmatig horen wij dat wij het zo goed doen als ouders, dat wij zo goed omgaan met onze kids en dat ze respect voor ons hebben. We vinden het geweldig om dit compliment te krijgen uiteraard, we zijn er blij mee dat anderen zien hoeveel moeite wij doen om onze kids op weg te helpen. Dat voelt een beetje als een warm bad, als je ziet hoeveel zorgen wij hebben (gehad). 

Toch, als ik al mijn blogs zo lees, vraag ik me steeds meer af in hoeverre dat een keuze is geweest. Want nogmaals, kinderen neem je niet. What you see is what you get, en er geldt geen tevredenheidsgarantie. Kinderen zijn geen producten die je kunt inruilen als er iets mis mee is. Het is -gelukkig- ook verboden om ze op straat te zetten als het kind in kwestie je niet bevalt. Je besluit om de anticonceptie weg te laten en het kind dat je krijgt zul je moeten houden. Dan is het kniezen of doorgaan, in zak en as zitten of er het beste van proberen te maken. Er is geen andere optie, hier moet je het mee doen.

Ben je een pessimist, of ga je voor het positieve. Wil je het beste uit je kind halen of laat je hem/haar voor wat hij/zij is? Een beetje fatsoenlijke ouder wil het beste voor zijn kind, ook als dat betekent dat dat een lange weg is vol zorgen. Dat hoort er op dat moment inderdaad bij en ja, daar moet je dan mee zien te dealen. Of je het nu leuk vindt of niet, hoe moeilijk het ook zal zijn: dit is het kind dat je hebt gekregen, zorg ervoor. 

Verantwoordelijkheid nemen heet dat. Jezelf bij de lurven pakken, je pootjes eronder zetten en gaan. Niet klagen, maar dragen. Je hebt geen keus. Je hebt geen keus, dus ga je door.  Er is geen andere mogelijkheid dan therapie zus en instantie zo. Als je je als ouder besluit terug te trekken van deze extra zorg omdat het je teveel wordt, belemmer je je kind in zijn ontwikkeling. Dit is hard, maar zo is het wel. Een kleuter -of jonger- kan zelf niet goed aangeven waar hij tegenaan loopt. Een klein jongetje is niet in staat om van alles te regelen voor zichzelf. Dus doe jij dat als ouder niet, dan gebeurt het meestal niet. Als ik het niet meer zie zitten al die toestand, dan geef ik feitelijk mijn kind op. 

Ik zou mijn kinderen absoluut niet willen inruilen, maar grut wat is volhouden soms zwaar. Als ik niet aan het werk ben, dan ben ik met de kinderen bezig. Noah heeft een serieus eetprobleem en hem moet ik voeren, of minstens zeer intensief stimuleren om te eten. Hij zou in theorie zelf kunnen eten, maar hij doet het niet want dat wil hij niet. Het is een heel karwei om bij hem iets naar binnen te krijgen. Aankleden is ook een werkje, en het liefst heeft meneer dat ik hem de hele dag door vermaak. Hij is gewoon niet heel zelfstandig, ook is hij nog niet zindelijk . Dat geeft verder niet, het maakt het alleen wel gecompliceerd. Mocht ik dan toch even rust hebben, dan zijn er wel dingen die ik moet regelen met (zorg)instanties of moet ik ergens naar toe voor een controle of therapie. Daarnaast moeten er ook nog boodschappen gedaan worden -lang leve de bezorgservice- en staat het huishouden ook op me te wachten. Mocht dit alles allemaal gelukt zijn, dan zijn er ook nog veel minder frequente dingen in huis die ik eigenlijk nog moet doen.

‘Niet klagen, maar dragen. We hebben het allemaal zwaar, hoort erbij. Het gaat over een paar jaar over, even doorbijten. Gewoon goed plannen.’ 

Inderdaad, elke ouder maakt moeilijke periodes door. Meestal worden de kinderen in de loop der tijd zelfstandig en heb je een deel van je vrijheid weer terug. Dus ook ik pak mezelf bij de lurven, zet mijn pootjes eronder en ga stug door om mijn dagschema voor zo ver mogelijk af te werken. 

Ik zorg voor en ik maak me zorgen om de kinderen. Dag in dag uit probeer ik er het beste van te maken. Tussendoor probeer ik het huis schoon en opgeruimd te krijgen/houden, werk ik drie dagen en word ik geacht een leuke echtgenote en familielid te zijn. Dit lukte tot dusver aardig, maar hoe meer ik erover nadenk, hoe gekker ik word. 

Want waar ben ik? Waar is die persoon die ik was voordat ik mama werd? Waar is mijn vrije tijd? Ik heb geen hobby’s, behalve schrijven. En zelfs dat doe ik thuis op de bank met de babyfoon naast me en pas nadat de woonkamer weer enigszins toonbaar is. Ik kom de deur alleen maar uit zonder kind als ik de vuilnis wegbreng of als ik even snel een boodschapje ga doen. Want ook op mijn werkdagen vertrek ik eerst met een kind naar de opvang. 

Dit is mijn leven nu, dit zijn de opofferingen die ik maak om de boel draaiende te houden. Ik zou heus wel weg mogen en kunnen in de avond, maar meestal ben ik zo gesloopt van de dag dat ik daar eerlijk gezegd ook geen energie meer voor heb.

‘Wees blij dat je überhaupt een kind hebt om voor je zorgen.’ Ja, dat ben ik ook.op de meeste momenten vind ik het geweldig om moeder te zijn. Het is het mooiste wat me in mijn leven is overkomen, ondanks de zorgen. 

Ik ben blij met de kinderen die ik heb gekregen. Het is maar goed dat ik ze niet zelf hoefde uit te kiezen, ik ben namelijk ontzettend besluiteloos. Geef mij dan maar een wat ingewikkelder exemplaar, dan ben ik voorlopig even zoet. 

 Nee, mama zijn is niet altijd makkelijk of leuk. Hoewel ik geen andere keuze heb dan er het beste van te maken, is dit een verantwoordelijkheid die ik met alle liefde op me wil nemen. Al kost het me al mijn tijd en aandacht, ik zal ervoor zorgen dat Noah en Sophie op hun pootjes terecht komen. Dat is mijn plicht en mijn doel als moeder. Ik zal nooit klaar met ze zijn, tot in mijn graf zal ik zorgen voor en zorgen maken om. 

Ik pak mezelf bij de lurven, zet mijn pootjes eronder en ga. Naar bed. Want soms moet je als moeder ook lief zijn voor jezelf. Goed zorgen voor jezelf is een taak die te vaak vergeten wordt door deze mama. Het moederschap zwaar vinden, zou geen taboe moeten zijn. Net als dat een beetje me-time geen schandaal zou moeten opleveren. 

Als ouder heb je kinderen, maar je hebt ook jezelf. Wees eens een beetje liever voor jezelf, er is maar een jij.