Loslaten is anders leren vasthouden

Loslaten is anders leren vasthouden

Die zin hoorde ik afgelopen weekend, tijdens de herdenkingsbijeenkomst in het Prinses Máxima Centrum.

En die bleef hangen, en zorgde voor een mentaal stapje terug, en erover nadenken….

Want… ja.. loslaten is inderdaad anders leren vasthouden.

We hebben Lynn nog zo vast, zó vast bij ons, maar aan de andere kant hebben we haar losgelaten, zoals ze ons los liet.

Maar ons “vorige” leven loslaten, dat hebben we ook gedaan. Het leven voor “alles” en erna.

Ook de personen die we waren op 22 februari 2023, zijn we nu niet meer.

We zijn in essentie onszelf nog, maar met een grotere rugzak, en een andere kijk op dingen.

Dingen die vorig jaar er gewoon bij hoorden, zoals stress, ziekenhuisbezoeken en alles daar omheen. Dat hebben we ook los moeten laten.

De dynamiek van ons gezin is ook veranderd. Soms hebben we meer tijd nodig samen, alleen. Of alleen samen.

Die verandering in dynamiek is nodig, en het brengt ook hele fijne dingen. Nieuwe banden met mensen, oude banden die nóg hechter worden, of mensen die door ons verbonden worden. Want ondanks alles blijven we verbinders, we houden van mensen om ons heen, net zoals Lynn deed.

We hebben een leven wat normaal lijkt voor mensen, gewoon.. werken, Luke naar school, weekenden weer vol met feestjes of avondjes uit.

Maar dat normale was niet normaal voor ons. Ons oude normaal vol met isolatie, medicijnen en adrenaline hebben we moeten loslaten, hoe spannend dat ook was. Mensen nemen zo makkelijk alles voor lief, doe dat niet.. geniet van die kleine dingen, een avondje op de bank met een plankje met lekkers met de kindjes. Dát zijn die momentjes. En het loslaten? Doodeng soms, maar wel nodig. Gelukkig zijn we nooit te oud om te leren, om alles anders leren vast te houden.