'Mama, waarom doen vriendinnen zo?'

Wat was ze blij! Ze zou van groep 4 samen met haar 2 beste vriendinnen naar groep 5 gaan. En wat waren ze alledrie blij! (Mijn dochter zit op een school waar de klassen niet elk jaar hetzelfde blijven.)

Hoe anders is dat beeld nu....Van de één op de andere dag hoort ze er niet meer bij en werd ze buitengesloten door de andere 2. Het is vanaf het begin van het schooljaar eigenlijk al 2 tegen 1. 

Ik ben in gesprek gegaan met de andere moeders zodat we van elkaar begrepen hoe elk van de meiden in de situatie stond en daar naar konden handelen. Wat vond ik het fijn dat we dit zo open met elkaar konden bespreken. Dacht ik, want achteraf blijkt dat ik de enige ben die er iets mee gedaan heeft.   En bergijp me niet verkeerd, mijn dochter heeft zelf ook niet altijd even handig op de situatie gereageerd. Dat weet ik en dat weet ze zelf. Ik heb de situatie besproken met mijn dochter en naar aanleiding daarvan heeft ze echt haar best gedaan met de opmerkingen die de andere 2 meiden hebben aangegeven.

Achteraf gezien ligt het aan het gevoel van mijn dochter, volgens beiden, maar zeker niet aan het gedrag van hun dochter. Want buitensluiten, dat zouden ze nooooooooiiiiiit doen! Maar als het vervolgens anderen op begint te vallen hoe die 2 meiden mijn dochter behandelen, dan is het niet meer enkel het gevoel van mijn dochter. Dan is er helaas meer aan de hand.

Voor de kerstvakantie is het helemaal geëscaleerd. Het gedrag van de 2 meiden begon echt meer op pesten te lijken en ik trok aan de bel bij beide moeders. Met één ervan heb ik een goed gesprek gehad, maar de ander negeerde me gewoon. 

Stiekem was ik erg blij met de extra week vakantie door de schoolsluiting. Een extra week rust...  Voor alledrie.Helaas ook dat heeft niet gewerkt. De ene dag speelt mijn dochter met één van de meiden, maar de volgende dag als de ander erbij is, was ze weer de pineut. Mijn dochter heeft eieren voor haar geld gekozen en is heel stoer contact gaan zoeken met andere kinderen en andere vriendinnen die ze nog kende uit groep 4. Super knap van haar en daarmee is ze echt een drempel overgestapt, want dat vond ze in het verleden altijd best moeilijk. Dat is een paar weken goed gegaan en ze zat echt lekkerder in haar vel.

Doordat mijn dochter de andere 2 meiden geen aandacht meer gaf en eigenlijk liet zien ze niet nodig te hebben, kwam het contact langzaam weer op gang. Eén van die meiden gaf afgelopen week aan weer met haar af te willen spreken en mijn dochter heeft zelf de keus gemaakt om haar die kans te geven. Ook al ben ik bang dat ze haar weer pijn gaan doen. Ze mist haar vriendinnen, dus snap het helemaal en het is haar keuze.Nu lijkt het erop dat ze toch weer aan de kant geschoven wordt, omdat dat meisje bedacht heeft toch met iemand anders af te spreken. 

Wat vind ik dit moeilijk! Ik kan dat meisje niet dwingen om met mijn dochter af te spreken en als dit echt zo gaat gebeuren wil mijn dochter dat waarschijnlijk niet eens meer. Maar wat zal ze weer verdrietig zijn, zal ze weer denken dat het aan haar ligt en dat ze straks geen vriendinnen meer heeft.  Het breekt mijn hart. Het breekt mijn hart dat mijn dochter iedere keer zo gekwetst wordt door een meisje waarvan de moeder het nodig vind het gedrag van haar eigen dochter te negeren, omdat ze het prima vind zolang het haar eigen dochter niet overkomt. 

De eerste neiging die ik heb is om me ermee te gaan bemoeien, maar weet dat dat niet de goede weg is. Ik moet de situatie afwachten en er voor mijn dochter zijn. Maar wat wil ik graag die andere moeder er op aanspreken. Wat zou ik haar graag zeggen dat ze haar dochter moet leren dat afspraken afspraken zijn, dat ze haar dochter de hand niet boven het hoofd moet houden en inzien dat het gedrag van haar dochter niet ok is!Maar ik weet dat ik daar mijn eigen dochter niet mee help. Ik moet haar wapenen tegen dit soort gedrag en we zijn op de goede weg. Ze doet het echt heel goed en vind het zo knap hoe ze hier mee omgaat. 

Ik luister naar haar, zeg haar dat zij iets uit deze situatie haalt en, hoe stom het ook is, dat zij hier iets van leert, ervan groeit en haar sterker maakt.

Maar ik zeg haar vooral dat ik enorm trots op haar ben. Trots op wie ze is en wie ze hopelijk ook zal blijven, ook al zien anderen niet hoe mooi ze is van binnen en buiten. That's their loss, want een betere, loyalere en lievere vriendin dan mijn dochter gaan ze nooit meer krijgen!