Praat ik soms tegen mezelf?

vanochtend deed ik het weer, in de auto. Ik kan het gewoon niet laten. Voordat ik moeder was deed ik dat nooit. En nu betrap ik mezelf er steeds vaker op.

Ik bedoel dus tegen mezelf praten. Wat ik denk floept er gewoon uit. Dingen die ik nog moet doen, commentaar op mijn medeweggebruikers, commentaar op hoe ik eruitzie in de spiegel... Ben ik nou gewoon zo'n gek die tegen zichzelf lult of is het een bijwerking van het moederschap? Ik gooi het wel op het moederschap, klinkt beter... Je leert het al wanneer je zwanger bent: praten tegen je buik is goed. Je kindje leert op die manier je stem kennen, dus dat doe je dan ook braaf. En dan heb je een baby waartegen je kan praten, want ook dat is goed, en nog leuk ook. En dan blijf je maar kletsen, er is immers bijna altijd wel een kind in je buurt. Maar.... Yori zit nu elke dag op school en ik zit thuis hoogzwanger te wezen. Alleen, want mijn man werkt. En dan hoor ik toch ineens mijn eigen stem: moet je nou eens kijken hoeveel speelgoed er toch weer op de vloer ligt. Normaal zeg ik dat om een reactie te krijgen. Zodat mannetje zegt: eerst dit doen mama en dan gaan we opruimen. Wil jij mij dan helpen? Nu zit hij lekker op school, ik heb tijd en rust voor mezelf, voor eventjes. Geniet er van! Ach, als moeder moet je ook wel een beetje gek zijn, toch? Ik zet zo wel even de muziek aan, heb ik een reden om mijn stem te laten horen.

Trouwens, ook als mannetje er wel is, praat ik ook vaak tegen mezelf. Alleen is het dan wel de bedoeling dat er geluisterd wordt...