PTSS verslaan deel 1

De hele avond heb ik liggen draaien in mijn bed. Hoe zal het zijn? Hoe zal het eruit zien? Wie zijn mijn groepsgenoten? Zitten er ook lotgenoten in mijn groep? Elke keer poppen er nieuwe vragen op in mijn hoofd, die zich toevoegen aan de wervelwind met andere vragen. Hoe zal het programma er uit zien? Wat gaan ze allemaal doen om mijn trauma’s te verwerken? Zal ik even kijken hoe lang ik nog kan slapen? Straks is het al bijna zover? Heb ik mijn wekker wel goed gezet?

Voor de zekerheid pak ik mijn mobiel en zie dat ik nog een uur heb. Stilletjes probeer ik weer wat rust te vinden, maar al na een half uur geef ik het op. Dan maar wat lezen op mijn mobiel, want slapen gaat hem niet meer worden. Wie weet slaap ik nog even in de auto onderweg naar het Trauma Centrum.

De zenuwen gieren door mijn lijf als ik opsta. Snel kleed ik mij aan, want nu heb ik nog even tijd om samen te zijn met Boefke. Vandaag gaat hij extra vroeg naar de gastouder. Al zou ik hem het allerliefste de hele tijd bij mij hebben. Hoe ga ik het volhouden om vier dagen en drie nachten door te brengen zonder mijn lieve mannen?

Mijn lieve vriend laat mij nog even fijn knuffelen met Boefke en brengt ondertussen alle spullen naar de auto toe. Ook mijn fiets staat er al op als ik even later samen met Boefke naar buiten ga. Trillend zet ik Boefke in zijn autostoeltje en stap in. Nu is het echt zover. Nu ga ik echt…

Vlak bij de gastouder kom ik erachter dat de fietssleutels nog thuis liggen. Mopperend rijdt mijn vriend weer naar huis en haalt snel de sleutels op. Het liefst stap ik zelf uit de auto en ga ik Boefke ophalen bij de gastouder. Ik wil nog niet weg, maar weet dat ik hierdoor moet. Dus blijf ik braaf zitten. De hele rit draait mijn hoofd overuren. In mijn hoofd probeer ik een beeld te maken van wat er gaat komen, maar tegelijkertijd krijg ik het niet helder. Dus bereid ik maar mijn verhaaltje voor over hoe ik aan mijn PTSS ben gekomen. Dat zou vast en zeker handig zijn…

Van veraf zie ik een prachtig statig gebouw met een kerk ernaast. ‘Hier moet het ongeveer zijn.’ zeg ik met op elkaar geklemde kaken van de spanning. Nu gaat het echt beginnen… Mijn vriend wil de eerste oprijlaan al opgaan. Net op tijd kan ik hem erop wijzen dat we de tweede oprit moeten hebben. Achter een aantal hoge bomen verschijnt een groot herenhuis. Beter gezegd een prachtig herenhuis. Ooit was dit de parochie van de grote kerk ernaast en het eerste gebouw waar we voorbijreden was het klooster. Even voel ik mij enorm bevoorrecht dat ik hier mag zijn, maar dan nemen de zenuwen weer de overhand. Mijn vriend zet mijn fiets naast de auto en dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen.

Met mijn hart in mijn keel klim ik de trap naar de voordeur open. Een lange vrouw laat mij binnen en geeft mij een sleutel. Ze vertelt ondertussen een aantal belangrijke dingen, maar ik moet mijn uiterste best doen om ze echt in mij op te nemen. Ik hoor het wel, maar het luisteren is moeilijk. Met veel moeite vang ik op dat ik morgen met mijn sleutel via de achterdeur naar binnen kan en dat mijn programma op tafel ligt.

Ze leidt mij naar een kamer naast de ingang en ik zie de hoge ramen met prachtig rode gordijnen, de authentieke ornamenten op het plafond en een tapijt. Het valt mij op dat er meerdere tafels staan. Normaal zou ik direct naast mensen gaan zitten en proberen een leuk praatje te maken, maar nu wil ik het allerliefste in een hoekje wegkruipen. Als een vlieg tegen de muur aan zitten, waar niemand zich mee bemoeid. De vrouw vraagt nog of ik wat wil drinken. Voor de zekerheid loop ik achter haar aan en zie in de eetzaal een apparaat staan waar de koffie en thee uit genomen kan worden. Ze vertelt nog wat over de hoge kast waar eten in zou staan.

Eenmaal terug in de ‘huiskamer’ zoek ik mijn afzonderlijke plek weer op. Van achter mijn dampende cappuccino kijk ik de kamer rond. Nog meer zenuwachtige gezichten kijken rond en ik voel dat ik niet de enige ben. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, ongeacht wat we hebben meegemaakt. Het eerste onderdeel op mijn programma is PMT. Zou dit de lichamelijke therapie zijn?

Even later komt dezelfde vrouw ons halen om de groep naar PMT te brengen. Braaf loop ik achter haar aan het terrein over naar het voormalig klooster. Daar moeten we even wachten tot de therapeuten ons op komen halen. Daar sta ik dan. Wat onwennig tussen allerlei vreemde mensen. Mensen die ik na deze twee weken vast veel beter zou kennen, maar nu is het nog heel eng en spannend. Al snel verschijnen er twee hoofden om de hoek van de trap naar de kelder en mogen we naar binnen.

Gespannen neem ik plaats in een stoel en wacht op wat komen gaat. In mijn hoofd neem ik nogmaals mijn voorbereidde riedeltje door met waarom ik hier ben. De therapeute vertelt wat PMT is en ik doe mijn best om te luisteren. Het doel is om weer meer in contact te komen met mijn lichaam. Deze geeft heel veel signalen af, maar door alles wat ik heb meegemaakt, luister ik er niet meer naar. Dan sluit ze haar verhaal af met een belangrijke regel van het Trauma Centrum Nederland. We praten niet over onze trauma’s en waardoor ze veroorzaakt zijn. We mogen wel praten over de symptomen van PTSS, maar dus niet specifiek over de beelden die ons dwars zitten.

Mijn humeur slaat gelijk om Daar gaat mijn hele praatje… en wat kan ik nu over mezelf vertellen dan? Wat ben ik zonder dit stuk van mijn leven? De therapeute hoor ik op de achtergrond verder vertellen en dan vang ik de reden ervan op. Ze willen niet dat anderen getriggerd worden door andermans trauma en je gaat enorm open staan door alle therapie, waardoor je ook nog eens de trauma’s van anderen mee kan gaan nemen. Ook willen ze dat wij onszelf weer leren kennen wie wij naast alle trauma’s zijn. We zijn zoveel meer dan onze trauma.

Nu is dus de tijd om mezelf los te maken van al mijn trauma’s en mezelf weer te leren kennen. Een tijd om te ontdekken wie ik nog meer ben en wat ik nog meer kan zijn. Al vind ik dat nu nog wel heel moeilijk om voor te stellen wat en wie ik zou zijn. Ik ben zo één geworden met alles wat we hebben meegemaakt in de afgelopen twee jaar. Het is mijn hele zijn geworden.

Trending: Zwanger na IVF