PTSS verslaan deel 4

De dagen lijken in elkaar op te gaan en ik vind een ritme waar ik het goed bij doe. Elke dag ontbijt ik samen met iemand van de groep die deze week ook in het hotel overnacht, fiets naar het Trauma Centrum Nederland en na afloop van alle sessies fiets ik terug. Samen met mijn groepsgenoot doe ik boodschappen en nuttigen we samen de maaltijd op mijn kamer. Daarna bel ik met Boefke en mijn vriend. Zo kan ik erbij zijn tijdens het toetje en naar bed brengen zonder dat ik er fysiek ben. Daarna neem ik een warme douche en lees wat in mijn boek tot ik in slaap val. Zo vliegt de eerste week voorbij voor mijn gevoel. Al kan het niet snel genoeg voorbij zijn, zodat ik Boefke weer kan zien.

Tijdens de sessies pak ik steeds meer triggers aan. Zo werken we aan het gevoel dat ik Boefke tegen alles moet beschermen, het constant verdedigen van mijn acties, het dwangmatige en neurotische gedrag rondom eten. Elke dag krijg ik meer vertrouwen in mijzelf, mijn vriend en vooral in Boefke. Dat hij nu een zo normaal mogelijke peuter is ondanks al het medische gedoe wat zeker tot op een bepaalde hoogte zal blijven. Er zullen momenten kunnen komen die eng zijn, maar dat hoeft niet per se zo te zijn. Zo gaan wij ook aan de slag met het grootste doemscenario die ik maar kan bedenken. Na afloop kom ik dankzij de EMDR erachter dat ik dan zeker kan vertrouwen op de expertise in het UMCG. De artsen hebben hier vaker mee gewerkt.

In de beeldende sessies ben ik druk bezig met mijn beeldje. Eerst dacht ik een masker te maken, maar dat paste niet bij mijn gevoel. Al knedend ontstaat er een klein en groot beeld. De eerste zit compleet in elkaar en de tweede staat er groots boven en heeft een holle jurk waar het eerste beeldje in past. Bij het eerste beeldje ga ik helemaal op in het gevoel van willen verdwijnen. Niemand kan mij dan raken, geen oordelen meer en geen gedoe. Het andere beeldje laat een mooie wereld naar buiten zien, maar is van binnen compleet beschadigd. Tijdens het schilderen probeer ik te bedenken welke kleuren ik nodig heb voor het eerste beeldje. Kijkend naar alle mooie kleuren verf, breek ik. Ik verdien dit niet! Ik mag er zijn! Al die oordelen van mensen die niet eens in dezelfde situatie zitten, hoef ik niet te accepteren en het mag mij allemaal raken. Ik mag boos en verdrietig zijn. Ik mag angstig zijn. Naast alle vrolijke en blije emoties. De binnenkant van het tweede beeldje schilder ik en ik voel alle wonden die in mijn leven en vooral de laatste jaren in mijn ziel zijn ontstaan.

Het proces van de beeldjes zet zich de dagen erna door. Langzaamaan laat ik barsten ontstaan in de mooie buitenkant van het tweede grote beeldje. De buitenwereld moet het maar doen met mij en niet met een perfect plaatje wat ze willen zien van een ouder met een zorgintensief kind. Ook laat ik liefde door naar de binnenkant. Ik maak prachtige gouden strepen op het eerste beeldje om haar wat liefde te geven. Ook zij mag aandacht krijgen, verzorgd worden en een mildere blik.

Bij de Psycho Motorische Therapie laten ze ons in de groep tegen allerlei problemen aanlopen. Zo krijgen wij de opdracht om de hoepels rond te laten draaien en niet te laten vallen. Alleen zijn er meer hoepels dan mensen. De druk loopt op en ik trek het heel slecht. Het is een enorme les in het niet alles alleen hoeven te doen en alle ballen/hoepels te hoeven aannemen. Een opdracht later mogen we spullen aan elkaar geven en ik weiger. Ik wil dit niet. Ik wil mijn last niet aan een ander geven, niet een ander ermee opzadelen. Ik wil er niet eens naar kijken. Het liefst ruim ik alles direct op. Gelukkig mag ik luisteren naar dit gevoel en ruimen we allemaal alle spullen op.

En zo vliegt de eerste week voorbij en voor ik het weet mag ik een weekend naar huis. Op naar mijn kleine grote strijder en mijn allerliefste vriend.