Revalideren en weer aan het werk

Al vrij in het begin van de revalidatie was ik werkloos, alle tijd om mij volledig op mijn revalidatie te richten dus. Iets wat ook het advies was van de schuldsanering wamt we waren het toch positief aan het afsluiten en uiteindelijk het UWV. Uiteindelijk want buiten de contracturen en gebrek aan flexibiliteit had de detacheerder mij ook niet ziek uit dienst gemeld. Terwijl ik dat wel was het duurde even maar uiteindelijk is dit door het UWV recht getrokken. Halverwege het revalidatie traject kreeg ik wederom een fysieke test, er zat wel wat vooruitgang in qua spierkracht maar het verschil tussen de 'probleemkant' en de andere kant bleef aanwezig en werd niet minder, eerder erger. Maar goed het doel was zonder krukken en hulpmiddelen na de revalidatie en dat gingen we echt wel halen. Eind februari rondde ik het traject af en begin maart had ik nog een gesprek met de revalidatiearts. Ook bij de eindtest van de revalidatie zat er nog een te groot verschil tussen de kanten en na nogmaals een controle door de revalidatiearts concludeerde hij dat ik een recidiverende slijmbeursontsteking had in mijn heup en door de verkalking aan de buitenzijde van mijn heupbot mijn peesplaat steeds beschadigde. Daar kon niks aan gedaan worden, het advies was om buitenshuis bij afstanden een rolstoel te gebruiken en wanneer de slijmbeursontsteking langer dan 5 dagen duurde een spuit bij de huisarts te krijgen. Nog geen week later zat die er in, want weg trekken deed hij niet in die week. En waar ik hoopte dat het wat lucht zou geven door minder pijn, leek deze spuit totaal niks te doen.

Van krukken ging ik naar rolstoel, al combineerde ik die nog vaak met krukken wanneer iets minder toegankelijk was met rolstoel zoals projectlocaties.En toen ik eenmaal langzaam weer naar werk aan het kijken was na de revalidatie werd ik gebeld of ik terug wilde komen. Aangezien 40 uur niet meer noodzakelijk was en sowieso niet haalbaar fysiek maar ook niet in combi met de trajecten die er in die periode liepen betreffende de oudste met ex, zou ik nog 32 uur gaan werken. Dit scheelde mij vanwege de trajecten enorm veel onbetaald verlof dagen. Na wat kleine projecten op het hoofdkantoor ging ik weer richting een groot project en dus op projectlocatie. Al snel werd er vanuit de projectlocatie besloten dat er een invalideparkeerplek zou worden gecreëerd bij de ingang waar wij aankwamen. Zo hoefde ik niet te ver met de krukken want rolstoel toegankelijk was de locatie niet. Ik heb er heel bewust voor gekozen om mijn werkgever en opdrachtgever volledig op de hoogte te stellen van mijn beperking en wat deze inhield, voor zover dit bij mij zelf duidelijk was uiteraard, ondanks dat mijn beperking mijn functioneren niet beperkte. Simpelweg omdat dit de kans op ‘beren op de weg’ maar ook discussies over wederzijds vertrouwen kon voorkomen. Helaas dacht mijn afdelingsleider bij de opdrachtgever daar anders over. Want ondanks dat ik in totaal bijna 3,5 jaar met een tussenpose van 5 maanden gedetacheerd heb gezeten, tevreden waren ze dus wel degelijk anders had ik zolang niet mogen blijven en waren de jaar contracten ook niet steeds vernieuwd laat staan dat ik teruggevraagd was geweest nadat ik er weg moest om bedrijfseconomische redenen, kreeg ik geen vast dienstverband aangeboden niet via de detacheerder maar ook niet rechtstreeks bij de opdrachtgever zoals mij wel al die tijd werd voorgehouden. De reden daarvoor durfde de afdelingsleider blijkbaar niet in mijn gezicht te zeggen, want een duidelijke reden kreeg ik zelf nooit te horen. Mijn vriend en mijn andere collega’s van de afdeling echter wel, want ik werd niet in dienst genomen en al helemaal niet in vast dienstverband want: “ze is niet mobiel genoeg vanwege de rolstoel/beperking”. En even voor de duidelijkheid ik was en ben van het in oplossingen denken, ik heb dus geen locaties geweigerd had nog nooit problemen gehad, deed mijn werk steeds beter dan verwacht, was niet regelmatig of vaak ziek, werkte zelfs gemiddeld meer uur per week dan contractueel was vastgelegd. De uitleg sloeg dan ook werkelijk nergens op. En naast dat die opmerking bij mij kwaad bloed zette maar mij ook tegelijkertijd enorm verdrietig maakte, was dit idem bij mijn collega’s van de afdeling en op het project waar ik op dat moment zat. Voor mij voelde het alsof ik jarenlang een worst voor gehouden had die ik nooit zou krijgen/verdienen omdat ik een fysieke beperking had. Ik faalde zonder daadwerkelijk te falen, want mijn beperking had mij voor mijn werk nog nooit in de weg gezeten, het heeft mij nooit belet om mij aan mijn werk verplichtingen te voldoen op dat moment, maar ik werd er wel voor aan de kant geschoven. Ik heb daarop contact gezocht met het vertrouwenspersoon binnen de organisatie van de opdrachtgever en naast een telefonisch gesprek met haar heb ik een gesprek gekregen met de leidinggevende van onze afdelingsleider. Blijkbaar moest ik daar maar genoegen mee nemen want excuses of een oplossing kwam er niet, het was blijkbaar al heel wat dat ik een gesprek had gekregen. Of ik er maar wel voor wilde zorgen dat mijn, toen nog net, vriend niet op zoek ging naar een andere baan, daar was ik wel goed genoeg voor. En voor de rest werd er niks mee gedaan. Voor mij was dat dan ook een bedankt en tot nooit meer ziens, ik hoef geen werkgever die zo met mensen om gaat had ik het eerder geweten dan had ik er zo lang niet eens gebleven. Bizar genoeg is de huidige CEO aan alle kanten aan het roepen dat ze zo inclusief zijn, mijn ervaring is alleen heel erg anders. Ik was immers goed genoeg om gedurende de periode dat er maximaal ingehuurd mocht worden ingehuurd te zijn om vervolgens ‘uitgekotst’ te worden omdat ik een fysieke beperking heb die geen invloed had op mijn functioneren.