Schoonfamilie issues #2

Nu dan schoonfamilie issues deel 2... Mijn andere schoonzusje, moeder van een meisje van 5 met problemen. De ergernis is groot..

Mijn schoonzusje is niet verkeerd, ze heeft een goed hart maar hoe zij invulling geeft aan het moederschap en hoe ze met haar dochter (en in haar dochters belang) omgaat, daar krijg ik echt kromme tenen van!

Sinds dat ons nichtje 3 jaar is noemt ze mij, op verjaardagen of als we bij elkaar zijn op visite, MAMA! Niet haar moeder, nee mij noemt ze mama. Waar de hele familie (van beide kanten) bij zit. Ik corrigeer haar altijd, nee schat ik ben niet mama, maar jouw tante. Ze kijkt me dan aan, reageert niet en gaat verder met haar vraag. Ik vind het heel lastig, want het zou mij intens veel pijn doen als een van mijn kinderen mama tegen iemand anders zouden zeggen.. Maar het ergste is nog, ik snap het wel.

Mama doet namelijk bijna nooit iets met haar. Samen tekenen resulteert in mama die iets voor zichzelf tekent of doet en dochter die alleen aan tafel zit te tekenen/kleuren. In de stad rent ze weg om aandacht te krijgen maar dan loopt mama alleen maar te klagen dat haar dochter zoals altijd weer eens niet kan luisteren en vervelend doet. Als haar dochter vraagt of mama ergens mee wil helpen is het vaste antwoord: Ja zo schat, ik ben even bezig, ik kom er zo aan. Ze is dan met haar telefoon bezig en laat haar dochter wachten, soms wel 10 minuten! Ook als ze vraagt of mama mee wil lopen naar de wc laat ze haar gerust wachten tot het mis gaat en dan wordt ze boos! Want waarom ga je niet gewoon naar de wc, dat kan je wel...

Als ik (of iemand anders van de familie) haar belt is het vaste riedeltje: Ja ze was vanmorgen weer vervelend en wilde dit en dat niet en kon weer eens niet luisteren (of stond weer panisch te doen) en dat terwijl haar dochter naast haar staat!

Ik vind dit heel moeilijk want haar dochter verdient dat niet. Het is een meisje die wat meer aandacht en uitleg nodig heeft. Ze loopt achter met bepaalde dingen, in haar ontwikkeling en socialisatie. Ze plast met regelmaat in haar broek en weigert om te eten. Dat is ook lastig als je daar geen grip op hebt/krijgt. Ze krijgt nu ook hulp van het consultatie bureau en ons nichtje moet binnenkort voor gesprekken naar de kinderpsychiater. Ze zit al een half jaar te wachten op een oproep maar gaat nergens achteraan.

Om nog niet te spreken over haar vader want die bespreekt alles waar ons nichtje bij is, ruzies tussen hem en zijn huidige vriendin, hoe zo'n dom schaap zijn vriendin wel niet kan zijn en noem maar op. De manier van opvoeden is totaal niet op elkaar afgestemd. Papa doet wat hij wil. Als ze niet wil eten dan krijgt ze snoep of koek of toetje want dan eet ze toch wat. Terwijl mama het juist anders aan pakt. Het meisje is zo in de war, geen duidelijkheid en ze staat er midden in..

Als ze bij ons is krijgt ze wel de aandacht die ze nodig heeft (en verdient vind ik). Ze kan heerlijk spelen met onze zoon van 6 en vraagt dan ook met regelmaat of ze naar ons toe mag. We wonen hemelsbreed 3 km bij elkaar vandaan en ze fietsen bijna bij ons huis langs als ze naar school gaat.

Maar nou hoorde ik laatste van een vriendin van mij, welke haar kinderen op dezelfde school heeft zitten en vaak helpt op school, dat ons nichtje heeft gezegd dat ze graag weer eens naar ons toe wil. Toen vroeg mijn vriendin waarom dat dan niet kon, het antwoord was: Mama zegt dat ze nooit thuis zijn of het druk hebben! Ik sloeg stijl achterover!! Ik ben namelijk al 3 jaar ziek bij huis en mijn vriend is op het moment ook werkloos thuis (mede mantelzorger voor mij). Ik ben bijna altijd wel thuis... En anders kan ze altijd bellen, maar dat doet ze niet. Ik heb het gevoel dat het komt omdat haar dochter indirect aangeeft liever bij ons te zijn als thuis. En ik snap heus dat dit pijnlijk is, maar om dan ieder contact te mijden vind ik niet kloppen!

Maar nou was van de week mijn vriend, haar broer, bij haar om haar ergens mee te helpen en toen zijn er dingen ter sprake gekomen. Hoe wij denken over hoe zij met de dingen rondom haar dochter om gaat. Nou is ze de dag erna bij haar vader geweest, de stiefvader van mijn vriend, en heeft ze tegen hem gezegd dat mijn vriend haar een slechte moeder heeft genoemd! NEE dat heeft hij niet gezegd, maar als je het heel kort door de bocht wil zeggen vinden we dat eigenlijk wel, of in ieder geval dat ze faalt. Slecht wil ik niet zeggen want ze doet het niet opzettelijk (denk ik, hoop ik). Maar iets veranderen doet ze ook niet. Ze zegt altijd ja en amen maar doet vervolgens niets, optie 1. Of ze klapt dicht, krijgt een kleur en je krijgt er geen woord meer uit, dat is optie 2.. Maar uiteindelijk veranderd er niets.

Waar wij oprecht heel erg bang voor zijn is dat het zo ver moet komen dat er wordt besloten dat het voor ons nichtje beter is om niet meer thuis te wonen. Beter voor haar ontwikkeling, beter voor haar rust en regelmaat.. En het ergste is nog dat wij ook denken dat het beter zou zijn, maar dat gun je natuurlijk niemand. En zeker niet binnen je familie.

Haar papa dreigt met van alles naar mama toe en mama is zo onzeker als wat en is bij iedere dreiging bang dat hij dat door kan drukken. Zo heeft hij wel gedreigd zijn dochter bij mama weg te halen, of als ze ergens niet mee in zou stemmen dat hij maatregelen zou nemen. Dingen wat hij helemaal niet waar kan maken, maar toch is ze er bang voor. Ondanks dat ze er bang voor is doet ze er nog niets aan. Ze handelt niet voor het welzijn van haar dochter. En toch is ze bij mama nog beter af als bij papa. Maar eigenlijk zijn beide situaties niet om over naar huis te schrijven. Ons nichtje heeft alles behalve regelmaat, de enigste regelmatigheid die ze heeft is naar school gaan. Verder gaat het allemaal op de wind, zoals de wind waait komt het.

Toen mijn schoonzusje vertelde dat ze zwanger was heb ik een urenlang gesprek met haar gehad over hoe nu verder. Eigenlijk was ze er niet aan toe om mama te worden, laat staan dat hij klaar was om papa te worden. Hun relatie was onstabiel en ze was niet zeker over de relatie. Maar ondanks alle slechte dingen, waaronder psychische mishandelingen, flirten met haar zus en andere nare dingen besloot ze voor de rest van haar leven aan hem vast te zitten. En ik begrijp dat een abortus zoveel weerstand opwekt, dat is in mijn ogen ook niet iets wat je zomaar doet maar er zijn situaties waarin het beter is. Dit was er voor mij ook zo een. Maar daar wilde ze niet over nadenken. En ergens snap ik dat zeker, want het is ook haar kindje. We hebben haar toen aangegeven dat het haar keus is en welke keus ze ook zou maken, dat we haar ten alle tijden zullen helpen en ondersteunen daar waar nodig is en waar we kunnen. Wat moet je anders? Maar daar wil ze nu dus al jaren niets van weten. In het begin toen het uit ging tussen haar en de papa van haar dochter heeft ze veel van onze hulp aangenomen. Ik ging mee naar gesprekken met advocaat voor de omgangsregeling en op gesprek bij de peuterspeelzaal over haar vorderingen en gedrag. Mijn vriend hielp met schilderen in huis en het klaarmaken van een nieuwe kinderkamer toen ze haar eigen huisje kreeg.

We willen van alles wel voor haar doen, maar we kunnen niets, we staan met handen gebonden met tranen in onze ogen aan de zijlijn te kijken. Want we vinden het verschrikkelijk, vooral voor ons nichtje maar ook voor mijn schoonzusje, want dit gunnen we haar ook niet. Maar zij is de enigste die er daadwerkelijk wat aan kan doen. Zij moet uiteindelijk de veranderingen maken. Dat kan niemand voor haar doen.

De angst voor een uithuisplaatsing is niet alleen groot maar ook nog eens reëel. We kruisen onze vingers, duimen voor ze en hopen op het beste, meer kunnen we niet doen.

In gedachten geef ik ze beiden een dikke knuffel en ik zeg nog een keer dat als ik iets voor haar kan doen, ze het slechts hoeft ze zeggen. Dit heb ik al zo vaak gezegd.. Daarom denk ik het nu alleen maar.. Ze weet het wel.

Hopelijk opent ze haar ogen, gaat ze eindelijk zien, veranderd er wat voor haar dochter, voordat het te laat is...