Terugkomst

Thuiskomen.

We komen thuis van vakantie.

Drie weken lang hebben we buiten geleefd. Met de voeten in het gras, en af en toe de zon op onze bol. Aan de waterkant dacht ik aan jou. Bij de lege schommel zag ik jouw voetjes bungelen. Hoorde ik je in gedachten schateren en vragen om hoger hóger te schommelen.

De zonnestralen op mijn hoofd voelen als een omhelzing van jou. Al vervangt het de leegte niet.

Na al die weken komen we thuis.

Thuis in ons huis.

Ik zie de kaarten hangen….veel sterkte…veel liefs….we denken aan jullie…

Al het tastbare aan Oskar is hier, en toch mijn lieve jongen, ben je er niet.

Het verlies voelt als een grote zware stoeptegel op mijn rug.

Ik draag hem mee….maar lichter wordt hij niet.

Omvallen kan ik niet. Mijn andere jongens houden mij vast. Willen met me spelen, vragen hun aandacht. Voor hun ben ik gewoon mama, een mama die tranen laat, een mama die met hun lacht..

Lieve Oskar, voor altijd zonder jou….en toch ben je mét ons.