The battle continues....

Ik blijf rondlopen met het idee om volledig open kaart te spelen. Ga ik HET vertellen aan mijn schoonfamilie? Voor mij een grote stap en ik kan de gevolgen ook totaal niet inschatten. Hoe gaat dit vallen? Is er begrip? Of ga ik van buitenbeentje naar zwart schaap?

Ik heb vorig jaar mijn schoonouders ingelicht over mijn depressie. Of ze weten wat het precies inhoud? Eerlijk gezegd denk ik van niet. Bij mijn schoonmoeder laakt het nog weleens aan inlevingsvermogen en met mijn schoonvader kun je alleen op laag niveau gesprekken voeren, netjes gezegd. In al die tijd is mij nooit gevraagd hoe het met me gaat. Die paar keren ging dat via mijn vriend. Aan de ene kant wel fijn, want dat is niet zo confronterend. Aan de andere kant is een beetje interesse wel welkom. Één stel binnen het gezin weet het ook, het andere stel niet. In ieders geval niet van mij en met een reden. We liggen elkaar niet zo en ze wonen in hetzelfde dorp. Gegarandeerd dat HET nieuws dan zo rond is. Ik schaam me er ondertussen niet meer voor, maar ik wil vooral niet zielig gevonden worden, of zwak. Ik wil niet dat ik erop aangekeken word, er met een vingertje gewezen gaat worden. Of dat mijn kinderen erdoor benadeeld of op aangekeken worden. Er is nog te weinig begrip voor depressie. Te weinig voor mij om ermee naar buiten te treden in ieders geval. 

En dat is dus de tweestrijd waar ik nu in zit. Gooi ik alles op tafel? Mijn depressie, de klachten, mijn triggers, mijn gevoel en hun rol daarin? Wat gaat het me kosten en wat levert het me op? Zo moeilijk.... Met betraande ogen kijk ik mijn vriend aan. Ik zie dat hij het ook even niet meer weet. De afgelopen tijd heeft mijn depressie een enorme rol gespeeld in onze relatie en heeft hij heel wat moeten doorstaan met mij en door mij. En nu gaat het in één keer over zijn familie.... Ik heb er express vaak niets over gezegd, over mijn gevoel bij bepaalde situaties. Ik wil hem daar niet in beinvloeden, maar ook hij ziet steeds vaker dezelfde dingen die ik zie zonder dat ik dat tegen hem gezegd heb. Voor mij is die bevestiging wel fijn, maar het doet me meer pijn dat hij hetzelfde ziet bij zijn eigen familie.

Kijkend naar de kinderen zegt hij, dat hij er vanwege hen nog is. Ik durf niet door te vragen, maar de angst slaat me om het hart. Die middag is er een feest en ik geef aan dat hij dan even thuis weg moet, weg uit mijn depressiviteit en daar naartoe moet gaan ook al heeft hij geen zin. Hij twijfelt , maar gaat toch. De kus die ik van hem krijg voordat hij gaat, stelt me weer een beetje gerust..... Wat zou ik graag in zijn plaats zijn gegaan. Ik heb ook tijd voor mezelf nodig en meteen verwijt ik hem in gedachten dat hij dat nooit tegen mij zegt. Godver, weer draaien mijn hersenen overuren.....