Tot ik je weer zal zien

De volgende dag gingen we met z'n drieën naar huis. Ik vond de autorit naar huis vervelend, want elke keer als Thomas remde of als we over een hobbel reden, schudde het bakje met Tom in het water heen en weer. Voordat we thuiskwamen hebben we beschuit met muisjes gekocht, want ik wilde ook vieren dat we er een zoon bij hadden, hoe verdrietig de situatie ook was.

Nadat we thuis waren gekomen, kwamen Lotte en Niek ook thuis en hebben we hen kennis laten maken met hun broertje. Ze hadden bij mijn schoonouders geslapen en toen ze thuiskwamen wilde Niek meteen naar boven lopen, naar de kamer die voor Tom bedoeld was. We legden hem uit dat Tom daar niet lag, maar in de koelkast. Daar bleef hij lekker koel en mooi. Niek vond dit maar vreemd, maar hij wilde wel gelijk gaan kijken. Lotte vond alles erg spannend. Samen hebben we Tom uit zijn bakje water gepakt. Hij was zo klein, zo fragiel. 

Lotte vond Tom er vreemd uitzien, zo klein en met al die losse velletjes. Niek vond het reuze interessant, hij kon niet wachten om Tom vast te houden. Hij bekeek Tom uitvoerig en pakte zijn handjes vast. Hij vroeg of Tom niet groter zou groeien. We hebben hem uitgelegd dat Tom niet meer leeft en nooit meer zal groeien. Lotte wilde Tom in eerste instantie niet aanraken of vasthouden, maar met begeleiding van de fotograaf die er op dat moment was, durfde ze het uiteindelijk toch. 

's Middags kwamen mijn ouders. Niek was zo trots op zijn broertje, dat hij opa meteen meenam naar de koelkast om Tom te laten zien. Hij vertelde aan opa dat Tom dood was.

Toen mijn ouders weg waren, heb ik een concert van Il Divo aangezet, mijn lievelings muziek. Ondertussen hield ik Tom dichtbij me. Muziek waar Lotte en Niek ook rustig van werden als baby. Misschien wel omdat ik er zelf ook rustig van word. Ik had dit ook willen doen als Tom voldragen en gezond werd geboren.

28 januari moesten we Tom weer terugbrengen naar het ziekenhuis waar hij werd meegenomen voor obductie. We zouden gebeld worden door het CMO als hij klaar zou zijn en dan konden we een afspraak maken om hem op te halen. Toen we rond 19uur nog niet gebeld waren, begon ik me zorgen te maken. Ik vroeg me af of ze mijn nummer wel hadden, of ze me niet vergeten waren te bellen, of er niks met Tom gebeurd was. Ik besloot daarom zelf te bellen naar het CMO. De medewerker van het CMO gaf aan dat Tom juist had opgehaald en onderweg was met hem naar het mortuarium. Ze wilde ons echter pas bellen als ze daar was aangekomen. We spraken af dat we Tom de volgende ochtend om 09:30uur konden ophalen. Ik voelde me zo opgelucht. Blij dat alles 'goed' was gegaan en dat hij morgen weer bij ons zou zijn.

29 januari hebben we Tom met zijn allen opgehaald. Hij lag in zijn bakje, met een washandje als dekentje. Wat was hij veranderd. Je kon nu al zijn botjes goed door zijn dunne huidje zien. Niek en Lotte vonden het nu allebei niet fijn meer om naar Tom te kijken of om hem vast te houden.

De dagen daarna wilde ik zoveel mogelijk tijd doorbrengen met Tom, door hem bij me te houden zolang het kon. We hebben hem nog laten zien aan de mensen die dichtbij ons staan en hem graag wilden zien. De dag voor we hem zouden begraven, wilde ik met elkaar als gezin doorbrengen.

31 januari hebben we als gezin een kistje voor Tom gemaakt. Omdat Tom onder de 24 weken zwangerschap geboren is, was de wet op de lijkbezorging niet van toepassing en mochten we helemaal zelf invullen hoe het afscheid van Tom zou zijn. We hebben ervoor gekozen om een eigen kistje te maken en Tom dicht bij ons, namelijk in de tuin, te begraven.

1 februari hebben we Tom met elkaar, als gezin, begraven. Ik hikte enorm tegen deze dag aan. Ik wilde niet dat dit moment zou komen. Het moment om voor altijd op deze aarde afscheid te nemen van Tom. Het moment dat we hem nooit meer vast konden houden. Het moment dat hij niet meer tastbaar aanwezig zou zijn, dat we hem geen kusjes meer konden geven. Ik wist wel dat het beter zou zijn. Tom zijn lichaampje ging nu hard achteruit en ik wist dat hij niet voor altijd bij ons kon blijven, hoe graag ik dat ook wilde. We hebben Tom allemaal nog vastgehouden, gekust en tegen hem gepraat. Hierna hebben we hem in zijn kistje gelegd en hebben Lotte en Niek het deksel dichtgemaakt. We hebben zijn grafje samen dichtgegooid. Gek genoeg, nadat we hem begraven hadden, leek er een last van mijn schouders te vallen en voelde ik me rustig. 

Lieve Tom, tot ik je weer zal zien ❤️.