U moet nog even geduld hebben

Geduld... Maar wat is geduld eigenlijk? 

Geduld is het vermogen om moeilijke omstandigheden met kalmte te verduren. Geduldig zijn betekent rustig afwachten als zaken niet zo snel gaan als je zou willen.

Maar hoe kun je als moeder geduld hebben als het gaat om het leven van je driejarige kind?

De zorgen om mijn dochter waren er al toen ze nog in mijn buik zat en zijn nooit meer weggegaan. In de weken dat ze in mijn buik zat, moest ik vechten als een leeuwin om haar zo lang mogelijk in mijn buik te houden, haar een kans op leven te geven.

De weken na haar geboorte moest ik opnieuw vechten, als een leeuwin, om haar in leven te houden. In het ziekenhuis dossier is terug te lezen dat moeders steeds mondiger wordt. De mondige moeder... 

Stoort je dat nou niet? Vroeg iemand ooit eens aan mij. Nee, het stoort me niet. Als ik niet zo mondig was geweest was mijn dochter er waarschijnlijk niet meer geweest. Want iedere keer als ik voor haar op kwam had ik gelijk. Vertrouw altijd op je moedergevoel! Dat is er niet voor niets. Ook ik vertrouwde niet op mijn moedergevoel en dat liep bijna fout af. Maar dat is een verhaal voor een andere keer. 

Toen we haar na bijna drie maanden eindelijk mee naar huis mochten nemen, begon een nieuwe strijd. Reflux, verborgen reflux en sondevoeding zorgden voor de nodige problemen.

Met vijf maanden gaf ik al aan dat we hulp nodig hadden voor haar op mentaal vlak. Als mondige moeder voelde ik dat er iets niet goed zat, misschien iets in de hechting dat niet goed was gegaan. Dit was begrijpelijk gezien alles wat ze had meegemaakt, en dit nog tijdens de eerste corona-golf. Wat het ook was, we hadden hulp nodig. 

Vanwege haar BPD (chronische longaandoening) en vroeggeboorte zijn er meerdere medici betrokken geweest in de afgelopen jaren (en nog steeds). Tijdens afspraken probeerde ik het steeds weer opnieuw aan te kaarten. Maar kinderen zijn flexibel, ze zijn nog jong. Er werd niet doorgepakt. 

Ondanks mijn herhaalde pogingen tijdens afspraken, werd er pas twee jaar later geopperd dat EMDR wellicht iets voor Noï zou zijn. Maar ook dat ging niet zonder slag of stoot. We kregen eerst een verwijzing naar de fysiotherapeut voor hulp bij een prikkelverwerkingsstoornis. Maar die had ze niet, dus weer terug naar de psycholoog.

In januari 2023 kregen we eindelijk de doorverwijzing voor EMDR, maar de weg was nog lang. In april hebben we de eerste sessie gehad, maar daar reageerde ze zo heftig op. We zijn toen doorverwezen naar een psycholoog die gespecialiseerd is in vroeggeboorte. 

Inmiddels zijn we alweer meer dan een half jaar verder en hebben we twee keer speltherapie gehad en in december nog drie keer EMDR. Maar gezien de complexiteit zijn er nog meer EMDR sessies nodig. Alleen de psycholoog is naar een andere praktijk gegaan. 

Helaas zijn we nu verzeild geraakt in een PGB-aanvraagproces voor hulp in een andere regio, en daar zit nu de crux. We hebben een begin gemaakt, maar kunnen voorlopig niet verder. En dat wachten kan maanden duren.

Geduld... Hoe kan ik geduld hebben als mijn kind van drie jaar eigenlijk heel haar leven niet lekker in haar vel zit? Urenlang gillen, niet aangeraakt willen worden, zelfpijniging, niet durven praten, zich overal onveilig voelen, extreme faalangst...

Geduld, mijn verstand begrijpt het, maar mijn gevoel zegt dat ik al heel lang geduld moet hebben om de juiste hulp te krijgen. Het gaat om een jong kind aan het begin van haar leven dat al zo lang hulp nodig heeft. Machteloosheid komt in me op, net als toen ze nog in de couveuse lag en vocht voor haar leven. Machteloos keken we ernaar en stonden we erbij. Meer konden we niet doen. Ik voel me weer net als toen...