Verlatingsangst. Niet mijn dochtertje maar ik zelf.

Ik heb zo zitten denken hoe ik deze blog moest beginnen. Of dat ik er überhaupt wel aan moest beginnen. Is dit iets wat alleen ik ervaar, of zijn er meerder mama’s of papa’s die verlatingsangst hebben. Maar hier gaat die dan.

Ik heb verlatingsangst. Ik kan en wil mijn dochtertje (bijna 2) niet ergens achterlaten. Bij de gedachte alleen al raak ik in paniek. Vanaf het moment dat ze geboren is, zijn wij geen dag zonder elkaar geweest. Ik werkte op een kinderdagverblijf en mocht haar meenemen. Dus ook op het werk was ze bij mij. Ze is 1x daar even gebleven toen ik naar de tandarts moest. En 1x bij mijn zusje, ook omdat ik naar de tandarts moest. Maar dat is max. een half uurtje. En wat heb ik gehuild toen. Op het moment zit ik nog thuis en zijn we heerlijk 24/7 bij elkaar.

Mensen zeggen dan ook wel eens: "Je hebt toch tijd voor jezelf nodig. Dingen doen die jij leuk vind". Ik heb daar echt geen behoefte aan. Ik vind niks leuker en fijner dan tijd doorbrengen met mijn meisje. Ze kijken mij dan raar aan, alsof ik Chinees praat. Dan denk ik bij mijzelf: is dat echt zo vreemd dan? Dan ga ik weer zo twijfelen aan mezelf. Maar ik kan er niks aan doen. Ik kan gewoon niet zonder haar...

Misschien heeft het te maken met dat mijn moeder mij de rug heeft toegekeerd. Dat ik mijn meisje gewenst en geliefd wil laten voelen. Dat ik bang ben dat er iets gebeurt als ik er niet ben. Dat ik haar niet kan troosten en er niet voor haar kan zijn als ze mij nodig heeft. Dat ze het gevoel heeft dat ik haar in de steek laat. Zoveel gedachten waardoor ik in paniek raak. Of misschien wel door de slechte cellen in mijn baarmoederhals, waardoor het even onduidelijk was of dat ik wel kinderen zou kunnen krijgen. Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik niet zonder mijn meisje kan.

Zijn er meer mama’s en/of papa’s die dit ervaren?