Voorzichtig, pas op, kijk uit!

Althans, zo beweerd men. En ik ben het er mee eens dat je je kind tot op zekere hoogte zelf moet laten ontdekken dat vallen pijn doet, je je evenwicht kan verliezen als je niet oplet en dat mama er niet altijd kan zijn om je op te vangen. Maar er is een grens en soms, heel soms betrap ik mezelf erop dat de grens gevoelsmatig dichterbij ligt dan de grens die ik met mijn verstand heb gesteld. 

Een week lang had ik vakantie en dus een week lang heel veel tijd met mijn peuter. Van alles hebben we gedaan, geknutseld, gebakken, gelogeerd, geshopt, gespeeltuint (ik weet heus wel dat dat geen werkwoord is, maar het zou er eentje moeten zijn) en heel veel geknuffeld uiteraard. Aan het einde van de week merkte ik dat mijn fysieke nabijheid de gevoelsmatige grens van zelfstandigheid van niet alleen mijn peuter maar ook van mijn man nogal verlegd was. Toen mijn man stond te strijken en mijn peuter stond ernaast op bed te springen vond ik het nodig om hem eraan te herinneren dat hij op moest letten met dat hete ijzer. Ik kreeg een zeer geïrriteerde reactie terug: of ik soms dacht dat hij achterlijk was? Uhm, nee natuurlijk denk ik dat niet! Ik vind mijn man een zeer bekwame opvoeder en zeker niet een die onze dochter nodeloos in gevaar zou brengen. Toch merk ik dat hij net iets relaxter is in bepaalde dingen dan ik. 

Vandaag daalden wij weer eens richting straatniveau om naar de trein te gaan. Eerst van onze trap binnen die volledig voorzien is van vloerbedekking en een kromming maakt onderaan waardoor als je valt je niet direct naar beneden klapt. Volledig peuter en helikoptermoeder proof zullen we maar zeggen. Maar als die horde is genomen en we de voordeur uitstappen is daar: De portiek trap. Die ontzettende steile, stenen, brede portiek trap met een leuning die voor onze dame nog net iets te hoog is om zich veilig aan vast te kunnen houden. Als ik alleen ben breng ik of eerst de wagen naar beneden of eerst onze dochter. Ze mag uiteraard zelf lopen, maar ik loop altijd achterwaarts voor haar uit mocht ze vallen, dan vang ik haar zo op. Dit doe ik omdat als ik bovenaan die trap sta ik een visioen krijg: mijn peuter duikelt head first naar beneden en blijft onderaan stil  liggen met een gapend gat in haar hoofd en rondom haar alle tandjes die ze onderweg verloren is en achter haar vallende lichaampje aan mee de trap af zijn gerold. Ik vind dat ding gewoon eng, klaar! 

Vandaag bracht ik mezelf wederom in positie onder luid protest van een peuterpuber die het "zelf wel" kan. Maar ditmaal werd ze bijgevallen door haar vader: "Kir, dat kan ze, laat haar gewoon zelf van die trap af gaan." Nu was ik het die begon te protesteren. Had hij weleens gezien hoe steil die trap is en hij mocht zelf tandjes rapen, mocht het zover komen. Maar uiteraard kwam het niet zover, want ze kan het zelf. Ik weet het! Ze kan het ook zelf, maar soms, heel soms is die gevoelsmatige grens sterker dan die van het verstand. Ze mag heel veel dingen zelf, maar met mama (en zonder papa) gaat ze gewoon onder begeleiding van de trap. Die horde kan ik nog even niet nemen, nog even niet oké?!