Waar het allemaal begon...

Zo'n 11 jaar geleden zette ik een punt achter de relatie met mijn ex. Niet de gemakkelijkste keuze gezien de manier waarop onze relatie verliep. Maar zeker wel de beste keuze die ik tot dan toe had gemaakt. Psychische en fysieke mishandeling voerde de boventoon vanaf niet enkel mijn inmiddels ex, maar ook zijn ouders. Ik was niks, ben niks en zou nooit iets worden. Ik ging het zelf zelfs geloven, tot ik bij mijn nieuwe baan begon. De baan die mij leerde dat ik wel iets was, dat ik wel iets ben en ook zou worden. Een leidinggevende die mij dermate begeleide dat ik kon bloeien in wat ik deed, mijzelf kon laten zien en durfde te laten zien. Maar ook diegene die ervoor gezorgd heeft dat ik mijn grens durfde te trekken in mijn relatie, tot hier en niet verder. Uit dat oogpunt had hij meer invloed als mijn vader die op dat moment al jarenlang riep dat mijn inmiddels ex niet goed (genoeg) was en niet te vertrouwen. En al ben ik het niet altijd met mijn vader eens, ergens had hij wel gelijk ik wilde het op dat moment alleen niet toegeven.

Een grens, een grens die ik bewaakte, een grens waarover ik zelfs een termijn heb gesteld dat wanneer het niet binnen 3 maanden binnen die grens zou zijn ik de beslissing zou nemen om uit elkaar te gaan. En die beslissing nam ik want er veranderde uiteraard niks in de relatie, het ging eerder slechter dan beter. Tot het moment waarop de bom barstte. Mijn leidinggevende op vakantie, mijn kind zonder toestemming meegenomen en ook mijn ouders op vakantie. Het gevolg jarenlange strijd in rechtbanken, bij het hof, meerdere trajecten van 'ouderschap blijft', 'mediation' en ondertoezichtstelling maar ook schuldsanering en alles opnieuw opbouwen. Het resultaat na die trajecten, een beschadigd kind, een beschadigde mama, geen omgang meer, ondanks dat contact wel toegestaan is wordt hier niks mee gedaan, en geen gezag. Maar ook schuldenvrij en ons leven op orde. Grotendeels liep dit traject gelijk met de periode van herstel na mijn ongeluk voor tenminste 5,5 jaar. Mijn baan raakte ik na het maximum aan tijdelijke contracten kwijt, want er werden geen vaste contracten meer aangeboden vanwege bedrijfseconomische redenen. Enerzijds natuurlijk hartstikke jammer, want had het wel zo geweest had ik het ongeluk nooit gehad maar anderzijds ook de mooie ervaringen daarna waarschijnlijk niet.