Waarom carnaval voor mij carnaval niet meer is...

Paps was al jaren ziek en in september 2008 eigenlijk ook min of meer uit behandeld maar het ging naar omstandigheden heel goed. Totdat hij de week voor de carnaval opeens geveld werd door een longontsteking maar nog zagen wij niet dat hij spoedig zou gaan sterven. De vrijdag voor carnaval in overleg met de huisarts toch maar besloten om hem te laten opnemen in het AZM aangezien er dan altijd een dokter paraat zou zijn voor het geval dat want tijdens de carnaval val je terug op zondagsdiensten van de desbetreffende huisarts die er dan op dat moment dienst heeft. Kan me nog goed herinner dat ik bij hem op bed zat en dat hij tegen me zei "Meisje zorg goed voor mama". Hij zei dat het beter was dat hij ging maar dat hij niet het idee had dat hij nog naar huis zou komen waarop ik tegen hem zei "Pap het is voor de zekerheid, je komt na de carnaval gewoon weer naar huis". 

Die vrijdag ben ik gewoon met vriendinnen op stap geweest pap wilde niet anders en ik heb me bij elkaar gesleept. Uiteindelijk een hele leuke avond gehad die niemand me meer zou afnemen. Wel natuurlijk de nodige keren moeten vertellen hoe het met pap ging want nieuws gaat ook in een stad erg snel. Zaterdagmiddag op bezoek geweest, pap lag op de Medium Care aan allerlei toeters en bellen maar het ging super met hem! Hij kon op dat moment niet heel goed praten vanwege een buis maar pen en papier deden wonderen. Vol trots schreef hij dat een uur ervoor Beppie Kraft aan zijn bed had gestaan met de stadsprins van Maastricht, welke wij toevallig net dat jaar goed kende. Hij fleurde helemaal op toen ik vertelde dat onze pakjes klaar hingen en ik moest hem beloven er een te gekke carnaval van te maken. Samen met mijn twee beste vriendinnen waren we weken ieder weekend bezig geweest met naaien, knutselen, passen enz enz om de perfecte outfits in elkaar te steken. 2 in het zwart en eentje in het wit. Ze waren echt helemaal super geworden en we waren er trots op! Vol goede moed ging ik met mam naar huis en 's avonds nog eentje wezen drinken in de stad en opgelucht verteld dat het heel goed ging met paps.

Carnavalszondag...ik stond net op het punt de deur uit te gaan...vriendlief moest de dagen werken dus ik zou net als andere jaren met 2 vriendinnen gaan. Ik had net alle spullen bij elkaar gezocht want ik werd om 10.00 uur opgehaald. 09.30 uur gaat de telefoon en ik zie dat het mam is. Dacht gelijk...dit is NIET goed. En inderdaad, mam belde dat het ziekenhuis gebeld had dat ze papa niet meer wakker kregen. Hij was ergens in de nacht in een coma geraakt. Ze hadden hem rond 07.00 uur als eerste willen wassen maar volgens de verpleegster lag hij zo lekker te slapen dat ze aan de andere kant van de kamer zijn begonnen. Toen het eenmaal zijn beurt was en ze hem wakker wilde maken lukte dat niet. Het vreemde is dat er ook geen alarmbel is gaan rinkelen 's nachts. Ze hebben gelijk wat bloedtesten gedaan en het bleek dat zijn bloedwaardes hard achteruit gingen. Ze raden ons aan naar het ziekenhuis te komen want ze moesten nog op wat uitslagen wachten en ze wisten niet of pap nog wakker zou worden. Gelijk vriendlief wakker gemaakt, gebeld met mijn beste vriendin dat ze me niet hoefde te komen halen en gelijk in de auto gesprongen. Wat duurt dan een ritje van een kwartier (op zondagmorgen) erg lang!! Het interesseerde me op dat moment niks dat ik met dik 100 door de Beatrixhaven reed (industriegebied) maar plots moest ik toch remmen want geloof het of niet ik reed achter het "mooswief" aan. De dame die met carnaval op het vrijthof in Maastricht om precies 12.00 uur aan de stok wordt gehesen. Alsof het zo moest zijn...Erwin op de radio met zijn nieuwe plaat die ik van mijn leven niet meer zal vergeten en ook amper kan luisteren zonder een traan te laten.

In het ziekenhuis aangekomen bleek inderdaad het ergste scenario....het was opeens een aflopende zaak geworden. Pap kreeg een eigen kamer zodat we bij zijn bed konden wachten op de laatste adem. Wat is dat een vreselijk iets, zeker omdat je het gewoon niet had zien aankomen. Alles passeert de revue. De moeder van mijn vader leefde toen ook nog en zat aan het bed van haar zoon. Ben zelfs voor haar de arts nog kunnen gaan halen want ze liep helemaal blauw aan, haar hart gaf problemen. Eigenlijk moest ze mee maar ze wilde absoluut niet bij het bed weg en ze hebben haar een tabletje onder de tong gegeven. Op een gegeven moment moest ze toch naar de wc...mijn tante (zus van mijn vader) hielp haar. Vriendlief was ondertussen een sigaretje gaan roken en schoonzusje was even haar moeder bellen met een laatste update wat de kids waren bij haar. Alleen mijn moeder, broertje en ik waren er op dat moment en het was alsof pap daar op gewacht had. Opeens was het ijzig stil en werd hij wit, ben gelijk naar hem toegelopen, heb mijn hoofd op zijn borst gelegd en merkte zo dat zijn hart was gestopt. Hij was overleden, vlak nadat het "Mooswief" gehesen was in Maastricht.

Wat er daarna allemaal los kwam is gewoon niet te beschrijven. Mijn 2 vriendinnen waren toch naar de stad gegaan uiteraard en daar werd ik natuurlijk gelijk gemist bij onze stamkroeg want nogmaals het leek er niet op dat hij zou gaan sterven. Tegen 13.30 uur heb ik een sms gestuurd en vanaf toen eigenlijk ook mijn phone een aantal uren uitgezet. Nouuuu kan jullie vertellen op zo'n moment is Maastricht net en dorp...eenmaal bij mijn moeder thuis na wat van de eerste schrik te zijn bekomen zette ik mijn telefoon weer aan en kreeg me toch een stortvloed van berichten...zelfs van mensen waarvan ik dacht hoe komen ze aan mijn nummer. Dit is echt zo de hele dag en eigenlijk een paar dagen erna doorgegaan. Wat kan dat een mens goed doen zoveel medeleven en lieve woorden maar het gaf wel een smet op de dagen voor een hoop mensen. Niet dat pap het zo gewild had want hij gunde ons absoluut 3 dagen plezier! Zijn crematie was echt ontzettend druk en toen besefte ik me weer hoe gezegend ik (wij) ben (zijn) met zoveel vrienden. Beste vrienden, goede vrienden, vrienden, kennissen, collega's enz enz ze waren er allemaal. Dit heb ik ook meegenomen in het stuk dat ik heb voorgelezen.

Tot 5 jaar geleden dacht ik dat Carnaval niet door kon gaan als ik niet present was. Dit is erg veranderd. Het jaar erna heb ik het gelijk geprobeerd en ben vol goede moed carnavalszondag met mijn 2 beste vriendinnen de stad in gegaan. Op zich ging het redelijk totdat ik de eerste bekend tegen kwam, het werd een dag vol emotie ondanks alle goede bedoelingen van iedereen en dat neem ik ook niemand kwalijk. Dit is het gevolg van een sterfgeval op zo'n (feest)dag. Ondanks dat de datum verspringt blijft carnavalszondag een "zwarte" dag. Ik merk ook dat dit een hoop mensen bij is gebleven ook de mensen die iets verder van me af staan. Eigenlijk voelt het een beetje als dubbele pijn...tja hoe moet ik dat uitleggen...de carnavalsdagen (voornamelijk de zondag) en dan ook nog de 22e zelf. Eerst hik ik tegen de maand februari aan wetende dat de carnavalsdagen eraan komen en dan weet je ook gelijk de 22e is ook in aantocht.

Je hoort weleens dat de pijn naar mate de jaren volgen slijt maar ik heb het idee dat het alleen maar erger wordt. Ik baal als een stekker dat hij Senne niet heeft leren kennen...tja wij hebben er ook niet voor gekozen dat het zes jaar zou duren voordat we eindelijk ons manneke in de armen konden sluiten. Dat hij Senne niet ziet opgroeien en met hem kan spelen, ravotten en hem de dingen kan leren die hij ons vroeger ook leerde. En dat ik niet meer naar hem toe kan gaan als ik ergens meer zat en dan zijn beroemde woorden kon horen "Het komt wel goed meisje"