Wanneer is het genoeg?

Er zijn vragen die niet beantwoord hoeven worden, maar die toch door je hoofd spoken. Zo vraag ik me de laatste tijd steeds af: wil ik nog wel een kind erbij? Wil ik weer zwanger worden, bevallen en die babytijd door? 

De eerste twee kinderen kwamen zonder veel problemen. Beide de eerste ronde zwanger, bij de eerste wel wat misselijk, maar niks ernstigs. Bij de tweede nergens last van. Maar toen.. toen kregen we eerst een vroege miskraam, toen een HG zwangerschap met een late miskraam.. en dan? 

Willen we dan echt nog een kind? Wil ik dit mezelf echt aandoen. Die kans op wederom HG. Die kans op weer een miskraam. Die kan op een ongezond kindje. Die kans op een nare bevalling. Die kans op weer een huilbaby. Die kans dar ons huwelijk weer onder spanning komt te staan... ik schaam me vaak voor deze gedachtes. Hoe durf ik. Er zijn zoveel vrouwen die het zoveel zwaarder hebben dan wij en die gaan ook gewoon door. En ik vind mezelf zielig na 3 miskramen en HG? Terwijl ik al 2 kids heb en op de natuurlijke weg zwanger kan worden? Ga toch weg joh, met je gezeur... 

Wanneer zeg je, het is goed zo? We hebben het geprobeerd en het is niet gelukt. Kan ik dat wel zeggen en voelen, of zal ik dan voor altijd spijt houden? Moet ik maar gewoon gelukkig zijn met mijn dochter en zoon, of blijft deze onvervulde wens voor altijd aanwezig?