7 jaar geleden
Wat ik niet wist over bevallen
Een aantal zaken die ik (misschien) wel voor mijn bevalling had willen weten...
Nu Jaé-Lynn 7 maanden is, lijkt het eeuwen geleden dat ik zwanger was en bevallen ben. Dus even een momentje om ongegeneerd terug te blikken.
Daar waar ik had gezegd dat NIEMAND mij van onderen mocht filmen. Heeft Rodney dit toch gedaan. En achteraf was ik hier stiekem toch wel blij mee. Want iedereen ziet je kindje geboren worden, behalve jij. En nu vond ik dit het perfecte moment om samen met Jaé-Lynn te gaan kijken. Dan 'weet' ze hoe of wat, maar zal niet voor het leven getekend zijn door de beelden. Denk ik.. Hoop ik.. Vast niet.. Toch?!
Maar door deze wandeling down memory lane, kwam ik op een aantal zaken die ik (misschien) wel voor mijn bevalling had willen weten. Graag deel ik deze met jullie:
1. Dat je beginnende weeën voelen als menstruatie kramp; ik dacht dat dit wel te doen was. Ik voelde mij al die hele bikkel. En snapte al dat 'overdreven' gekrijs in die bevallingsprogramma's niet.
2. Dat als je vliezen breken dit niet 3 druppeltjes is zoals je op televisie ziet; het voelde alsof ik mijn plas een week lang had opgespaard en dit er in een keer uit kwam.
3. Dat als je vliezen eenmaal gebroken zijn, je weeën heftiger worden. En niet een beetje. Maar gewoon keer 1000 ofzo.
4. Dat een weeënstorm grappiger klinkt dan het is. En het misschien weeëntornado zou moeten heten. Denk dat die benaming meer in de buurt komt...
5. Dat het echt niet uitmaakt wat je aantrekt. Iedereen staat met zijn hoofd tussen je benen. Niemand kijkt naar je shirt/jurk/pyjama.
6. Dat je het schaamte gevoel van bloot aan de onderkant liggen na de eerste heftige wee al kwijt bent. I don't care, get this baby out. NOW!
7. Dat als je persdrang krijgt dit voelt alsof je HEEL nodig moet poepen. Uit het verkeerde gat...
8. Dat je geen idee hebt of je nou wel of niet ook echt aan het poepen bent. En niemand wil ook die persoon zijn om tegen een zwangere vrouw tijdens de bevalling te zeggen "ha ha, je hebt gepoept!" Dan heb je wel echt ballen. Of niet meer dan... daarna...
9. Dat je best nog wel een tijdje stil ligt met een hoofd tussen je benen, die er nog niet uit is... of mag... En dat voelt heel raar.
10. Dat als je je heerlijke kindje op je borst hebt liggen. Het aan de onderkant maar blijft lopen... en lopen... en lopen...
11. Dat de placenta met weeën en wat persen er ook nog uit moet. Het liefst binnen een uur... Ik had maar nét geluk met mijn 59 min.
12. Dat je je daarna vrij fit kan voelen. Mentaal. Tot je opstaat en het voelt alsof 20 kinderen karatetrappen ín en óp je hooha hebben gedaan.
13. Dat je zeker een dag niet wilt zitten. Niet rechtop tenminste. Haaaayaaaa! -karateslag-
14. Dat het veel te clicheje zoetsappige verhaal écht waar is: Zodra je je kindje ziet en vast hebt ben je alles weer vergeten! Totdat je gaat zitten...
Ik weet dat ik heel hard riep, tijdens mijn weeen en bevalling en eigenlijk ook de eerste 4 weken. Dat ik dit noooooit meer zou doen. Nee, echt niet. No, no, no, NO! Maar nu, 7 maanden later, en ik beetje bij beetje de pijn vergeet. Weet ik dat ik yes, yes, yes, YES nog wel een tweede kindje wil. Ooit. Mocht ons dat gegund zijn. Want ja, al die ongemakken en pijntjes zijn het dubbel-en-dwars waard. ECHT!
SiBo
Hahaha! Grappig dat dit onderwerp zo leeft, en meer dan 100 reacties oplevert! Iedereen vertelt het eigen bevallingsverhaal, en ik krijg ook die behoefte! Je hebt het erg leuk geschreven, met humor, complimenten! Om mijn reactie zeer kort te houden: ik herken de meeste punten niet... ik verloor vruchtwat, weeën bleven uit, dus volgende dag aan weeopwekkers, die weinig deden. Uiteindelijk keizersnede. Weinig herkenning dus, maar desalniettemin genoten van je leuke schrijfstijl! Wat mij wel opvalt, hoe je ook bevalt, het is nooit een pretje, vrouwen onthouden het de rest van hun leven, het gevoel van de pijn zakt weg (waardoor je het nog een keer aandurft) maar dat het immens heftig was weet iedereen nog! Vrouwen raken er geloof ik nooit over uitgesproken... ;-)
Anoniem
Nog een weetje: als je placenta er niet vanzelf uitkomt geven ze je een spuit om het op te wekken. Twee keer gehad, en twee keer net op tijd gekomen. (voordat je naar ziekenhuis moet). Bij de derde dit verteld en deze verloskundige 'masseerde' na de bevalling flink op mijn buik om (!) , maar wel met resultaat dat de placenta spontaan en vlot kwam. Was ik wel bij om. Dan is het tenminste klaar. (en kan de afronding ook beginnen, het hechten, wassen ed.) En kun je gaan genieten.
Anoniem
Het is toch altijd weer anders. Ik had bij de eerste twee een mega - weeenstorm die bij beide een uur of 7 aanhield. En mijn vliezen waren nog niet gebroken. Jij schrijft dat na het breken van de vliezen de weeeen 1000 keer heftiger worden. Is niet mijn ervaring. En bij de derde had ik helemaal geen weeenstorm. Maar 'gewoon' pittige weeen en na het breken van de vliezen werd ook dat niet opeens veel erger. Koste minder energie die bevalling. Bij alledrie zijn pas na uren en uren de vliezen gebroken. Tegen tijd dat ik bijna mocht persen.
Anoniem
Haha zooo vreselijk herkenbaar, vooral het moment na de bevalling... 'ach viel wel mee toch?' Tot je mag douchen en je op je tenen naar de douche loopt met je benen wijd alsof je een heel pak kraamverband er tussen hebt ????