Zorgen om je kind vormt je, Maar het is oké om wie je bent en hoe je zorgt, al is het niet zoals een ander.

Zittend hier in de ouderkamer aan mijn tarwe boterham met goudkuipje smeerkaas, zie ik haar binnen komen lopen, een vrouw, een moeder met intens verdriet in haar ogen. Ze heeft net haar zoon naar de OK gebracht en hem bijgestaan om hem onder narcose te brengen. Ze kijkt verward, bezorgd en haar ogen zoeken haar man. De man zit in een stoel met zijn rug naar de deur. Hij leest een boek. De vrouw loopt radeloos op hem af, hij leest verder en kijkt haar even aan. De vrouw kijkt hem hopeloos aan en wil in tranen uitbarsten, hij knikt en leest verder. Ik voel een bozige mening naar boven komen, zo van halloooo kijk eens naar je vrouw, zij heeft verdriet en heeft jou nodig.

Ik besluit zonder al te veel vooroordelen de situatie te bekijken. De vrouw staat nog steeds ongemakkelijk naast hem, hij leest, zij loop achter mij langs voor een kop koffie, ik hoor haar gesnik achter me, een gebroken intens bezorgde moeder staat daar aan het koffiezetapparaat en zegt niks maar doet haar uiterste best haar verdriet weg te stoppen. Ze vraagt haar man of hij ook wat wil. NEE komt er vanuit de stoel. Ze haalt diep adem en loopt terug naar de bank naast haar man, ze staart voor zich uit, kom je naast me zitten vraagt ze? De man zucht en ploft geïrriteerd naast haar neer. Hij leest verder. Nu staart ze uit het raam. Ze zegt hardop nee het gaat wel hoor, Maar er komt geen reactie. Ze zitten samen maar zijn niet samen.

Ze beleven dit proces beide op een andere manier, en welke manier is de juiste, die is er niet. Maar deze vrouw en deze man kunnen niet naar elkaar uitspreken wat ze nodig hebben en dit zorgt voor nog meer pijn.

De man is helemaal gesloten en zij barst bijna uit haar vel van verdriet. Ze zijn zichzelf maar niet volledig. Ze staat nu voor het raam met haar rug naar hem toe, hij kijkt vol trots even naar haar ik zie een twinkeling in zijn ogen, maar hij kan het niet uitspreken... zij draait zich om en ziet wederom de man die zij zo nodig heef, verscholen in zijn boek, maar mag zij van hem verwachten dat hij nu vraagt gaat het wel met jou? Zij vraagt het hem ook niet.

Hoe fijn zou het zijn als je veel meer open kan zijn en dus jezelf kan uitspreken...

Dat was mijn ontbijtje in de Ouderkamer terwijl ik hier zelf zit met heel veel angst, zorgen en verdriet om mijn eigen dochter.

Laten we elkaar zien zoals we allemaal zijn, onszelf. Maar laten we ons ook uitspreken zodat een ander het kan begrijpen of kan voelen.

En vooral, laat de vooroordelen weg, deze man heeft ook zijn angst en verdriet, hij verwerkt het alleen op een andere manier. En dat mag, dat is oké....