Zwanger worden is niét vanzelfsprekend en die verdomde ziektewet...

Voordat ik deze blog start wil ik even meegeven dat het misschien kan overkomen als een zwaar verhaal. Het is een stuk verwerking voor mij om dit verhaal uit te schrijven en te delen met jullie. Hierbij hoop ik deuren te openen voor anderen en gesprekken aan te gaan met mensen die dit ook hebben meegemaakt of er middenin zitten en een gesprekspartner nodig hebben! Voel je vrij om mij te berichten, dit zou ik juist heel fijn vinden!

Ja, het is een zwaar verhaal. Ja, er zitten veel negatieve aspecten in. Maar dit is mijn verhaal en mijn situatie. Ik wil het niet mooier maken dan het is en wil jullie echt meenemen in mijn gevoelens en gedachten. Alleen maar liefde voor iedereen! #allekleurenvanhetleven

Na een lange tijd vol onzekerheid en frustratie was het dan eindelijk zover! Een positieve zwangerschapstest!

Bijna 3 jaar lang elke maand een teleurstelling.. Een negatieve test, de confronterende menstruatie en vooral zoveel verdriet.. ‘Waarom wordt dit ons niet gegund? Waarom anderen wel?’, ging er zelfs door ons hoofd bij onbekenden en bekenden. Dit klinkt misschien erg heftig, maar toch komen zulke gedachtes voorbij wanneer de wens zo groot is. ‘Wat doen zij wel en wij niet?’. Het is zo moeilijk om dat een plek te geven. Ik begon aan alles te twijfelen. Probeerde de situatie te nemen zoals het was. Het een plek te geven en er soms ook even helemaal uit te stappen en afstand van te doen. Beiden letten we erg op onze gezondheid; niet te vaak/veel alcohol drinken, geen drugs, minderen en stoppen met roken. Maar uiteindelijk kwamen er ook momenten dat de nodige drankjes (terwijl ik bijna nooit drink) en de (toen) heerlijke sigaretjes werden genuttigd. Het ‘loslaten’ was dan het magische woord wat we zo vaak hoorden om ons heen.

De goedbedoelde opmerkingen en adviezen die we in al die jaren kregen van mensen die niet in zo’n situatie zaten: ‘Je moet het loslaten (Oooooo ik was toch echt allergisch voor dit woord in die tijd), ‘je moet gaan genieten, je moet op vakantie joh, dan lukt het wel!’ Allemaal goed bedoeld, maar oh zo frustrerend! Want wat denk je wat we proberen?

In die 3 jaar zijn wij allerlei medische checks ondergaan en heb ik ook een kijkoperatie (pffff wat vond ik dit doodeng) gehad. Hieruit bleek er niks ‘mis’ te zijn. Er werden wel twee kleine verklevingen weggehaald, maar dat had een zwangerschap niet in de weg gezeten. Het voelde zelfs zo dat ik op dat punt hóópte dat er iéts gevonden werd omdat er dan een aanwijsbare oorzaak was. Iets waar ik me aan had vast kunnen klampen, een reden wáárom het niet lukte… Maar nee... De onzekerheid en de grote vraag werd niet weggehaald. De gynaecologe wilde toen dat we wéér 6 maanden het toch zelf nog gingen proberen.

Twee maanden later waren we daar klaar mee en wilden wij zelf de stap maken naar een mogelijke oplossing. Op 6 februari 2020 kreeg ik de prikuitleg voor IUI (afkorting voor Intra-uteriene inseminatie) in het ziekenhuis. Toch heel gek om uitgelegd te krijgen hoe ik mezelf moest gaan prikken. Wie mij goed kent weet dat ik echt MEGA bang ben voor naalden (en jep ik zit onder de tatoeages, maar dat is toch anders haha). Het gaat echt tegen héél mijn gevoel in om mezelf te prikken... Maar goed! Het was voor een goed doel dacht ik dan! Dit brengt mij dichterbij tot mijn grootste wens!

11 maart startten we met de eerste ronde. 5 dagen heb ik mezelf geprikt en toen kwam Corona om de hoek kijken en moesten we onverhoopt de behandeling pauzeren. Wat een frustratie en teleurstelling! We zetten eindelijk de stap, een hele grote stap die voelde als een die ons dichterbij een zwangerschap zou brengen. Het was voor ons namelijk een hele grote stap om het ‘uit handen te geven’ en de behandeling aan te gaan. Corona gooide roet in het eten.. Ook dát nog!

‘Het is wat het is, accepteren.’ Dat was wat we maar wéér moesten doen.

Ik vooral had het ontzettend lastig met de onwetendheid wat er nou niet lukte in MIJN lichaam. Mijn lichaam doet het niet, het werkt niet, hetgeen waarvoor een vrouw ‘gemaakt’ is doet het niet bij mij... Ik ging enorm twijfelen aan mijzelf. Ik nam het mezelf kwalijk en ik voelde mij ontzettend schuldig! Door mij is de situatie zoals het is…

Mijn levensdoel, mijn passie, mijn grootste wens: moeder worden. Het voelde zo ver weg....

Zaterdag- op zondagnacht van 2 naar 3 mei had ik een droom. Een droom over dat Rens en ik op een woensdagochtend voor de zekerheid een zwangerschapstest gingen doen en ik zwanger bleek te zijn!!! We riepen het uit, huilden alles bij elkaar en konden het niet geloven. We hadden alleen een test van de Action en liepen naar de Plus voor een andere test. Die was ook positief!! Daarna belden we ons werk af en gingen we dié dag meteen langs onze familie en vrienden om het nieuws te vertellen! Zelfs de reacties zag ik in mijn droom voor me.

Woensdag 6 mei bleek die droom waarheid te worden! Létterlijk die droom! (Behalve de Plus! Het werd de Albert Heijn, want de Plus verkocht geen testen🤣) Nog nooit duurde die wandeling naar de AH zolang! Als verliefde en gespannen tieners liepen we over straat. Nog nooit vroeg ik zo enthousiast aan iemand of ze zwangerschapstesten hadden. Drie testen verder kon Rens alleen maar ‘W.T.F.’ zeggen en ik ‘O.M.G.’! Deze uitspraken herhaalden zich meerdere malen met daarbij de nodige tranen, zoenen, ongeloofwaardige blikken. In sneltreinvaart sprongen we onder de douche en maakten we een lijstje (voor mij geen lijstje te veel, ik hóu van lijstjes en plannen) langs wie onze route zou gaan. 

HET WAS GEWOON ZOVER! HET IS GELUKT! AAAAAAAAA!!!! Ik vergat álles (lees stopte álles weg) wat er voor die positieve test was gebeurd en GENOOT van het feit dat ik zwanger was!

Zelfs toen kregen we als reactie op de zwangerschap van sommige: ‘Nou hee, heeft dat loslaten toch geholpen he’. ‘Zie je nou wel, hadden jullie eerder moeten doen’. ‘Positiviteit helpt, negativiteit niet’. Wauw.. Erg pijnlijk! Iedereen bedoelde dit natuurlijk allemaal goed! Maar het is wel echt pijnlijk.. Je weet niet wat er achter een deur gebeurd, je zal nooit 100% weten wát wij allemaal ondergaan en ervoor doen. Vragen, oordelen, adviezen geven, het is allemaal goed! Maar soms kan dit niet bedoeld erg kwetsend zijn.

Hoe het uiteindelijk wel gelukt is, dat is voor iedereen een vraag. Misschien hebben ze wel gelijk? Zou zeker kunnen. Rens en ik geloven erin dat die vijf prikken het toch een beetje een boost heeft gegeven en dat dat het zetje was wat nodig was.

Ik heb enorm kunnen genieten van die eerste weken! Moe, misselijk, maar ach, boeiend! Ik genoot! Totdat week 12 aanbrak. Ik kreeg steeds meer last van mijn hypermobiliteit, waar ik al mijn hele leven mee kamp. Heupen die te los zaten, soms zelfs uit de kom schoten en mijn bekken die al enorm veel pijn begon te doen. Zoveel pijn dat ik als shopmanager bij Apple (gewend om 8 uur per dag te rennen vliegen en opstaan) niet langer dan een uurtje op de werkvloer kon staan. Ik waggelde, verloor vaak mijn evenwicht en had énorm veel pijn. Met één kleine verkeerde beweging kon mijn heup er al uit schieten. Ik bleef maar doorgaan en doorgaan... Totdat in week 15 het echt niét meer kon! Ik moest het accepteren. Ziek-te-wet..... Ver-schrik-ke-lijk! Ik? In de ziektewet? Ja dag! Ik knal toch gewoon door.. Ik moet me niet zo aanstellen.... Totdat iedereen om mij heen en zelfs mijn manager zei: ‘Kappen! Thuisblijven! Rusten en gewoon accepteren.’

14 juli was het moment dat ik voor 100% ziek gemeld werd en ik verplicht rust moest nemen. Wij wonen in een portiekwoning en wij wonen op de tweede verdieping en dus ook twee trappen.. Ik kwam daardoor bijna nergens meer. Het werd steeds erger hoe zwaarder zij/ik werd. Door Corona stond ons (iedereens) sociale leven ineens stil. Voor mij niet zo erg, want ik kon toch niks.. Maar nog geen eens naar buiten kúnnen is echt heel zwaar. Als ik me er dan soms toch nog aan durfde te wagen zo één keer per twee weken kon ik net aan naar de kruidvat tegenover ons in de straat.

Nou.. Dat was eigenlijk al die maanden zo. Ik probeerde mij thuis te vermaken door viltdiertjes te gaan maken met mijn moeder voor de babygym, veel te lezen, slapen, Netflixen en te eten, eten, eten😉. Het was chill die rust en het was erg fijn om elk dingetje van de zwangerschap goed mee te maken. Maar eigenlijk kon ik er niet volledig van genieten! Je kan het niet showen, je kan niet lopen, je kan niet lang liggen.... Oh man...

Elke week kreeg ik weer van de bekkenspecialiste, de fysio, de verloskundige en uiteindelijk ook de gynaecologe te horen dat ik het nóg rustiger aan moest doen. Uhhh mevrouw, hoe dan?! Ik lig de hele dag op bed en kán me vrijwel niet voortbewegen... Ik heb mij heel vaak zo eenzaam gevoeld. Niet begrepen en negatieve gedachtes en emoties speelden vaak een grote rol.

Dit alles is een klap geweest! Door maandenlang zo weinig prikkels raakte ik al overprikkelt van een bezoekje van bijvoorbeeld mijn familie. Rens had in deze periode mega lief een uitje bedacht! Een dag met de rolstoel naar Rotterdam om de laatste kleertjes en spulletjes voor Luna te kopen. In een rolstoel... 28 jaar (toentertijd) en dan moeten accepteren dat je in een rolstoel wordt rondgereden. Rens wist dat ik het verschrikkelijk vond. Die prangende ogen van voorbijgangers die probeerden in te vullen wat er wel niet ‘mis met mij was’ maakte het ook niet gemakkelijk. Rens maakte heerlijke grapjes en bracht er een goede sfeer in! Maar eenmaal in de Zara aangekomen raakte ik helemaal overprikkelt. Door de rolstoel had ik een heel ander perspectief waardoor alles op me af kwam. Ik werd aangekeken, had opvliegers, de drukte, de bewegingen van het rondrijden. Ik werd kotsmisselijk en overprikkelt en ik moést die winkel uit! Ons leuke dagje viel in duigen.... De realiteit kickte in.. Gelukkig hebben we het nog 4 dagen voor de inleiding goed kunnen maken heerlijk op het strand (foto bij de instagram post). Even uitwaaien en genieten van het uitzicht en vooral even de buitenlucht!

Mijn spierkracht was weg, de kilo’s vlogen eraan (naar mijn idee) en mijn mentale weerbaarheid werd steeds minder! Geweldig hoe mijn familie en vrienden hiermee zijn omgegaan. Vooral mijn moeder die bijna elke week minstens één keer een volledige dag heerlijk bij mij kwam chillen. We gingen lekker freubelen en kletsen erop los! Wat heerlijk en fijn! Zo’n mooie band samen. Mijn vader die Rens heel veel heeft geholpen met klussen in het kamertje. Overal wel een creatieve oplossing voor had en het geweldig vond om ons hierbij te helpen! Mijn zus die samen met haar schattige dochtertje Billie mijn teennagels kwam lakken hahaha. Mijn broer die een rolstoel regelde en mij meenam met zijn twee mega lieve kindjes naar het park. Mijn beste vriendin die altijd naar mij kwam waarmee ik úren kon lachen en kletsen. Of ze kwam gewoon heerlijk naast mij in bed liggen om een film te kijken! Rens die mij door dik en dun steunde. Altijd de dag positief eindigde, álles voor mij deed en mij altijd wel weer aan het lachen kreeg. Echt, dit alles heeft het verschil gemaakt!

En ik kan echt zeggen dat ik intents genoot van Luna! Ik zong voor haar als ik heerlijk een uur lang op de douchestoel zat te genieten van de warmte en de waterstraal. Met mijn handen op mijn buik, wiegend op de stoel, neuriënd en zingend. Geëmotioneerd dat ik gewoon een dochtertje ging krijgen! Ik had zo samen met mijn ongeboren Luna zoveel quality time en dat was heel bijzonder! Dat koester ik en dat hield mij staande.

En toen kwam daar het verlossende woord! De gynaecologe vertelde mij eindelijk: we gaan je niet langer dan nodig zo laten lopen! Je hebt het zwaar genoeg gehad. Op 27-12-2020, dit is precies met 38 weken, is de dag dat je naar het ziekenhuis komt om ingeleid te worden! Wauw... Het is bijna zover, nog 2 weken en dan gaan we ons meisje ontmoeten!

In de volgende blog neem ik jullie mee in het verhaal van mijn bevalling. Liefs!