Vertellen met kerst of volgende echo afwachten?

Vrijdagavond besluiten we om de volgende echo af te wachten voordat we iets gaan vertellen. Maar dit blijkt voor mij een onmogelijke opgave te zijn. Zoveel verdriet en onzekerheid, gezellig doen met kerst gaat me zo niet lukken. Dus toch besloten op kerstochtend om het te vertellen tegen onze ouders. Het (door mijn eigen moeder) bedrukte shirtje aan (besteld door een vriendin zodat ze het niet door had) en op naar opa en oma. Nog voordat ze het shirt goed en wel hebben kunnen lezen, barst ik al in tranen uit.

Mijn ouders keken me verbaasd aan, wij het uitgelegd, dus een voorzichtige felicitatie. Maar wat is er een last van mijn schouders af gevallen. De misselijkheid waar ik deze zwangerschap last van heb bleef, maar de misselijkheid van de spanning was verdwenen.

De volgende dag het tegen mijn schoonouders verteld, mijn schoonvader had het al verwacht. Ook daar een voorzichtige felicitatie. 

Blij dat we het verteld hebben, zo hebben we toch nog een soort van leuke kerst gehad. 

Maar wat duurt zo'n week dan toch ontzettend lang!!! Eindelijk was het donderdagavond, opnieuw vol zenuwen in de wachtkamer. Na de rest van de week niet meer gehuild te hebben, barst ik daar weer in tranen uit. Gelukkig mocht ik snel gaan liggen en toen kwamen de tranen van geluk. Een kloppend hartje en het vruchtje is gegroeid ???? wat een ontzettende opluchting. Net als bij de eerste een langere cyclus gehad, waardoor ik pas 6,3 weken was ipv 9 weken. Dat het nog wat langer duurt maakt niet uit, ik blijf met liefde en plezier nog wel een tijdje misselijk!

Nu kunnen de kerstcadeautjes uiteindelijk toch uitgepakt worden ????