Even gek doen is zo gek nog niet!

Onze dochter heeft mazzel. Ze mag voor het eerst op ponykamp! En aangezien ze helemaal gek is op pony's en paarden hadden we haar geen beter cadeau kunnen geven. Al vanaf donderdag kijkt ze uit naar haar wekelijkse paardrijles op woensdag. Al dagen van tevoren krijgen wij te horen op wie ze wil rijden. Na de les is ze niet weg te krijgen, álle pony's moeten nog uitgebreid geknuffeld en gevoerd met snoepjes worden. En nu dan dus ponykamp. Vijf dagen lang begin van de middag brengen en eind van de middag weer ophalen. En iedere dag rijden, poetsen en knuffelen. Ja, dit is absoluut het ultieme cadeau voor haar. 

Op donderdag haal ik mijn dochter in tranen op. Intens verdriet. In eerste instantie schrik ik; gevallen/ Gebeten? Of erger? Nee mama, het is erger... Véél erger zelfs! Terwijl ik mij allerlei doemscenario's voor de geest haal wat er allemaal erger zou kunnen zijn, maar waarvoor ze me niet met spoed hebben laten komen, barst dochterlief wederom in een huilbui uit. 

Als zij enigszins gekalmeerd is vraag ik haar wat er nou zo erg was die dag. Nou, die dag niets hoor. Ze had het heel erg naar haar zin gehad. Het rijden ging goed, ze was er niet afgevallen, had leuke spelletjes gedaan en veel plezier gehad. Het ging ook niet om vandaag... Het ging over morgen! Want morgen... dan moeten ze... verkleed.... Weer barst dochterlief in tranen uit, en ik heb moeite om mijn tranen binnen te houden. Van het lachen, wel te verstaan. Schat, serieus? Ben je daar nou zo verdrietig om? Vernietigende blikken komen mijn kant op. Mama snapt er ook helemaal niets van. Ze snapt ook nooit iets! Met een kille stem vraagt ze mij vriendelijk doch dringend om HAAR kamer te verlaten. Ze moet even alleen zijn... 

Na een poosje, als ik mijn tranen van het lachen heb afgeveegd en het gevoel heb dat ik mijn gevoel weer in de plooi kan houden, probeer ik het nog een keer. Behoedzaam ga ik bij haar op de bedrand zitten. Met een lief stemmetje vraag ik haar "maar waarom ben je dan zo bang om verkleed naar de manege te gaan?" Tranen stromen weer langs haar wangen. "Snap je dat dan niet mama? Wat nou als iedereen vindt dat ik er gek uit zie? Wat nou als iedereen mij uit gaat lachen?" Met een serieuze doch vragende blik kijk ik haar aan. "Maar schat, iederéén gaat verkleed. Dat jongetje wat meedoet gaat bijvoorbeeld als meisje verkleed! En stel nou dat ze lachen.... Heb jij dan minder plezier? Gaat het erom wat anderen van jou vinden of wat je zelf leuk vindt om te doen?" Over die vraag moet ze nog even nadenken. We besluiten er een nachtje over te slapen. En morgen mag ze het helemaal zelf weten. We nemen voor de zekerheid verkleedkleren mee, en dan mag ze ter plekke kiezen of ze die aan wil trekken of niet. 

De volgende dag staat al vroeg mijn dochter aan mijn bed. Ze heeft een heel goed idee: of ik haar even wil schminken. Als een poes. Verbaast kijk ik haar aan. Wat wil je? En waarom? Mama, doe niet zo dom! We gaan vandaag toch allemaal verkleed naar de manege! Dat weet ik toch nog wel! Mijn verbazing wordt alom groter. Ja, ik ben ons gesprek van gisteren nog niet vergeten. Juist daarom is mijn verbazing zo groot. "natuurlijk wil ik je schminken schat. Maar gisteren had je een heel ander verhaal... Weet je het zeker?" Nu is het mijn dochters beurt om mij verbaast aan te kijken. "Maar mama, JIJ zei toch dat het belangrijk is om te doen wat je zelf leuk vindt, en dat niet te laten bepalen door wat anderen van jou vinden of over jou denken?" Vertederd kijk ik haar aan. Zo gaat dat dus. Eén klein gesprekje op de bedrand, dat kan een grote levensles inhouden. Met een grote lach vraag ik haar de schminkspullen klaar te zetten. 

Met een volgeschminkt gezicht, haar verkleedkleren in de tas en een groter lach op het gezicht komen we die middag op de manege aan. moeders kijken vol bewondering; zo zo, die heeft er werk van gemaakt! Ze moesten eens weten... Dochterlief krijgt van alle kanten complimenten, wat ziet ze er mooi uit! Met een dikke knuffel nemen we afscheid en wens ik haar een fijne middag. In mijn oor fluistert ze: "en ze vinden het nog mooi ook mama! Komt dat even goed uit!" Blij huppelt ze weg. En ik kijk haar na, met een brok in de keel. 

Die middag haal ik haar op. Ze heeft de derde prijs gewonnen, omdat ze er zo mooi uit zag. Vol trots komt ze het laten zien. Thuisgekomen vertelt ze het hele verhaal in geuren en kleuren aan papa. Ze sluit af met de opmerking: "maar het leukste, papa, was dat ik echt een hele leuke dag heb gehad!" 

En zo is het maar net!