Mijn eerste zwangerschap deel 1

Mijn werk had ik in Spijkenisse en ik had het daar zo naar mijn zin dat we er in eerste instantie toch voor gekozen hadden om in de buurt van mijn werk te blijven. We bleven zoeken naar huizen in Rotterdam maar bleven telkens op het feit komen dat het gewoon qua kosten niet haalbaar was. Elke keer was er opnieuw een teleurstelling als er weer niet iets in orde was, of simpelweg we de belachelijke kosten niet konden betalen. 

De eerste 12 weken van mijn zwangerschap waren niet bepaald fijn te noemen, de stress hielp er ook niet bepaald aan mee. Ik was zo ontzettend moe dat ik meestal na mijn werk amper nog normaal kon functioneren, daarbij kwamen ook nog is de vreselijke ochtenden ik was zo misselijk, dat als ik opstond eigenlijk al standaard naar de wc kon rennen. S'ochtends hing ik standaard het eerste half uur boven de pot ( of de wasbak ), het grappige was trouwens wel dat mensen gelijk concludeerde dat ik een meisje zou krijgen. Op een zondag in november moest ik werken , normaal ging ik met enorm veel zin naar mijn werk alleen was dat die dag anders. Ik voelde me anders, het was altijd nog wel een stukje van Rotterdam naar Spijkenisse maar dacht bij mezelf dit gaat vanzelf wel over. Eenmaal aangekomen ging ik ook gewoon met goede moed aan het werk , totdat ik een enorme buikpijn kreeg . Ik dacht ach het vele stressen en het spugen eist gewoon zijn tol stel je niet aan , toch even naar de wc misschien was mijn blaas te vol, en tot mijn grote schrik kwam ik erachter dat ik behoorlijk wat bloed had verloren . Voor mijn gevoel heb ik werkelijk waar 10 min ademloos zitten toekijken, het zal toch niet ..... Op dat moment viel mijn wereld in duigen, de onzekerheid greep me spontaan bij de keel. Ik ging in dikke tranen naar mijn baas en zei : volgens mij is het niet goed. Op dat moment wist ik dat ik de verloskundige moest bellen,dat heb ik ook met lood in mijn schoenen gedaan. Door de hoeveelheid bloed die ik had verloren moest ik gelijk komen, ook gaf ze me wel mee dat ze misschien nog niets kon zien omdat ze niet precies wisten hoever ik was .
Daar gingen we dan weer van Spijkenisse naar Rotterdam, die hele metroreis is totaal langs me heen gegaan.
Michael ving me op in Rotterdam en samen vervolgde wij onze reis.

Eenmaal daar aangekomen gierde er van alles door mijn lijf , angst , verdriet, onzekerheid. Ik wist ook niet wat ik met mezelf aanmoest op dat moment, de verloskundige vroeg of we verder kwamen en liep het hele vragenlijstje met me af. Uiteindelijk mocht ik op de tafel gaan liggen. Volgens mij heb ik nog nooit zo'n snelle hartslag gehad. De situatie was al ongeloofelijk spannend natuurlijk maar daarbij was dit ook nog is mijn eerste echo totaal niet wetende wat wij gingen zien. 

Ze ging zoeken , en ja hoor daar was ons boontje met een prachtige hartslag, tegelijkertijd gingen mijn waterlanders open en voelde ik weer van alles. Voor het eerst zag ik ons kindje , en besefte ik toen pas echt wat er in mijn buik gebeurde. Ze kon ons gelijk vertellen dat ik ongv rond de 6 weken zwanger was en ik dus erg veel geluk had dat ze een hartslag konden zien. Met een gerust en vol hart liep ik daar naar buiten, totaal verliefd op het boontje in mijn buik.

Nadat wij van de schrik waren bekomen en het 'gewone' leven weer begon , kreeg oma enkele weken daarna het bericht dat ze een seniorenwoning kon krijgen in Zevenbergen ( het dorp waar ik vandaan kom ). Op dat moment wisten we het even niet meer eigenlijk wilde ik mijn werk niet opgeven, maar wist ik ook dat er niet op korte termijn een toekomst voor ons was in Rotterdam. Gelukkig hadden we nog wel een paar weken om te beslissen wat we gingen doen, en ondanks dat oma al eerder overging konden wij nog even saampjes blijven in het huis van oma, Maar ook was dit de plek waar ik als klein meisje heb gelogeerd bij Opa en Oma, de plek waar ik heel mijn leven kwam lief en leed met hun heb gedeeld. Maar ook de plek waar ik afscheid heb genomen van mijn lieve maatje. Toch besloten we dat Brabant voor ons de plek was om onze toekomst op te bouwen.

Ik zei gedag tegen de plek waar zoveel voor mij achterbleef, maar ik wist dat mijn herinneringen ten alle tijde met mij meegingen, Wij maakte de stap naar weer een nieuw avontuur toen ik ongeveer 12 weken zwanger was . 

To be continued
nog een foto van mijn 'mini' buikje met 12 weken.