8 jaar geleden
Serveerster of waarzegster?
Afgelopen weekend zijn we - misschien voor het laatst met zijn tweetjes - een nachtje naar de Veluwe geweest.
Zaterdag was het nog mooi weer. We huurden een witte fiets met kinderzitje op de Hoge Veluwe. "Het is nu nog iets te vroeg voor het kinderzitje," merkte een mevrouw lachend op, toen ik op de fiets stapte. Ondanks het heuvel op, heuvel af fietsen, had ik weinig last van harde buiken. De natuur was schitterend, de heide stond in volle paarse bloei en het weer werkte ook prima mee. Al met al heel ontspannend. Kevin had een leuk foto-idee: onze voeten en mijn zwangere buik erboven. Papa, mama en baby.
Als afsluiting van de dag schoven we aan tafel in een Chinees restaurant. We praatten veel over de baby. Hoe zou ons kindje zijn? Hoe zou het eruit zien? En zijn we het al eens over de naam? Dat laatste blijft nog steeds een 'discussiepuntje', al zijn er wel een paar namen die we allebei mooi vinden. Bij het afrekenen ontpopte de serveerster zich ineens tot waarzegster. "6 maanden zwanger?" vroeg ze. "Inderdaad," antwoordde ik verbaasd. "En 30 november uitgerekend?" vervolgde ze. Opnieuw knikte ik. "Dat is precies de uitgerekende datum." Ik verwachtte dat ze ook nog ging voorspellen of het een jongen of meisje zou worden, maar ze glimlachte enkel en liet het erbij.
's Avonds bleek het zwembad van het hotel helemaal leeg. Heerlijk, een zwembad voor ons alleen! Toen ik eerst voorzichtig mijn teen in het water stak - was het water warm of koud? - voelde ik meteen een behaaglijke warmte. Ik genoot volop, terwijl ik me op mijn rug liet drijven. Zo kon ik wel uren blijven dobberen.
Zondagmorgen stippelden we een wandelroute uit in het Wolfhezer Bos. Al wist ik dat de zeldzame raven die er leven zich niet gauw laten zien, toch hoopte ik een glimp of geluid van ze op te vangen. Nog een mooie bezienswaardigheid waren de Wodanseiken, die 400 tot 500 jaar oud geschat worden. Tijdens de tocht passeerden we bos, heide en grote, brede bomen met grillige vormen. Met de karrensporen uit de Middeleeuwen nog in de grond gegraveerd en grafheuvels uit de steen- en bronstijd aan weerszijden, was het alsof we ver, heel ver terug in de tijd gingen.
Na zo'n weekend is er altijd weer de domper van het naar huis gaan. Enigszins vermoeid reden we terug naar het eiland. De werkweek stond weer voor de deur. Maar aangezien ik deze blog op een donderdag schrijf, is de fulltime werkweek morgen alweer ten einde. De weken vliegen voorbij. Nog 7 weken tot aan mijn verlof.
