VERRASSING!!! Hoe raar kan het leven lopen...

Het is zo'n moment wat je altijd bij zal blijven... Aan de telefoon met je broer en schoonzus, vertellen dat je zwanger bent, en daar samen om huilen... Het was zo gek om te huilen terwijl het zo'n mooie boodschap is. Het was zo intens omdat we samen het verdriet voelden. Het was zo moeilijk omdat er zoveel fysieke afstand tussen ons in stond. En wat ik misschien nog wel het lastigste vond was het moment, de dagen daarna. De momenten dat het wel door je hoofd heen spookt of het wel goed gaat met broerlief en schoonzus, maar dat je verstand je ingeeft dat het beter is om ze even wat tijd te gunnen. Dat je het juist moeilijker maakt als je nu steeds contact met ze opneemt. Dat je juist voor deze stap gekozen hebt om het voor hen makkelijker te maken, en dat ik nu dus even op mijn tanden moest bijten en gewoonweg moest wachten... Ze zouden vanzelf wel weer contact opnemen. Als zij er klaar voor zijn. Daar ging het tenslotte om. 

En dat moment kwam. Na een week of twee kwam er een voorzichtig berichtje dat ze echt heel erg blij zijn voor ons. Weer een week later kwam er een berichtje dat ze heel erg dankbaar zijn voor de manier waarop wij het aangevlogen hebben; dat we ze de ruimte hebben gegeven om even rustig tot zichzelf te komen, en over de zwaarste klap heen te komen. Dat ze nu het gevoel hebben dat ze de blijdschap in de familie straks veel beter kunnen handelen. 

In de weken die volgden hebben we veel geappt. Het gekke was, dat mijn schoonzus op dat moment de meest betrokken persoon was, die iedere dag wel vroeg hoe het met me ging. Met haar heb ik gedeeld hoe we het gingen vertellen aan iedereen. Ze wenste ons succes, wilde weten hoe het gegaan was en hoe de reacties waren. We groeiden echt naar elkaar toe in die weken. 

Gezien hadden we elkaar nog niet. Maar daarvoor was de afspraak gemaakt. Samen lekker lunchen! Mijn partner en ik hadden toch wel wat kriebels (oké, ik iets meer dan mijn partner...). Via de app verliep het contact heel erg goed, maar in real life... Zou dat confronterend worden voor haar? Er is nog geen mega buik te zien, maar toch... Moesten we het er juist wel of juist niet over hebben met elkaar? Dilemma's... 

Ze hadden heel lief een cadeautje voor ons gekocht. Een knuffeltje. En een kaart. Daarin stond beschreven dat ze het echt heel erg leuk voor ons vinden, en het ons van harte gunnen. Wat lief! En nog een klein kaartje... 

"We moeten jullie iets vertellen... 

Jullie worden oom en tante!"

WAT??!! Nou, dat had ik werkelijk niet aan zien komen. Blij sprongen we op en hebben we elkaar omhelst. We blijken vier weken te schelen. Op het moment dat wij het vertelden, waren ze dus al zwanger, alleen wisten ze dat toen nog niet. Daar kwamen ze pas een paar weken later achter... 

Het leven kan raar lopen. Van eerst intens verdriet met elkaar delen naar nu pure blijdschap! Samen zwanger... Er zullen vast nog veel meer mooie momenten zijn die we met elkaar zullen delen! Ik kijk er nu al naar uit!