#62 Eindelijk antwoorden? (1)

'En jij bent ook van harte welkom.' beëindigde ik mijn relaas. Dennis ijsbeerde door de slaapkamer terwijl hij naar mij luisterde. Ik had hem tot in de kleinste details verteld over de situatie in de juwelierszaak. Vanaf het moment dat ik met mijn vriendinnen en Hilda het vakantiehuisje verlaten had tot aan onze terugkeer. 'Oké, maar… hoe kennen ze jou, Anita en mij of beter gezegd… ons? ' vroeg Dennis. '

Dat hebben ze mij niet verteld. Anita kennen ze misschien door haar ouders, omdat zij bevriend met elkaar zijn, maar Anita kent die twee mensen niet. Zij heeft ze nog nooit gezien, zegt ze. Nadia kennen ze in elk geval helemaal niet. Dat was al vrij snel duidelijk. Wij kennen haar ook pas sinds drie jaar, maar Nick kennen ze wel en dat snap ik niet.' antwoordde ik schouderophalend. 'Oké, vreemd…' Dennis krabbelde op zijn hoofd. 'Tjonge, wat een bizarre gebeurtenis is dat geweest. Ik zou wel eens willen weten hoe het precies zit allemaal.' Hij stopte met ijsberen en ging naast mij op het bed zitten. Hij richtte zijn blik naar de vloer. Hij leunde daarbij met zijn ellebogen op zijn bovenbenen. 'Weet jij misschien wie allemaal vrienden waren van pap en mam?' vroeg ik voorzichtig terwijl ik me iets voorover boog en naar hem keek. Hij schudde zijn hoofd. Zijn hand kwam omhoog. 'Nee, ik heb geen flauw idee. Ik mag dan wel je oudere broer zijn, maar ik weet net zo veel van hun vrienden als jij. Er kwamen weleens vrienden van pap en mam op bezoek, maar ik weet echt geen namen meer. Zeker de laatste tien jaar hebben pap en mam alleen nog maar buiten de deur met vrienden afgesproken. Dus of die twee uit de juwelierszaak vrienden van pap en mam zijn geweest kan ik je niet vertellen.' vertelde Dennis. Hij draaide zijn hoofd naar mij en keek mij recht aan. 'Misschien dat Nick dat wel weet, zoals die mensen dat beweren. Ik denk wel dat je met hem moet praten daarover. Wil je dat ik erbij ben?' zei Dennis. Hij legde zijn hand op mijn schouder. 'Dat is lief van je, maar ik wil met hem alleen praten.' zei ik hoofdschuddend. Er viel een lange stilte waarin we beiden in gedachten verzonken waren. Ik had al het vermoeden dat Dennis mij geen antwoorden kon geven op mijn vragen, maar of Nick dat wel kon betwijfelde ik.

Na een tijdje kwam als een lichte schok het besef bij mij binnen dat Dennis en ik op het tweepersoonsbed zaten waarin Dennis later die avond ging slapen met Nadia. Misschien ging er wel meer gebeuren dan alleen maar slapen. 'Zeg Dennis, dit is een tweepersoonsbed...' 'Uh ja, wat is daarmee?' vroeg mijn broer. Hij keek mij geschrokken aan. Ik had hem duidelijk uit zijn gedachten gehaald. 'Zijn jullie van plan om… je weet wel? Hebben jullie het al een keer… gedaan?' vroeg ik wat ongemakkelijk. 'Ik weet precies wat jij bedoelt. Dat hebben we zeker al eens gedaan en het is fantastisch. Meerdere keren zelfs.' vertelde Dennis. Zijn ogen twinkelden. 'Elke dag sinds jullie de nachten samen doorbrengen?' Dennis schudde zijn hoofd. 'Nee, niet elke dag. Het gebeurt wel vaker dan daarvoor. Of het vanavond weer gaat gebeuren weet ik nog niet. Hebben jij en Nick het al een keer gedaan?' Verontwaardigd schudde ik mijn hoofd. 'Nee, natuurlijk niet! Wanneer hebben wij dat dan kunnen doen? Pas op de dag dat hij naar IJsland vertrok heb ik besloten dat ik een relatie met hem wil. Daarna heb ik hem niet meer gezien totdat hij gisteravond ineens achter mij stond in de eetkeuken.' 'Gisteravond dan misschien?' vroeg Dennis vertwijfeld. 'Gisterenavond zeker niet. Door de gebeurtenissen van gisteren ben ik zo moe geworden dat ik min of meer in zijn armen in slaap ben gevallen. Hij heeft mij nog op bed neergelegd en toegedekt. Vervolgens heeft hij een kusje op mijn wang gegeven.' 'Ahw, wat lief van hem.' Hij klonk bijna net zoals één van mijn vriendinnen. De grijns op zijn gezicht was onbetaalbaar. Ik onderdrukte een giechel. 'Die eerste keer van jullie komt nog wel. Misschien vanavond wel.' ging hij verder .'Dat denk ik niet Dennis. Ik wil wachten tot een speciale gelegenheid. Na mijn bezoek in die juwelierszaak vanmiddag ben ik daar niet echt voor in de stemming.' 'Dat snap ik. Nadia ook niet verwacht ik.' 'Over Nadia gesproken…' veranderde ik van onderwerp. 'Wat is er met haar?' vroeg Dennis verrast. 'Nou, zij vroeg mij of ik wist waar jij het geld vandaan wil halen voor je rijbewijs. Ik heb haar niks verteld, maar ik denk dat jij vast het geld van pap en mam wil gebruiken welke zij in dat pakje gestopt hebben.' Dennis knikte. 'Dat klopt, maar ik kan haar moeilijk vertellen dat ik een erfenis heb gekregen in de vorm van contant geld. Ik vind het fijn dat jij haar niks hebt verteld.' Vertwijfeld keek ik mijn broer aan. 'Kunnen we het Nadia niet gewoon vertellen?' vroeg ik hem. 'Beter van niet. Je weet toch wat er in die ene brief staat?' antwoordde Dennis hoofdschuddend. 'Dat weet ik, maar we kunnen het toch niet voor altijd geheimhouden?' vroeg ik met een zucht. 'Dat kunnen we ook niet, maar ik wil in elk geval wachten tot na het einde van dit schooljaar en dan zie ik wel wanneer er een geschikt moment is om het aan Nadia te vertellen. Ga jij aan Nick vertellen over het geld en hoe we eraan gekomen zijn?' Ik schoof iets verder naar achteren op het bed. Ik leunde achteruit op mijn handen. 'Op den duur misschien wel, maar nu nog niet. Onze relatie is eigenlijk sinds gisteren pas echt serieus. Zo zie ik dat tenminste. Bovendien gaat hij over een tijdje weer terug naar IJsland' legde ik uit. 'Weet je al wanneer?' vroeg Dennis. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, hij wil in elk geval tijdens de kerstvakantie in Nederland blijven.' 'Dat is niet heel erg lang. Misschien wil hij langer blijven.' Wat Dennis zei verbaasde mij. 'Heb je met hem daarover gesproken?' vroeg ik. Dennis schudde zijn hoofd. 'Nee, maar ik hoop het wel voor je. Ik praat wel met hem daarover, want ik vind het te kort voor jullie twee. Zo kunnen jullie niet lang genoeg genieten van elkaar.' verklaarde hij. 'Heel aardig van je, maar dat hoef je niet te doen. Even terugkomend op Nadia. Ik heb misschien wel een goed idee wat je tegen haar kan zeggen.' 'Oh ja? En wat is dat dan?' vroeg Dennis met grote ogen. 'Nadia weet toch dat wij dat huis verkocht hebben?' 'Dat klopt. Kortgeleden heb ik het haar verteld. Ik heb niet verteld aan wie het huis is verkocht. Ze weet ook dat wij er geld aan overgehouden hebben.' knikte Dennis. 'Dan kun je tegen haar zeggen dat je van dat overgebleven geld je rijbewijs wil halen.' Er kwam een glinstering in zijn ogen vlak voordat hij weer sprak en een vinger opstak. 'Ik heb een veel beter idee. Ik zeg het haar niet alleen dat ik dat geld wil gebruiken, maar ik ga dat geld ook echt gebruiken. Ik heb genoeg van mijn deel overgehouden, denk ik. Dan hoef ik niet tegen haar te liegen. Als het toch te weinig blijkt te zijn kan ik wat gebruiken van het geld wat jij voor mij bewaard. Al zeg ik daar dan niks over.' 'Dat is inderdaad een veel beter idee. Wanneer Nadia mij om bevestiging vraagt zal ik haar hetzelfde vertellen, behalve van die erfenis.' zei ik verrukt. Het was echt een perfect plan. Dat hadden we samen mooi opgelost. Dennis boog zich naar mij toe en gaf mij een knuffel. 'Ga maar gauw naar Nick. Hopelijk kan hij jou wel antwoorden geven.' Terwijl Dennis dat zacht zei besefte ik tot dat hij nog wat moest weten. 'Uhm ja, maar voordat ik wegga moet ik je nog wat vertellen.' 'Oh, vertel...' Dennis liet mij los en keek mij verbaasd aan waardoor ik een beetje verward raakte. 'Nadia wil weten waarom onze sieraden zo speciaal zijn. Ze zei dat jij haar niet verteld hebt waarom. Ik durfde haar niets te vertellen toen ze mij mam haar ketting omdeed en ernaar vroeg bij het omdoen van mam haar ketting.' vertelde ik. 'Oh, maar daar heb ik al over nagedacht. Ik vertel haar gewoon dat onze sieraden een tastbare herinnering zijn aan onze ouders, want dat zijn ze ook.' legde mijn broer uit. Ik zuchtte van opluchting. 'Wat fijn dat je daarover nagedacht hebt. Dan zeg ik hetzelfde, mocht Nadia er nog een keer naar vragen. Ik verwacht wel van haar dat ze dat doet.' Ik glimlachte naar Dennis en stond op. Hij stond ook op en liep een stukje met mij mee. 'Welterusten sis.' 'Fijne nacht.' wenste ik hem terug voordat ik de slaapkamer verliet. Terwijl ik door de witte gang liep zuchtte ik nog een keer. Mijn lieve broer had mij wel een beetje opgevrolijkt, maar ik had nog steeds de antwoorden niet die ik wilde.

In mijn gedachten verzonken stapte ik de grote leefruimte binnen. Alleen Nadia en Nick waren er nog. Nadia zat op de grote bank en kwam gelijk overeind nadat ze mijn voetstappen hoorde. Nick zat onderuitgezakt met zijn benen languit op de andere bank. Hij had een leesboek in zijn handen. Hij keek op naar mij en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. 'Waar zijn de anderen?' vroeg ik verbaasd. 'Oh, Anita en Jochem wilden graag met z’n tweeën zijn en zijn daarom al naar boven gegaan. Mark en Hilda waren zo moe dat ze wilden slapen...' vertelde Nadia. 'En wij hebben hier gewacht totdat jij en Dennis terug zouden komen.' vulde Nick aan. 'Waar is Dennis?' vroeg Nadia ongerust. 'Hij is op de slaapkamer gebleven.' 'Oh...' Nadia keek naar beneden alsof ze teleurgesteld was. Nick ging rechtop zitten, legde het boek naast zich op de bank en maakte aanstalten om op te staan. 'Wacht Nick. Mag ik even met Carmen onder vier ogen spreken voordat jullie...?' vroeg Nadia terwijl ze iets voorover boog en naar hem keek. Het klonk nogal dringend wat mij een beetje verontrustte. Waarover wilde ze met mij spreken? Nick knikte en ging weer zitten. Nadia trok mij mee naar de gang waar ik vandaan kwam. Ze keek mij ernstig aan. 'Heb je Dennis kunnen vragen over waar dat geld vandaan komt?' fluisterde ze. Mijn mondhoeken krulden iets omhoog. 'Jazeker. Maak je geen zorgen. Het komt niet van één of andere vreemde plek vandaan. Al heb ik dat misschien wel zo over laten komen. Hij wil het je zo zelf vertellen.' Ik legde een hand op haar schouder. 'En die sieraden?' 'Dat gaat hij je ook zo vertellen.' Nadia zuchtte. 'Oké, dank je. Ik ga naar hem toe. Ga jij maar gauw naar Nick. Hij zit met smart op je te wachten, vertelde hij mij.' Bij haar laatste woorden voelde ik een kriebel in mijn buik. 'Welterusten Carmen.' Nadia glimlachte naar mij voordat ze snel naar de slaapkamer liep. 'Welterusten!' riep ik haar nog na.