#63 Eindelijk antwoorden? (2)

Nick zat nog steeds op de bank. Dit keer voorovergebogen. Hij las weer in zijn boek. Hij richtte zich gelijk op nadat ik kuchte. 'Hai, lieffie. Kom je naast me zitten?' vroeg hij. Hij legde het boek op de salontafel en klopte op de bank naast zich. Gedwee ging ik naast hem zitten. 'Hoe ging het?' 'Tja, wat kan ik ervan zeggen.' antwoordde ik met een zucht. Ik staarde naar de muur tegenover mij. 'Heb je antwoorden kunnen krijgen?' Nick pakte mijn linkerhand vast met zijn rechterhand. 'Nee, Dennis weet niet… Hé, hoe weet jij dat ik Dennis om antwoorden heb gevraagd?' Ik draaide mijn gezicht naar hem en keek recht in zijn bruine ogen. 'Oh, uhm… Dat heb ik gegokt, want Hilda vertelde mij, op een voorzichtige manier, dat jij op zoek bent naar antwoorden.' antwoordde Nick. In zijn ogen zag ik dat hij de waarheid sprak. 'Oh.' zei ik verward. 'Ze zei niet naar welke antwoorden je op zoek bent.' voegde Nick er snel aan toe. 'Dat had ik niet verwacht.' zei ik zacht en wende mijn blik af. Waarom had Hilda dat gezegd? Nick legde zijn linkerhand op mijn wang en draaide mijn hoofd zo dat ik hem weer aan moest kijken. Hij had zijn wenkbrauwen opgetrokken. 'Had ze mij dat niet mogen vertellen, lieffie?' vroeg hij. Nick trok mij op zijn schoot. Daarbij pakte hij mijn rechterbovenbeen met zijn linkerhand. Zijn rechterhand legde hij op mijn rug. Ik legde mijn handen tegen elkaar aan en tussen mijn benen. 'Daar hebben we helemaal niks over afgesproken.' vertelde ik. 'Oké. Misschien heeft ze het uit bezorgdheid, om jou, tegen mij gezegd.' zei Nick zacht. 'Op de terugweg adviseerde ze dat ik niet alleen met Dennis, maar ook met jou moest praten om antwoorden te krijgen.' ging ik verder. 'Met mij?' vroeg Nick verrast. Er verscheen een twinkeling in zijn ogen. Zijn hand op mijn rug gleed langzaam omhoog. Hij duwde mij dichter naar zich toe. Onze neuzen raakten elkaar bijna. Mijn hart begon sneller te kloppen. 'Zullen wij ook naar de slaapkamer gaan om daar verder te praten?' stelde ik voor. 'Goed idee.' zei hij. Hij wilde mij een kus geven, maar ik wende mijn gezicht opnieuw af. Ik gleed van zijn schoot en liep terug naar de witte gang. Ik draaide me om, omdat ik me ineens iets realiseerde. 'Uhm, in welke slaapkamer slapen wij?' Nick pakte mijn middel vast en trok mij naar zich toe. Hij had dus vlak achter mij gelopen zonder dat ik het door had. Onze blikken kruisten elkaar. 'Kom mee, dan laat ik het je zien, schone vrouw.' Hij sprak zijn woorden uit alsof hij een prins was die zijn pas gevonden prinses meenam naar zijn kasteel. Een groot verschil was dat hij een boek – het boek dat hij gelezen had – in zijn hand had in plaats van een zwaard. Mijn wangen werden warm. 'Wat ben je toch mooi als je bloost.' glimlachte Nick. Hij boog zich naar mij toe om mij te kussen. 'Niet hier.' zei ik verlegen. 'Waarom niet? Er is niemand hier en ze weten het allang van ons.' zei Nick. Een pruillip verscheen op zijn gezicht. Met een glimlachje wende ik mijn gezicht af en keek naar beneden. 'Oké, straks dan maar.' zei Nick. Hij draaide mij om en met een arm om mijn middel nam hij mij mee naar boven.

Boven bevonden zich twee slaapkamers naast elkaar en een badkamer. In één daarvan verbleven Anita en Jochem vertelde Nick. De andere was voor Nick en mij bestemd. Nick opende één van de andere deuren. Hij liep als eerste de slaapkamer in en drukte op de lichtschakelaar. 'Hier slapen wij vannacht.' zei hij. Net om de deur stond een klein nachtkastje. Direct daarnaast stond een stapelbed voor twee personen. Daar was ik wel blij om. Ik was er nog niet aan toe om gelijk al bij hem in bed te kruipen. Bij het voeteneind stond een witte kledingkast. Zowel mijn koffer als die van Nick stond ervoor. De rest van de slaapkamer had dezelfde uitstraling als de andere twee slaapkamers die ik eerder die dag bezocht had. Het enige andere verschil met de andere slaapkamers was de dat er extra stoel extra in de slaapkamer aanwezig was. Die stond tegen de muur en naast de kledingkast. Op de muur links naast de stoel hing een lampje. Nick trok de donkergrijze gordijnen dicht. Pas toen viel het op dat deze slaapkamer een stuk kleiner was dan die andere twee. Nick ging op het onderste bed zitten. Ik liep wat heen en weer. Puur van de onzekerheid die ineens opwelde. 'Lieffie, je bent op zoek naar antwoorden…' Nick ging iets verzitten. 'Dus begin maar te vertellen over wat je mij wil vertellen en stel je vragen maar. ' 'Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.' zei ik onzeker. 'Begin maar bij het moment dat jij met de andere dames vertrok vanmiddag. Misschien helpt dat.' opperde Nick. Ik bleef vlak voor hem stilstaan en keek hem aan. 'Oké, wil je mij dan beloven dat je mij niet onderbreekt?' Hij knikte met een kleine glimlach. 'Stel dan ook alsjeblieft geen vragen en geef me pas antwoord als ik erom vraag. Dan kan ik het allemaal zo goed mogelijk uitleggen.' smeekte ik. 'Ik zal mij stilhouden totdat jij klaar bent.' beloofde Nick. Hij pakte mijn linkerhand met zijn handen vast en gaf er een kusje op. Zijn ogen bleven op mij ogen gericht. 'Dank je. Ik waardeer het als je dat echt doet.' benadrukte ik mijn vraag, of beter gezegd, mijn eis. Voorzichtig begon ik te vertellen. Ik vertelde hem alles wat ik Dennis ook verteld had, maar dan op een iets andere manier. Toch verschilde dat nauwelijks van de manier waarop ik het aan Dennis verteld had. Tijdens het vertellen van mijn verhaal liep ik opnieuw heen en weer door de slaapkamer. Nick hoorde mij aan en onderbrak mij niet. Nick volgde mij de hele tijd met zijn ogen. Soms kwam er een vraag opzetten die ik hem wilde stellen, maar ik stelde ze niet. Hij moest eerst alles weten tot in de kleinste details. Bij sommige delen liet ik mijn frustratie doorklinken in mijn stem. Ik vertelde ook over de andere gevoelens die ik gevoeld had tijdens het bezoek aan de juwelierszaak. Vlak voor het einde van mijn relaas stond Nick met een glimlach op en stopte mij – met mijn heen en weer geloop – door mijn handen vast te pakken. 'Stop met ijsberen, alsjeblieft.' smeekte hij. Hij glimlachte onzeker. 'Maar ik heb nog niet alles verteld.' wierp ik ertegenin. 'Weet ik, maar... Please? Ik word er nogal nerveus van.' 'Oké.' verzuchtte ik. 'Dat is beter, lieffie.' 'Mag ik dan nu verder vertellen?' Hij knikte. Terwijl ik mijn laatste woorden uitsprak verscheen er een twinkeling in zijn ogen. Zijn mondhoeken krulden omhoog, wat ik niet zo goed begreep. Ik beschreef alleen maar het uiterlijk van de eigenaren van de juwelierszaak. Ik viel even stil waar hij gebruik van maakte. 'Oh, lieffie toch. Nu begrijp ik jouw gedrag en dat van jouw vriendinnen.' Hij legde zijn handen voorzichtig op mijn wangen. 'Waarom kijk je dan zo blij?' vroeg ik hem verbaasd. De twinkeling in zijn ogen werd feller. 'Ik ben blij dat je mij dit allemaal verteld hebt lieffie. Echt waar. En ik heb zojuist bedacht wat wij tweetjes morgen samen kunnen gaan doen.' 'Huh? Maar ik wilde je nog wat vragen stellen, omdat ik nog geen antwoorden heb. Ik wilde je onder andere vragen of jij die mensen misschien kent, omdat zij zeggen dat zij jou kennen.' Nick kneep zijn ogen iets samen en schudde zijn hoofd. Zijn glimlach was verdwenen. 'Daar geef ik je nu geen antwoord op.' 'Maar…' 'Ik leg je nu ook niet uit waarom.' Dat antwoord zag ik niet aankomen. Waarom wilde hij het niet uitleggen? Kende hij die twee mensen misschien of had hij er een andere reden voor? Ik durfde het niet meer te vragen, omdat hij mij van mijn stuk had gebracht. Toch raapte ik de moed bij elkaar om hem uit pure nieuwsgierigheid een andere vraag te stellen. 'Wat wil je morgen dan gaan doen?' 'Ik zou je graag mee willen nemen naar mijn ouders.' zei hij zacht. Zijn mondhoeken krulden langzaam weer omhoog. Mijn verbazing werd groter. Ik begreep het niet.