#64 Waarom geen antwoorden?

'Waarom? Wat heeft dat te maken met wat ik je net verteld heb?' Nick schudde zijn hoofd. 'Dat ga ik je nu niet vertellen.' 'Waarom niet?' Langzaam draaide hij mij om en kwam hij vlak achter mij staan. 'Het is al erg laat.' was zijn gniffelende verklaring. 'Kijk maar.' Hij wees naar het klokje op het nachtkastje. Tot mijn verbazing en schrik gaf het klokje aan dat het één minuut voor middernacht was. 'Morgen praten we er verder over.' fluisterde Nick vlakbij mijn oor. 'Uhm... ja, oké. Ik wil eigenlijk nog wel onder de douche, tandenpoetsen en naar het toilet.' 'Vind je het niet wat laat voor een douche?' vroeg Nick. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik kan het nu overslaan en morgenvroeg eronder gaan, maar ik wil sowieso wel mijn tanden poetsen.' verklaarde ik koeltjes. 'Zullen we samen tandenpoetsen?' fluisterde Nick. Zijn ademhaling streelde warm over mijn hals en klonk een beetje opgewonden. Met zijn vingertoppen streelde hij over mijn wang. 'Uhm, nee. Ik wil me ook nog in de badkamer omkleden.' antwoordde ik zacht. 'Wil je dat ik je weer help met je jurk, net als vanmorgen?' Ik sloot mijn ogen en genoot van zijn hand die langzaam over mijn hals en schouder naar beneden gleed. Door zijn zachte streling werd mijn lichaam een golvende zee van sensaties. Tussen mijn benen werden de golven warm van opwinding. Dat had ik nog nooit eerder gevoeld. Nick trok mij met zijn andere hand op mijn buik tegen zich aan. Ineens voelde ik iets hards tegen mijn linker bil aan. Geschrokken duwde ik mijn onderlichaam van hem af. 'Wat is dat?' riep ik uit. Plotseling liet Nick mij los en voelde ik zijn lichaam niet meer. De golvende zee in mijn lichaam was op slag verdwenen. 'Sorry, dat was niet… mijn bedoeling.' hakkelde Nick. 'Wat was…' Ik onderbrak mezelf. Verward door zijn plotselinge actie en uitspraak draaide ik me om. Tot mijn verbazing zat Nick voorovergebogen op de stoel met zijn benen over elkaar gekruist. Hij keek naar de donkere vloer. '…niet jouw bedoeling?' vulde ik zijn zin vertwijfeld aan. 'Uhm…' Zijn hoofd ging omhoog. Hij keek mij geschrokken aan en zijn gezicht werd rood. 'Ik wilde je niet laten schrikken… met mijn...' Hij schaamde zich duidelijk ergens voor. Ik vroeg me af waarvoor. 'Wat voelde ik dan tegen mijn bil aan?' Hij liet zijn hoofd zakken en zuchtte. 'Je hebt hem dus echt gevoeld.' zei hij zo zacht dat ik het bijna niet verstond. 'Wat voelde ik dan?' Hij haalde zijn mobiel uit zijn linker broekzak en hield hem omhoog. 'Je hebt deze gevoeld.' Hij keek omhoog naar mij, maar door zijn uitdrukking twijfelde ik of hij de waarheid sprak. 'Je mobiel, zeg je.' Ik was er niet helemaal van overtuigd wat hij beweerde, maar hij knikte. 'Weet je zeker dat het niet iets anders was?' vroeg ik achterdochtig. 'Nee, het was… echt mijn mobiel. Sorry voor als je een andere indruk kreeg.' 'Het is oké. Ik geloof je.' gaf ik hem het voordeel van de twijfel. Al was ik er nog steeds niet van overtuigd. 'Je mag me wel helpen met mijn jurk. Het lukt mijzelf niet om die…' 'Tuurlijk lieffie.' onderbrak Nick mij. Hij stopte zijn mobiel terug in zijn broekzak en stond pas op nadat ik mijn spullen, die ik nodig had in de badkamer, bij elkaar had gepakt. Ik ging voor hem staan met mijn rug naar hem toe gericht. 'Wil je me helpen met de rits?' vroeg ik hem nog een keer. 'Ik wil graag helpen, lieffie.' Zijn vinger was als een penseel die langs mijn ruggengraat een lijn op mijn huid schilderde. Ik sloot mijn ogen, zwijmelde een beetje weg en ik genoot wederom van zijn aanraking. Hij draaide me om en probeerde mij aan te kijken, maar ik wende mijn gezicht van hem af. 'Dank je dat je mijn jurk los geritst hebt.' bedankte ik Nick. Mijn wangen waren warm geworden. Hij liet mij los en gelijk pakte ik mijn spullen. Vlug gaf ik hem een kusje op zijn wang en snelde naar de badkamer.

Nadat ik klaar was in de badkamer en mijn lila pyjama aan had liep ik de slaapkamer weer in. Nick zat weer op het onderste bed en hij las in zijn boek. Hij keek op. 'Hey lieffie. Ben je klaar om te gaan slapen?' Ik knikte. Mijn badtas stopte ik terug in mijn koffer. Mijn jurk legde ik voorzichtig over de stoel, omdat ik niet wilde dat hij kreukte. Daarna ging ik naast Nick zitten. Hij had zijn nachtkleding al aan, een lichtgrijze joggingbroek en een simpel wit t-shirt. Ik kroop tegen hem en legde mijn hoofd op zijn schouder. Hij legde een hand om mijn middel. Nadat hij zijn boek op het nachtkastje had gelegd pakte hij met zijn andere hand mijn hand vast. 'Wil jij beneden of boven slapen?' vroeg hij. 'Uhm, daar heb ik helemaal niet over nagedacht.' zei ik zacht. 'Heb je weleens in een stapelbed geslapen?' Zijn stem klonk meelevend, alsof hij het antwoord al wist. 'Nee, maar ik wil het bovenste bed wel proberen. En jij dan? Heb jij weleens in een stapelbed geslapen?' Ik ging rechtop zitten zodat ik hem aan kon kijken. 'Best vaak eigenlijk. Door mijn wereldreis alleen nog maar meer, omdat ik in goedkope hostels verblijf. Dus ik ben het wel gewend en het maakt mij niet uit waar ik slaap.' 'Ga jij nog naar de badkamer?' vroeg ik voordat ik opstond en gaapte. 'Ik ben al naar de badkamer beneden geweest.' 'Dat heb je snel gedaan.' reageerde ik verbaasd. 'Nee, jij hebt er langer over gedaan dan ik.' lachte Nick. Hij stond ook op en kwam vlak voor mij staan. 'Mag ik je nog een nachtkusje geven, lieffie?' Ik knikte. Hij maakte gretig gebruik van mijn toestemming. Hij legde zijn handen op mijn wangen en trok mij naar zich naar zich toe. Ik genoot van zijn intense kus. Het voelde alsof onze lippen met elkaar versmolten. Zijn kus duurde veel te kort. 'Welterusten, lieffie.' Hij keek mij zo hartstochtelijk aan dat ik bijna in zijn ogen verdronk. Ik glimlachte verliefd voordat ik de ladder van het stapelbed beklom. Ik trok even later de deken over mij heen, maar ik kon de slaap niet vatten. Ik piekerde over alles wat ik die dag had meegemaakt. Alles speelde zich opnieuw in mijn hoofd af. Wilde Nick mij echt geen antwoorden geven omdat het al zo laat was? Had hij misschien toch geen antwoorden voor mij? Was er misschien een andere reden dat hij mij geen antwoorden wilde of kon geven? Het verwarde mij alleen maar meer. Ik staarde naar het plafond die meer weg had van een donkere en eindeloos diepe put waarin ik gevallen was. Een put waar ik niet meer uit kon klimmen, omdat ik nog steeds geen antwoorden had. Zo ervaarde ik deze dag.

Onder mij hoorde ik Nick zijn langzame ademhaling. Een heel rustig en vredig geluid. Hij snurkte net niet. Om mijzelf af te leiden van de gebeurtenissen van die dag fantaseerde ik over hoe het kon zijn als Nick en ik gingen samenwonen. Hoe het zou zijn als we bij elkaar in bed zouden slapen. Al was ik er niet zeker of wij in de toekomst die mogelijkheid kregen. Ik was nog steeds heel onzeker over onze relatie. Aan de ene kant wilde ik het heel graag, maar de belofte aan mijn ouders hield mij tegen om een duidelijke beslissing te nemen. Daarnaast maakte het hebben van geen antwoorden het lastiger om een beslissing te nemen. Voorzichtig klom ik uit het stapelbed. Ik liep op mijn tenen naar mijn koffer, haalde mijn dagboek eruit en ging op de stoel zitten. Ik drukte op het knopje van het lampje. Terwijl ik in mijn dagboek over deze dag schreef vielen mijn ogen bijna dicht, maar het lukte me om alles op te schrijven. Tijdens het schrijven voelde ik me behoorlijk gefrustreerd. Dat gevoel kon alleen maar verdwijnen zodra ik antwoorden had. Het voelde alsof ik die niet meer kreeg.